Pojawia się idea. Śmierć Komandora. Tom 1.

Dzieło Murakamiego ukazuje się w dwóch częściach, z których pierwsza nosi tytuł: "Śmierć Komandora. Pojawia się idea" - a wiecie dlaczego? Ponieważ jedną z postaci w tej książce jest pomysł. Tak. Pomysł. Witamy w świecie Murakamiego.<br> <br> Naszym głównym bohaterem jest jednak 36-letni malarz. Właśnie opuściła go żona i wyjechał do samotnego domu w japońskich górach, aby przemyśleć swoje życie. Próbując dowiedzieć się, co robić dalej, styka się z losami dwóch innych mężczyzn, którzy na życiowych rozdrożach podjęli decyzje, które będą ich prześladować. Jest wśród nich światowej sławy malarz, który mieszkał w tym samotnym domu i który ukrył na strychu tajemniczy obraz "Zabicie Commendatore". Jest też tajemniczy sąsiad bohatera z drugiego końca doliny, którego nie sposób namalować. Jakie tajemnice skrywają i odkrywają ci mężczyźni i ich obrazy?<br> <br> Choć opowieść zaczyna się realistycznie, staje się coraz bardziej surrealistyczna, a niektóre sceny przypominają halucynacje, bohaterowie zastanawiają się, czy to wszystko dzieje się naprawdę. Bardzo podobało mi się, jak Murakami łączy wszystkie wątki, a tym samym życie trzech mężczyzn. Chociaż słynny malarz nie jest obecny osobiście, a jedynie poprzez swój dom i to, co się w nim znajduje - mężczyzna cierpi na demencję i mieszka w domu spokojnej starości, narrator i sąsiad nawiązują osobliwą przyjaźń. Poprzez sztukę i życie odsłania się coraz więcej warstw wszystkich trzech mężczyzn - i odbijają się oni w sobie nawzajem, ale te lustrzane odbicia są tworzone za pomocą luster z domku zabaw, co sprawia, że czytelnik wciąż domyśla się różnic i podobieństw między ich doświadczeniami.<br> <br> Oczywiście dużą rolę odgrywa tu sama sztuka: malarstwo abstrakcyjne i konkretne, style zachodnie i japońskie, pytanie, czy sztuka może uchwycić istotę człowieka? Bardzo mi się to podoba.<br> <br> Czy sztuka jest prawdziwsza od rzeczywistości? Czytając tę książkę, z pewnością zaczynasz myśleć, że tak właśnie może być. Czy obraz "Zabicie Commendatore" zawiera sekret słynnego malarza dotyczący jego przeszłości w Wiedniu w 1938 roku? Czy tajemniczy sąsiad zdobędzie się na odwagę, by zgłębić swój mroczny rodzinny sekret? I jaka sztuka będzie przyszłością naszego bohatera?

Dzieło Murakamiego ukazuje się w dwóch częściach, z których pierwsza nosi tytuł: "Śmierć Komandora. Pojawia się idea" - a wiecie dlaczego? Ponieważ jedną z postaci w tej książce jest pomysł. Tak. Pomysł. Witamy w świecie Murakamiego.<br> <br> Naszym głównym bohaterem jest jednak 36-letni malarz. Właśnie opuściła go żona i wyjechał do samotnego domu w japońskich górach, aby przemyśleć swoje życie. Próbując dowiedzieć się, co robić dalej, styka się z losami dwóch innych mężczyzn, którzy na życiowych rozdrożach podjęli decyzje, które będą ich prześladować. Jest wśród nich światowej sławy malarz, który mieszkał w tym samotnym domu i który ukrył na strychu tajemniczy obraz "Zabicie Commendatore". Jest też tajemniczy sąsiad bohatera z drugiego końca doliny, którego nie sposób namalować. Jakie tajemnice skrywają i odkrywają ci mężczyźni i ich obrazy?<br> <br> Choć opowieść zaczyna się realistycznie, staje się coraz bardziej surrealistyczna, a niektóre sceny przypominają halucynacje, bohaterowie zastanawiają się, czy to wszystko dzieje się naprawdę. Bardzo podobało mi się, jak Murakami łączy wszystkie wątki, a tym samym życie trzech mężczyzn. Chociaż słynny malarz nie jest obecny osobiście, a jedynie poprzez swój dom i to, co się w nim znajduje - mężczyzna cierpi na demencję i mieszka w domu spokojnej starości, narrator i sąsiad nawiązują osobliwą przyjaźń. Poprzez sztukę i życie odsłania się coraz więcej warstw wszystkich trzech mężczyzn - i odbijają się oni w sobie nawzajem, ale te lustrzane odbicia są tworzone za pomocą luster z domku zabaw, co sprawia, że czytelnik wciąż domyśla się różnic i podobieństw między ich doświadczeniami.<br> <br> Oczywiście dużą rolę odgrywa tu sama sztuka: malarstwo abstrakcyjne i konkretne, style zachodnie i japońskie, pytanie, czy sztuka może uchwycić istotę człowieka? Bardzo mi się to podoba.<br> <br> Czy sztuka jest prawdziwsza od rzeczywistości? Czytając tę książkę, z pewnością zaczynasz myśleć, że tak właśnie może być. Czy obraz "Zabicie Commendatore" zawiera sekret słynnego malarza dotyczący jego przeszłości w Wiedniu w 1938 roku? Czy tajemniczy sąsiad zdobędzie się na odwagę, by zgłębić swój mroczny rodzinny sekret? I jaka sztuka będzie przyszłością naszego bohatera?

Moja podróż z pierwszym tomem książki "Śmierć Komandora. Pojawia się idea" rozpoczęła się w kilka lat temu, kiedy zamówiłem w przedsprzedaży angielską wersję w twardej oprawie, udało mi się przeczytać pierwsze około 100 stron, ale nie mogłem nadążyć za powolnym tempem i skończyłem rzucając książkę w kąt. Całą lekturę udało mi się skończyć kilka tygodni temu. <br> Podobnie jak w "Kronice ptaka" mamy do czynienia ze zwykłym bohaterem, fabuła i wydarzenia dzieją się wokół bohatera. Bohater pełni głównie rolę obserwatora historii, które się wokół niego rozgrywają i działa jedynie jako punkt łączący poprzez swoje wizje i to, jak przekłada je na swoje obrazy.<br> "Śmierć komandora" w porównaniu z "Kafką na brzegu" jest bardzo powolne i być może zbyt przyziemne, że można je nazwać nudnym tekstem. Nie ma tu szokujących wątków seks-telefonu i znikających kotów ani dziwnego incydentu, który wydarzył się na szkolnej wycieczce, w wyniku którego dzieci zapadły w stan tymczasowej śpiączki, żaden z tych dziwnych surrealistycznych czynników nie zostaje ujawniony przez pierwszą połowę pierwszego tomu, ale w jakiś sposób surrealistyczne historie Murakamiego dochodzą do głosu, jednak w tej powieści są one bardzo subtelne i grają jako tło dla fabuły, której można się spodziewać, że zmierza wszędzie lub donikąd.<br> Osobiście było coś niezwykle pocieszającego w czasie, gdy czytałam pierwszą część powieści. Budowanie fabuły ma duży potencjał, by stać się niczym nie znaczącym, w jakiś sposób czyniąc ją niezwykle nieprzewidywalną. <br> Miałem szczęście czytać tę książkę podczas pisania pracy magisterskiej, miło było mieć tę powieść jako jednego z moich głównych towarzyszy. Nie mam pojęcia, kiedy będę miał okazję wziąć do ręki drugą część, ale kiedy znów się spotkamy, wtedy rozpocznę podróż, która ostatecznie zakończy tą historię.

Moja podróż z pierwszym tomem książki "Śmierć Komandora. Pojawia się idea" rozpoczęła się w kilka lat temu, kiedy zamówiłem w przedsprzedaży angielską wersję w twardej oprawie, udało mi się przeczytać pierwsze około 100 stron, ale nie mogłem nadążyć za powolnym tempem i skończyłem rzucając książkę w kąt. Całą lekturę udało mi się skończyć kilka tygodni temu. <br> Podobnie jak w "Kronice ptaka" mamy do czynienia ze zwykłym bohaterem, fabuła i wydarzenia dzieją się wokół bohatera. Bohater pełni głównie rolę obserwatora historii, które się wokół niego rozgrywają i działa jedynie jako punkt łączący poprzez swoje wizje i to, jak przekłada je na swoje obrazy.<br> "Śmierć komandora" w porównaniu z "Kafką na brzegu" jest bardzo powolne i być może zbyt przyziemne, że można je nazwać nudnym tekstem. Nie ma tu szokujących wątków seks-telefonu i znikających kotów ani dziwnego incydentu, który wydarzył się na szkolnej wycieczce, w wyniku którego dzieci zapadły w stan tymczasowej śpiączki, żaden z tych dziwnych surrealistycznych czynników nie zostaje ujawniony przez pierwszą połowę pierwszego tomu, ale w jakiś sposób surrealistyczne historie Murakamiego dochodzą do głosu, jednak w tej powieści są one bardzo subtelne i grają jako tło dla fabuły, której można się spodziewać, że zmierza wszędzie lub donikąd.<br> Osobiście było coś niezwykle pocieszającego w czasie, gdy czytałam pierwszą część powieści. Budowanie fabuły ma duży potencjał, by stać się niczym nie znaczącym, w jakiś sposób czyniąc ją niezwykle nieprzewidywalną. <br> Miałem szczęście czytać tę książkę podczas pisania pracy magisterskiej, miło było mieć tę powieść jako jednego z moich głównych towarzyszy. Nie mam pojęcia, kiedy będę miał okazję wziąć do ręki drugą część, ale kiedy znów się spotkamy, wtedy rozpocznę podróż, która ostatecznie zakończy tą historię.