Zawód: powieściopisarz

„Zawód: powieściopisarz” autorstwa Haruki Murakamiego to esej autobiograficzny. Esej ten porusza zagadnienia związane z powieściopisarzem, powieścią, literaturą, pisarstwem, sztuką, edukacją szkolną i życiem. Murakami opowiedział w nim, jak żył, jak spędził życie, jak pisał powieści oraz o tym jak myślał o literaturze i powieściach. Dla czytelników, ten esej Murakamiego mówi nam, jak pisać powieść i zachęcać do ich pisania. Nie jest to jednak zwykła książka typu "jak to zrobić" ani poradnik.<br> W tej książce Murakami napisał szczerze o swoich doświadczeniach, sposobie życia, myśleniu i polityce. Nie chciał być powieściopisarzem na poważnie. Na początku nie miał entuzjazmu do pisania powieści. Prowadził kawiarnię jazzową gdzie zarabiał wystarczającą ilość pieniędzy. Pewne objawienia, szanse i szczęście sprawiły, że został powieściopisarzem. Z własnej woli kontynuował też pisanie powieści.<br> Murakami jest osobą zwyczajną i skromną, a także nieskategoryzowaną i niekonwencjonalną. Był zwykłym studentem, żył na co dzień jak zwykły i normalny obywatel. Nie jest też stereotypowym wielkim pisarzem czy artystą.<br> Żyje i pisze w sposób spontaniczny, wolny i zgodny z naturą. Nie jest zależny od żadnych autorytetów, akademizmu i wielkich systemów. Żyje tak, jak mu się podoba. Nie interesują go żadne nagrody ani japońska scena literacka. Dlatego też wyemigrował za granicę i zdystansował się do japońskiej sceny literackiej.<br> Jego polityka łączy się z jego sposobem pisania i treścią utworów. Pisze swoje powieści tak, jak lubi. Tworzy je w rytmie i swobodnej improwizacji, jak jazz. Nie zakłada ciężkiego i właściwego tematu, ścisłego planu i ustalonych osobowości bohaterów. Jego polityka i sposób pisania sprawiły, że "głos" odbija się echem w sercach czytelników.<br> Murakami od swojego debiutu aż do dziś czerpie radość z pisania i robi to spontanicznie. Nie pragnie zostać powieściopisarzem ani odnieść sukcesu, nie ma żadnych ograniczeń. Zawsze pisał książki z obfitej i spontanicznej przyjemności, a swoją oryginalność uważa za spowodowaną wolnością.<br> Z drugiej strony, Murakami ma wolę i trwałość pisania opowiadań, a także oryginalny sposób pracy. Metodą prób i błędów zbudował swój własny styl pisania i oryginalną, wielką narrację. Dla pisania rozpoczął zdrowy tryb życia, ponieważ uważa, że do napisania długiej powieści potrzebna jest koncentracja i wytrzymałość.<br> Murakami jest tylko powieściopisarzem i twórcą. Nie jest dobry w analizowaniu i krytykowaniu rzeczy jak uczony, nie chce też, by jego dzieła były analizowane i krytykowane przez uczonych i krytyków. Nie zostanie radnym ani laureatem nagrody literackiej, nie jest też zainteresowany żadnymi nagrodami. Przez prawie 40 lat pisał tylko powieści i teksty. Pisanie powieści to dla niego tylko przyjemność. Murakami uważa, że jest tylko zwykłym człowiekiem, który ma pewną dozę zdolności do pisania powieści, ale dzięki pewnym szansom i wypadkom został powieściopisarzem.<br> Bardzo przyjemna książka. Jako wielki fan Murakamiego spodobała mi się z dwóch powodów. Po pierwsze jest to książka o tym „jak zostać pisarzem”, zaś z drugiej nimi autobiografia autora. Życzę Wam miłej lektury.

Po przeczytaniu książki „Zawód: powieściopisarz” chciałem głęboko westchnąć. Tak też zrobiłem, czułem wdzięczność za wgląd, jaki Murakami zaoferował w swój umysł, w swoje nawyki pisarskie, w swoją rutynę. Dla kogoś, kto zamierza zostać pisarzem, było to bardzo odświeżające, motywujące i niezwykle wnikliwe.<br> Nie dlatego, że oferuje wskazówki i triki pisarskie czy jakiekolwiek porady krok po kroku, ale dlatego, że sprowadza pisanie do tak ludzkiego i zrozumiałego poziomu. Aż do pytania: Dlaczego piszesz?<br> I do odpowiedzi: Bo nie mogę nic na to poradzić. Bo pisanie to jedyna rzecz, którą mogę robić. Ponieważ czasami jest to jedyna rzecz, która ma znaczenie, i jedyna rzecz, którą mogę robić wyłącznie dla siebie i z siebie. Z ulgą widzę tu odbicie tego wszystkiego i czuję pokrewieństwo.<br> W tych 11 rozdziałach autor zagłębia się w swoją osobistą historię pisarską i swoje doświadczenia jako pisarza na rynku japońskim i amerykańskim. To wielka radość "widzieć, jak ewoluował" na przestrzeni lat. Bardzo dobrze zrozumiałam jego podróż i punkt widzenia na temat tworzenia nowej powieści. Rozdziały te pokazują również, jak wiele czasu, wysiłku, dyscypliny i miłości wkłada w swoje dzieła. Mam nadzieję, że pewnego dnia uda mi się osiągnąć taki sam poziom pisarstwa jak on, że będę posiadała jego wytrwałość.<br> Chciałabym, żeby Murakami był moim mentorem. Żałuję, że nie miałam okazji uczestniczyć w jednym z jego publicznych wystąpień w przeszłości. Może mi się poszczęści, ale jego książki są ze mną już od ponad 18 lat i nadal będę czytać każde jego słowo, ponieważ napełnia mnie ono życiem, radością, uczuciem, myślami i esencją. Nieważne, czy jedna książka podoba mi się bardziej, a inna mniej, ale zawsze zaskakują i dają mi coś, o czym nie wiedziałam, że jest mi potrzebne. I za to jestem im wdzięczna.

„Zawód: powieściopisarz” autorstwa Haruki Murakamiego to esej autobiograficzny. Esej ten porusza zagadnienia związane z powieściopisarzem, powieścią, literaturą, pisarstwem, sztuką, edukacją szkolną i życiem. Murakami opowiedział w nim, jak żył, jak spędził życie, jak pisał powieści oraz o tym jak myślał o literaturze i powieściach. Dla czytelników, ten esej Murakamiego mówi nam, jak pisać powieść i zachęcać do ich pisania. Nie jest to jednak zwykła książka typu "jak to zrobić" ani poradnik.<br> W tej książce Murakami napisał szczerze o swoich doświadczeniach, sposobie życia, myśleniu i polityce. Nie chciał być powieściopisarzem na poważnie. Na początku nie miał entuzjazmu do pisania powieści. Prowadził kawiarnię jazzową gdzie zarabiał wystarczającą ilość pieniędzy. Pewne objawienia, szanse i szczęście sprawiły, że został powieściopisarzem. Z własnej woli kontynuował też pisanie powieści.<br> Murakami jest osobą zwyczajną i skromną, a także nieskategoryzowaną i niekonwencjonalną. Był zwykłym studentem, żył na co dzień jak zwykły i normalny obywatel. Nie jest też stereotypowym wielkim pisarzem czy artystą.<br> Żyje i pisze w sposób spontaniczny, wolny i zgodny z naturą. Nie jest zależny od żadnych autorytetów, akademizmu i wielkich systemów. Żyje tak, jak mu się podoba. Nie interesują go żadne nagrody ani japońska scena literacka. Dlatego też wyemigrował za granicę i zdystansował się do japońskiej sceny literackiej.<br> Jego polityka łączy się z jego sposobem pisania i treścią utworów. Pisze swoje powieści tak, jak lubi. Tworzy je w rytmie i swobodnej improwizacji, jak jazz. Nie zakłada ciężkiego i właściwego tematu, ścisłego planu i ustalonych osobowości bohaterów. Jego polityka i sposób pisania sprawiły, że "głos" odbija się echem w sercach czytelników.<br> Murakami od swojego debiutu aż do dziś czerpie radość z pisania i robi to spontanicznie. Nie pragnie zostać powieściopisarzem ani odnieść sukcesu, nie ma żadnych ograniczeń. Zawsze pisał książki z obfitej i spontanicznej przyjemności, a swoją oryginalność uważa za spowodowaną wolnością.<br> Z drugiej strony, Murakami ma wolę i trwałość pisania opowiadań, a także oryginalny sposób pracy. Metodą prób i błędów zbudował swój własny styl pisania i oryginalną, wielką narrację. Dla pisania rozpoczął zdrowy tryb życia, ponieważ uważa, że do napisania długiej powieści potrzebna jest koncentracja i wytrzymałość.<br> Murakami jest tylko powieściopisarzem i twórcą. Nie jest dobry w analizowaniu i krytykowaniu rzeczy jak uczony, nie chce też, by jego dzieła były analizowane i krytykowane przez uczonych i krytyków. Nie zostanie radnym ani laureatem nagrody literackiej, nie jest też zainteresowany żadnymi nagrodami. Przez prawie 40 lat pisał tylko powieści i teksty. Pisanie powieści to dla niego tylko przyjemność. Murakami uważa, że jest tylko zwykłym człowiekiem, który ma pewną dozę zdolności do pisania powieści, ale dzięki pewnym szansom i wypadkom został powieściopisarzem.<br> Bardzo przyjemna książka. Jako wielki fan Murakamiego spodobała mi się z dwóch powodów. Po pierwsze jest to książka o tym „jak zostać pisarzem”, zaś z drugiej nimi autobiografia autora. Życzę Wam miłej lektury.

Po przeczytaniu książki „Zawód: powieściopisarz” chciałem głęboko westchnąć. Tak też zrobiłem, czułem wdzięczność za wgląd, jaki Murakami zaoferował w swój umysł, w swoje nawyki pisarskie, w swoją rutynę. Dla kogoś, kto zamierza zostać pisarzem, było to bardzo odświeżające, motywujące i niezwykle wnikliwe.<br> Nie dlatego, że oferuje wskazówki i triki pisarskie czy jakiekolwiek porady krok po kroku, ale dlatego, że sprowadza pisanie do tak ludzkiego i zrozumiałego poziomu. Aż do pytania: Dlaczego piszesz?<br> I do odpowiedzi: Bo nie mogę nic na to poradzić. Bo pisanie to jedyna rzecz, którą mogę robić. Ponieważ czasami jest to jedyna rzecz, która ma znaczenie, i jedyna rzecz, którą mogę robić wyłącznie dla siebie i z siebie. Z ulgą widzę tu odbicie tego wszystkiego i czuję pokrewieństwo.<br> W tych 11 rozdziałach autor zagłębia się w swoją osobistą historię pisarską i swoje doświadczenia jako pisarza na rynku japońskim i amerykańskim. To wielka radość "widzieć, jak ewoluował" na przestrzeni lat. Bardzo dobrze zrozumiałam jego podróż i punkt widzenia na temat tworzenia nowej powieści. Rozdziały te pokazują również, jak wiele czasu, wysiłku, dyscypliny i miłości wkłada w swoje dzieła. Mam nadzieję, że pewnego dnia uda mi się osiągnąć taki sam poziom pisarstwa jak on, że będę posiadała jego wytrwałość.<br> Chciałabym, żeby Murakami był moim mentorem. Żałuję, że nie miałam okazji uczestniczyć w jednym z jego publicznych wystąpień w przeszłości. Może mi się poszczęści, ale jego książki są ze mną już od ponad 18 lat i nadal będę czytać każde jego słowo, ponieważ napełnia mnie ono życiem, radością, uczuciem, myślami i esencją. Nieważne, czy jedna książka podoba mi się bardziej, a inna mniej, ale zawsze zaskakują i dają mi coś, o czym nie wiedziałam, że jest mi potrzebne. I za to jestem im wdzięczna.