Wołanie grobu

Minęło osiem lat, odkąd David Hunter zaangażował się w poszukiwania ostatnich ofiar seryjnego mordercy Jerome'a Monka. Zakończyły się one niepowodzeniem i od tamtej pory prawie nie myślał o tej sprawie. Teraz jednak Monk uciekł i z Davidem kontaktują się równocześnie ówczesny oficer policji, Terry, i wykwalifikowana psycholog Sophie. Oboje chcą wznowić sprawę w związku z ucieczką Monka i jeszcze raz rozpocząć poszukiwania ciał jego ofiar.

Choć nie jestem tak wielką fanką kryminałów i thrillerów kryminalnych, to uwielbiam Simona Becketta. Jest on jednym z autorów, na których moją uwagę zwróciła moja mama. Czasami szperam w tym, co lubi czytać w poszukiwaniu nowych lektur. Oprócz Noah Gordona, zdecydowanie zapomnianego autora, natknęłam się również na nieznanego mi do tej pory Simona Becketta. Jego seria o Davidzie Hunterze całkiem mnie pochłonęła. „Wołanie grobu” to czwarta część serii, a ja już nie mogę doczekać się kiedy przeczytam kolejną książkę, bo chcę więcej historii o tym niesamowicie utalentowanym i skrupulatnym śledczym.

Wszystkie poprzednie książki z tej serii były równie ciekawe i na swój sposób przerażające. Nie bez znaczenia był fakt, że Beckett do każdej książki wybrał też inną lokalizację. Była odległa szkocka wyspa, a także USA. Dlatego przy każdej książce zadaję sobie pytanie, jaką lokalizację wybrał tym razem Beckett i w jaki sposób stworzy scenerię. W „Wołaniu grobu” autor wybrał głębokie wrzosowisko we wschodniej Anglii. Jest to już wystarczająco przerażające z całą mgłą i wszechobecną głuchą samotnością. Są tam tylko małe wioski, których wszyscy mieszkańcy są dość dziwaczni i ekscentryczni.

W dodatku Simon Beckett dostarcza tu również czarnego charakteru, będącego złem w czystej postaci, który wywołuje u mnie lodowate dreszcze na kręgosłupie już samym opisem. Jerome Monk jest opisany jak prawdziwy potwór. Już opis zdarzeń z przeszłości sprawił, że byłam naprawdę przerażona. Nic dziwnego, że ten człowiek od tamtej pory, mimo pozostawania w odizolowaniu, straszy Anglików.

Naprzeciwko niego, obok Davida Huntera, znajduje się mnóstwo ciekawych postaci, ale znów nie wydają się oni zbyt idealni. Mają swoje wady, a także postępują w niektórych przypadkach moralnie nagannie. Co mi osobiście przeszkadza w wielu książkach tego typu, to fakt, że wszystko jest czarno białe – są ci źli i ci dobrzy. O tych pierwszych nie mówi się nic dobrego, ci drudzy są prawdziwymi aniołami lub popełniają tylko drobne, nieznaczące błędy. W żadnej z przeczytanych przeze mnie książek Becketta nigdy tak nie było. Często ma się wręcz wrażenie, że niekiedy śledczych lubi się jeszcze mniej niż sprawców.

Trochę przeszkadzał mi fakt, że w „Wołanie grobu” sam David Hunter nie miał okazji prowadzić zbyt wiele śledztwa. Za drugim razem nie został oficjalnie wezwany, więc rzadko ma okazję wykonywać swoją faktyczną pracę, czyli badać zwłoki. Niekiedy obrzydliwe, ale ciekawe szczegóły śledztwa w sprawie ofiar morderstw to jedna z mocnych stron książek Simona Becketta.

Książka bardzo mi się podobała i polecam ją wszystkim fanom thrillerów i kryminałów, którzy lubią przyglądać się śledztwom prowadzonym z pełną drobiazgowością przez jedynych w swoim rodzaju profesjonalistów.

Na początku kariery Davida Huntera miał on do czynienia z niebezpiecznym seryjnym mordercą Jerome Monkiem. Popełniał on makabryczne morderstwa, ale nigdy nie pozostawia zbyt wiele poszlak po swojej działalności. Aż do czasu, kiedy Monk zostaje schwytany... Kilka lat później David Hunter ponownie spotyka Monka i wszystko, co się wtedy wydarzyło, odżywa. Hunter chce załatwić sprawy raz na zawsze i rusza byłemu członkowi zespołu na ratunek. Ale czy wszyscy wyjdą z tego bez szwanku, nie jest jeszcze do końca jasne...

Pierwsze rozdziały książki „Wołanie grobu” mają miejsce, gdy żyła jeszcze żona Davida Huntera, a także jego córka Alice. W tej części David Hunter poznaje Jerome'a Monka, ogromnego, zwichrowanego mężczyznę, który ma na sumieniu kilka morderstw. Nie pamięta on jednak, gdzie porzucił ciała. Nasz antropolog sądowy zostaje oddelegowany do sprawy i widzi prawdziwy miszmasz ludzkich osobowości wśród swoich nowych współpracowników w policji. Jeden jest pedantyczny, inny myśli, że wprowadzi do pracy wojskową dyktaturę i tak dalej. Zróżnicowany zespół, który musi zacząć ze sobą współpracować i działać jak mechanizm zegarka, co nie zawsze wychodzi, jak się później okazuje. Po zapoznaniu czytelników z tymi niełatwymi początkami w pracy Davida Huntera historia robi skok do teraźniejszości i Monk ponownie staje się obiektem śledztwa. Hunter zostaje wezwany przez byłego członka zespołu i pospiesznie udaje się do Dartmoor. Tam od razu spotyka się z pierwszą niespodziewaną sytuacją i od tego momentu zaczyna się właściwa historia. To, co zauważyłam w porównaniu z poprzednimi książkami z tej serii, to fakt, że jest tu mniej "akcji" niż zwykle. David Hunter i Sophie (była członkini zespołu) spędzają dużo czasu razem i wspólnie przeżywają całą historię od nowa. Nie ma tu prawdziwego śledztwa w sprawie morderstwa, a jednak zawsze jest napięcie.

„Wołanie grobu” to czwarty tom serii o doktorze Davidzie Hunterze. Tak jak już wspominałam przeciwieństwie do poprzednich tomów, w tej książce nie dostajemy wiele wstrząsających wydarzeń w ramach śledztwa w sprawie morderstwa, jednak całość jest bardzo emocjonująca. David Hunter po latach musi zmierzyć się z seryjnym mordercą, który już raz sprawił mu wiele kłopotów i ponownie nawiązuje kontakt z członkami zespołu z dawnych lat. To zgrana banda, a ówcześni inspektorzy sprawiają wrażenie prawdziwych narcyzów. Są to samolubni ludzie, którzy zrobią wiele, aby znaleźć uznanie w oczach innych ludzi. Hunter znów jest tu na celowniku i kilkakrotnie ucieka z niepewnych sytuacji. Momentami było to, aż niewiarygodne, że wychodzi on kompletnie bez szwanku z takich sytuacji. Mimo to "„Wołanie grobu” nadal jest ciekawą i dobrą lekturą, chociaż Simon Beckett serwuje nam nieco inne podejście do sprawy, niż zwykle. Prawdę mówiąc, moim zdaniem, żadna następna książka nie dorównuje pierwszemu tomowi serii, czyli „Chemii śmierci”. Mimo to David Hunter ma dla mnie pewien magiczny urok, a jego przygody zawsze potrafią zaskoczyć ciekawą historią i niespodziewanym zakończeniem.

David Hunter jest antropologiem sądowym. Osiem lat temu brał udział w wydobyciu ciała młodej dziewczyny. Dziewczynka jest jedną z trzech ofiar porwania, za które odpowiedzialny jest Jonathan Monk. To maniakalny morderca, którego znaleziono w pobliżu czwartej ofiary, ale gdy go złapano, odmówił wskazania miejsca pobytu pozostałych ofiar.
Książka "Wołanie grobu" jest to czwarta część serii, która przenosi nas w przeszłość Davida Huntera, kiedy miał jeszcze szczęśliwą i kochającą się rodzinę. Sprawa Monka nie powiodła się i w rodzinie doszło do tragedii, która całkowicie odmieniła życie Huntera. Wydarzenia zostają wznowione osiem lat później, kiedy z więzienia ucieka nie kto inny jak seryjny morderca Monk, a osoby zaangażowane w sprawę zaczynają odczuwać napięcie i strach.
Kiedy czytałam tę książkę, w mojej głowie pojawiło się pytanie: "Gdzie ja byłam przez cały ten czas?!". Chociaż przed przeczytaniem tej książki przeczytałam sporo książek z tego gatunku, to naprawdę ta pozycja zdołała mnie zaskoczyć! Przede wszystkim duże wrażenie zrobił na mnie główny bohater i fakt, że jest on antropologiem. Od razu skojarzyło mi się to z moim ulubionym serialem "Kości"! Sam Hunter jest bardzo inteligentny, solidny i ludzki, odczuwa ból i strach.
Poza tym byłam pod wrażeniem, że autor potrafił opisać wszystko w taki sposób, że momentami przechodziły mnie ciarki. Opisy przyrody, jaskiń, pogody są tak żywe, że czułam się z książką jak we mgle, albo jak w jaskini przesiąkniętej wilgocią. Monk jest nie gorzej opisany... Jest tak przerażającą postacią, zwłaszcza gdy miałam w głowie jego wyraźny obraz, że każde jego pojawienie się przyprawiało mnie o dreszcze! Brawo dla autora!
Szkoda, że kilka rzeczy mi się nie spodobało, ale nie zepsuło mi to przyjemności czytania. Po pierwsze, bardzo szybko zacząłem podejrzewać pewne rzeczy, które okazały się błędne. Ponadto bardzo denerwowała mnie główna bohaterka Zofia, wiem, że my kobiety jesteśmy uparte, ale jej głupi upór był bardzo irytujący!
Tak więc środowisko i powstałe napięcie nie dawały mi spokoju. Historia była wciągająca, interesująca, bardzo "mokra", tzn. przerażająca i straszna! Ogólnie rzecz biorąc, mogę powiedzieć, że Decay to absolutnie godna polecenia czwarta część serii Simona Becketta. W związku z tym polecam tę książkę każdemu miłośnikowi thrillerów. Oczywiście radziłbym każdemu czytelnikowi przeczytać wcześniej pozostałe trzy części, aby lepiej zrozumieć ich treść, choć książki można też czytać niezależnie od siebie.

Po światowych bestsellerach z serii o doktorze Davidzie Hunterze - "Chemia śmierci", "Zapisane w kościach", "Szepty zmarłych" - ukazał się kolejny obiecujący thriller autora Simona Becketta "Wołanie grobu".
Czwarta powieść o antropologu sądowym doktorze Davidzie Hunterze zaczyna się od spojrzenia na jego życie sprzed lat. 8 lat temu jego żona Kara i ich córka Alice mieszkały razem - poprzednie powieści miały miejsce po ich wypadku samochodowym. Mamy więc wgląd nie tylko we wcześniejszą sprawę, ale także w moment i okoliczności, w których Dawid dowiaduje się o śmierci ukochanej osoby.
W teraźniejszości Huntera odwiedza Terry Connors - dawny znajomy, z którym pracował nad sprawą w Dartmoor zaledwie 8 lat temu. Jerome Monk zamordował cztery młode kobiety, a trzy z nich zakopał na wrzosowisku. Jednak tylko jedno ciało zostało znalezione na wrzosowisku. Teraz Monk uciekł z więzienia o zaostrzonym rygorze i prawdopodobnie ściga ludzi, którzy osiem lat temu poszukiwali innych ciał i byli zaangażowani w poszukiwania. Dotyczy to także Terry'ego Connorsa i Huntera. Kiedy tego samego dnia do Huntera dzwoni Wkrótce z Hunterem kontaktuje się kolejny członek zespołu: była doradczyni policyjna Sophie Keller, która wzywa Huntera do Dartmoor i daje do zrozumienia, że coś w tej starej sprawie głęboko ją niepokoi. Hunter wyrusza w drogę, ale Sophie nie pojawia się w umówionym miejscu spotkania. Kiedy jedzie do jej domu, okazuje się, że jest on zdemolowany, a Sophie leży ciężko ranna w łazience...
Cóż można powiedzieć - fani Davida Huntera, jak sądzę, nie będą zawiedzeni. Wgląd w czasy sprzed wypadku stanowi miłą odmianę w stosunku do trzech poprzednich powieści, a sceneria - bagno i podziemne kopalnie - oferuje różnorodność, a przede wszystkim napięcie i nowe spojrzenie.
Trzymający w napięciu do ostatniej chwili suspens w połączeniu z bohaterem, którego nie sposób nie polubić, składają się na najwyższej klasy lekturę, a Beckett po raz kolejny nie powstrzymuje się od sprytnego wyprowadzania czytelnika na manowce. Autor pozostaje wierny swojemu stylowi pisania - czytelnik poznaje wszystkie interesujące szczegóły, a fabuła, jak można się spodziewać, trzyma w napięciu i ekscytuje do samego końca, a nawet dłużej, gdyż zakończenie zapowiada kolejny tom.
Pozycja obowiązkowa dla fanów Becketta i miłośników thrillerów!