Zatracenie się w Schulzu

Pięć dekad życia, z czego jedynie pięć lat poświęcone literaturze, to bilans egzystencji Brunona Schulza, nauczyciela rysunku z drohobyckiego gimnazjum. Jego skromny dorobek, zawierający dwa zbiory opowiadań, pięć krótkich utworów prozatorskich oraz dwadzieścia pięć recenzji i krytyk, które ukazały się w prasie, w połączeniu z garścią zachowanej korespondencji, wystarczył, by zająć trwałe miejsce w literaturze światowej.

Na przestrzeni dekad twórczość Schulza wzbudzała skrajne emocje. Krytycy z lat trzydziestych mieli na jego temat różnorodne opinie, po których nastała cisza w pierwszej dekadzie powojennej. Późniejsze zainteresowanie jego dziełem rozbudzili Jerzy Ficowski i Artur Sandauer. W wyniku tego, Schulz zyskał popularność, a jego książki przetłumaczono na ponad dwadzieścia języków, zdobywając uznanie nie tylko wśród literaturoznawców, lecz także młodych czytelników.

W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat wpływ Schulza rozprzestrzenił się na różne dziedziny sztuki, w tym sztuki plastyczne, teatr, film animowany i muzykę, inspirując wielu znanych artystów. Ten szeroki wymiar oddziaływania Schulza stanowi centralny temat książki Krzysztofa Miklaszewskiego, który od 35 lat śledzi jego wpływ we wszystkich obszarach sztuki. Miklaszewski dotarł również do wielu rodzinnych tajemnic Schulza, którymi dzieli się z czytelnikami.