Wilcze dzieci

Dzieci w czasie wojny zawsze padają ofiarą, niezależnie od strony konfliktu, po której się znajdują. Ta książka przybliża historie i świadectwa tzw. "wilczych dzieci" – wojennych sierot z terenów Warmii, Mazur oraz Obwodu Kaliningradzkiego, które długo po 1945 roku musiały ukrywać się w lasach. Upadek Trzeciej Rzeszy rozpoczął się z wkroczeniem Armii Czerwonej do Prus Wschodnich, będących pierwszym obszarem Rzeszy, gdzie dotarli żołnierze sowieccy. Rosjanie postawili Niemcom surowe rachunki za okrucieństwa nazistów na froncie wschodnim. Szlak wojenny Armii Czerwonej znaczyły liczne ofiary - brutalnie zamordowani cywile, masowe gwałty, grabieże i zniszczenia. Zabezpieczenia nie było nikomu przed żądnymi zemsty, sowieckimi zdobywcami. Cywilów dziesiątkował także głód. Gdy matki umierały, małe dzieci pozostawały same. Według różnych oszacowań, w lasach i ruinach tego regionu ukrywało się około dziesięciu tysięcy sierot, choć niektóre źródła mówią nawet o dwudziestu tysiącach. Aby zdobywać pożywienie, te dzieci pieszo pokonywały wiele kilometrów, docierając także na Litwę, gdzie przez wiele miesięcy, a czasem lat, tułały się od wioski do wioski, żebrząc o jedzenie. Wiele lat później zaczęto nazywać je "wilczymi dziećmi". Jak wspominają byli "wilczacy", życie przypominało nieco dzikie stada: „Spędzaliśmy czas z wilkami w lasach”. To opowieść o ich rzeczywistości.