Wirus

Wiele recenzji "Wirusa" w internecie, które miałem możliwość przeczytać zarzucało książce brak realizmu i lekkie przekombinowanie. Ja nie podzielam tych poglądów. Moim zdaniem Graham Masterton napisał bardzo dobrą i dostarczającą dużej dawki emocji książkę. <br> <br> "Wirus" to książka o opętanych ubraniach, które próbują przekonać opętanych do zjedzenia ich niedawno zamordowanych ofiar - nie jest to coś, co byłoby już przereklamowanym temat używanym przez wielu twórców. Akcja rozgrywa się w Tooting, w Anglii - dzielnicy niedaleko Londynu. Sierżant Patel i posterunkowy Pardoe zostają wezwani do kilku bardzo nietypowych, makabrycznych morderstw, w których mordercy podają się za kogoś innego. Wspólną cechą wszystkich morderców jest to, że podczas dokonywania zabójstw mieli na sobie używane ubrania. Byłem zaskoczony, jak łatwo mi się ją czytało, biorąc pod uwagę, że zazwyczaj nie sięgam po horrory. Pomimo całej grozy, "Wirus" zawiera w sobie sporą dawkę komedii, choć komedii z pewnością nie dla wszystkich. To bardzo brytyjska lektura - rozgrywająca się w Londynie i wykorzystująca szczególnie brytyjskie aspekty - sarkazm, suchy humor, rymowany slang i lokalizacje geograficzne, które rozpozna każdy, kto spędził choć trochę czasu w Anglii.<br> <br> Po części "Wirus" przypomina mi książki Michaela McDowella, gdzie co drugi rozdział pojawiają się nowi bohaterowie, a ich życie zostaje całkowicie zrujnowane lub zniszczone przez przeklęty przedmiot, z którym się zetknęli. W tym przypadku opętane ubrania przyczepiają się do nich, a oni w końcu okaleczają siebie lub swoich bliskich, lub jedno i drugie, w ohydny sposób, w niektórych przypadkach decydując się dokonać aktu kanibalizmu. Zakończenie "Wirusa" jest totalnie pokręcone i mnie porwało. <br> <br> Do tej pory jest to moja pierwsza książka tego brytyjskiego pisarza. Jeśli inne książki Mastertona są równie oryginalne i pokręcone jak "Wirus", to myślę, że może on stać się jednym z moich ulubionych twórców.

"Wirus" Grahama Mastertona ma jedno z tych początków, który sprawia, że czujesz się nakręcony na dalsze czytanie. Trzeba brnąć dalej, aby dowiedzieć się, dlaczego ktoś zdecydowałby się na oblanie się kwasem. Z pewnością o "Wirusie" nie można powiedzieć, że nie przysparza pewnej dozy dyskomfortu podczas czytania, czyli coś w stylu rysowania paznokciami po tablicy albo lizania dłoni. Opisy śmiercią są bardzo dosadne i brutalne. Jeżeli ktoś tylko lubuje się w takiej literaturze, to będzie zachwycony stylem pisania. Poza brutalnością pisarstwa Mastertona, potrafi on sprawić, że czytelnik ma wrażenie, że znajduje się w centrum wydarzeń akcji książki - w tym przypadku w środku Londynu, w którym grasuje "odzieżowy" wirus. Bardzo podobało mi się, że w "Wirusie" nie tylko poznajemy punkt widzenia prowadzących dochodzenie detektywów, ale również perspektywę innych osób, które ucierpiały. Uważam, że akcja "Wirusa" była fantastyczna i trzymała mnie w napięciu przez cały czas czytania, nawet jeśli podczas niektórych bardziej makabrycznych fragmentów moje bicie serca dalekie było od spokojnego! Nie sądziłam, że śmierć może być jeszcze bardziej przerażająca niż w najmroczniejszych powieściach Stephena Kinga. Myliłam się. Zdolność Mastertona do nakręcania atmosfery grozy zdumiała mnie. Koniec końców, uważam, że "Wirus" to lektura obowiązkowa dla wszystkich fanów literackich horrorów. Ważne, żeby mieć zapalone jakiekolwiek światełko w pokoju i zabierać się za nią o 23 wieczorem, gdy następnego dnia wstajesz do szkoły/pracy. <br> <br> "Lepiej zaryzykować poniżenie, niż tłumić w sobie uczucia. Któregoś dnia można bowiem nie znaleźć już nikogo, kto chciałby o nich posłuchać.".

Wiele recenzji "Wirusa" w internecie, które miałem możliwość przeczytać zarzucało książce brak realizmu i lekkie przekombinowanie. Ja nie podzielam tych poglądów. Moim zdaniem Graham Masterton napisał bardzo dobrą i dostarczającą dużej dawki emocji książkę. <br> <br> "Wirus" to książka o opętanych ubraniach, które próbują przekonać opętanych do zjedzenia ich niedawno zamordowanych ofiar - nie jest to coś, co byłoby już przereklamowanym temat używanym przez wielu twórców. Akcja rozgrywa się w Tooting, w Anglii - dzielnicy niedaleko Londynu. Sierżant Patel i posterunkowy Pardoe zostają wezwani do kilku bardzo nietypowych, makabrycznych morderstw, w których mordercy podają się za kogoś innego. Wspólną cechą wszystkich morderców jest to, że podczas dokonywania zabójstw mieli na sobie używane ubrania. Byłem zaskoczony, jak łatwo mi się ją czytało, biorąc pod uwagę, że zazwyczaj nie sięgam po horrory. Pomimo całej grozy, "Wirus" zawiera w sobie sporą dawkę komedii, choć komedii z pewnością nie dla wszystkich. To bardzo brytyjska lektura - rozgrywająca się w Londynie i wykorzystująca szczególnie brytyjskie aspekty - sarkazm, suchy humor, rymowany slang i lokalizacje geograficzne, które rozpozna każdy, kto spędził choć trochę czasu w Anglii.<br> <br> Po części "Wirus" przypomina mi książki Michaela McDowella, gdzie co drugi rozdział pojawiają się nowi bohaterowie, a ich życie zostaje całkowicie zrujnowane lub zniszczone przez przeklęty przedmiot, z którym się zetknęli. W tym przypadku opętane ubrania przyczepiają się do nich, a oni w końcu okaleczają siebie lub swoich bliskich, lub jedno i drugie, w ohydny sposób, w niektórych przypadkach decydując się dokonać aktu kanibalizmu. Zakończenie "Wirusa" jest totalnie pokręcone i mnie porwało. <br> <br> Do tej pory jest to moja pierwsza książka tego brytyjskiego pisarza. Jeśli inne książki Mastertona są równie oryginalne i pokręcone jak "Wirus", to myślę, że może on stać się jednym z moich ulubionych twórców.

"Wirus" Grahama Mastertona ma jedno z tych początków, który sprawia, że czujesz się nakręcony na dalsze czytanie. Trzeba brnąć dalej, aby dowiedzieć się, dlaczego ktoś zdecydowałby się na oblanie się kwasem. Z pewnością o "Wirusie" nie można powiedzieć, że nie przysparza pewnej dozy dyskomfortu podczas czytania, czyli coś w stylu rysowania paznokciami po tablicy albo lizania dłoni. Opisy śmiercią są bardzo dosadne i brutalne. Jeżeli ktoś tylko lubuje się w takiej literaturze, to będzie zachwycony stylem pisania. Poza brutalnością pisarstwa Mastertona, potrafi on sprawić, że czytelnik ma wrażenie, że znajduje się w centrum wydarzeń akcji książki - w tym przypadku w środku Londynu, w którym grasuje "odzieżowy" wirus. Bardzo podobało mi się, że w "Wirusie" nie tylko poznajemy punkt widzenia prowadzących dochodzenie detektywów, ale również perspektywę innych osób, które ucierpiały. Uważam, że akcja "Wirusa" była fantastyczna i trzymała mnie w napięciu przez cały czas czytania, nawet jeśli podczas niektórych bardziej makabrycznych fragmentów moje bicie serca dalekie było od spokojnego! Nie sądziłam, że śmierć może być jeszcze bardziej przerażająca niż w najmroczniejszych powieściach Stephena Kinga. Myliłam się. Zdolność Mastertona do nakręcania atmosfery grozy zdumiała mnie. Koniec końców, uważam, że "Wirus" to lektura obowiązkowa dla wszystkich fanów literackich horrorów. Ważne, żeby mieć zapalone jakiekolwiek światełko w pokoju i zabierać się za nią o 23 wieczorem, gdy następnego dnia wstajesz do szkoły/pracy. <br> <br> "Lepiej zaryzykować poniżenie, niż tłumić w sobie uczucia. Któregoś dnia można bowiem nie znaleźć już nikogo, kto chciałby o nich posłuchać.".