Wieża świtu. Szklany tron. Tom 5.5

Szósty i przedostatni tom sagi "Szklany tron" zaskoczył mnie w sposób absolutnie pozytywny! Dość długo odkładałam czytanie tej książki, dziś już wiem ze zupełnie niepotrzebnie się przed nią broniłam. Towarzyszymy tu tylko małej części naszych bohaterów i co prawda byłam sceptycznie nastawiona, bo ci bohaterowie, którzy są tu na pierwszym planie, też nie byli moimi absolutnymi faworytami. Ale Jasny gwint! Cóż to znowu za wspaniała historia! Książkę przeczytałam chyba tylko w 4 dni, bo nie mogłam przestać czytać nawet kosztem obowiązków. Na początku napięcie jest raczej subtelne, ale sama sceneria trzymała mnie w napięciu łatwo sobie wyobrazić klimat i świat w książce opisany, miejscami po stokroć ciekawszy niz ten za oknem.... zimo idź sobie już! Chcemy wiosny, póki jej nie ma będziemy czytać :D

Wprowadzenie nowych postaci i nowej scenerii jest płynne i bardzo dobrze zrobione. Istnieje kilku nowych bohaterów, których chciałabym poznać trochę lepiej: może w następnej książce z tej serii?
"Wieża Świtu" to historia, która dzieje się równolegle z wydarzeniami, jakie miały miejsce w "Imperium Burz". Chaol i Nesryn udali się do Antyki, położonej na południowym kontynencie, by przekonać silne Imperium do przyłączenia się do nich w walce o ocalenie Adarlanu, a także by sprawdzić, czy uzdrowiciele z Torre będą w stanie uleczyć Chaola. Południowy kontynent jest pełen magii, a ich uzdrowiciele są najlepsi. W tej książce występują trzy punkty widzenia. Śledzimy Chaola, który próbuje przekonać cesarza, by przyłączył się do ich misji, podczas gdy on jest leczony przez uzdrowiciela. Nesryn wyrusza z jednym z synów cesarza, aby dowiedzieć się więcej o ich sposobach postępowania i spróbować przekonać go, jak mogliby zmienić przebieg wojny. Yrene Towers jest uzdrowicielką, której zadaniem jest leczenie Chaola.
W tej książce są dwa głowne wątki: rozdziały poświęcone Chaolowi i Yrene pozwalają nam zobaczyć, jak Chaol stara się uzdrowić fizycznie i psychicznie, wrócić do formy. Czuje się winny tego, co stało się z Dorianem i jego gwardzistami, nie wierzy już w siebie ani w swoją wartość, czuje ze zawiódł. Drugi duży wątek dotyczy tego, jak Chaol i Nesryn próbują zdobyć sojuszników. Cesarz miał 6 dzieci, 5 wciąż żyje i nikt nie wie, kto zostanie ogłoszony spadkobiercą, więc to sprawia, że Chaol i Nesryn mają jeszcze trudniejszą pracę, ponieważ muszą poruszać się po polityce nowego dworu, a nie mają na to zbyt wiele czasu, rzecz jednak wymaga subtelnych i przemyślanych działań. Oprócz bardzo ekscytującego zakończenia, mieliśmy również okazję doświadczyć wspaniałego rozwoju postaci, te bowiem zmieniają się, ewoluują i.... zyskują z czasem jeszcze mocniej! Nie pamiętam, dlaczego kiedykolwiek zwątpiłam w królową fantastyki ​i pomyślałam, że ta historia może mnie rozczarować. Więc jeśli macie takie same odczucia jak ja: nie martwcie się, pani Maas nie zawodzi nas, czytelników, również tutaj!

"Wieża Świtu" była jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek tego roku. Absolutnie nie mogłam się doczekać, kiedy dostanę ją w swoje ręce. Uprosiłam moją kuzynkę, żeby mi ją pożyczyła. Jestem zakochana w tej serii! Po tym, jak wszystko skończyło się pod koniec piątej książki, byłam pewna, że ta powieść będzie kontynuacją tego, co się skończyło. Oczekiwałam, że zanurzę się z powrotem w aktualnym położeniu Celaeny i będę miała miejsce w pierwszym rzędzie, gdy uda jej się wywalczyć sobie drogę z niewoli. Tak się nie stało.
Wieża Świtu" odkrywa zupełnie inny aspekt tej złożonej historii. Ta książka skupia się na Chaolu i jego eksploracji Południowego Kontynentu. Nie tego się spodziewałam...ale i tak jest fantastycznie. Powiem szczerze, że nie byłam największą fanką Chaola. Jest to postać, która z ulubionej stała się znienawidzona przeze mnie. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek będzie dla niego jakieś odkupienie. Niewiarygodnie jak autorce udało się przywrócić Chaola do moich łask dzięki tej książce. Nie uwierzyłam, że to możliwe, ale jej się to udało. Ta książka pokazała łagodniejszą, bardziej wrażliwą stronę Chaola. Momentami było mi go nawet szkoda. Stopniowo przekonywałam się do niego i rozumiałam, dlaczego robił niektóre z rzeczy.
Oczywiście nie byłaby to książka z serii "Szklany tron", gdyby nie było w niej dużo niebezpieczeństwa i akcji. Nie zabrakło przygód i sytuacji chwytających za serce. Spodziewajcie się mocnej dawki zjawisk nadprzyrodzonych. Za każdym zakrętem czaiła się możliwość zniszczenia, gdy ta walka między dobrem a złem trwała.

Czułam się całkowicie zatracona w tej książce podczas jej czytania. Szczerze mówiąc, gdybym nie była tak rozgoryczona faktem, że wciąż nie wiem, jak potoczą się losy Celaeny, pewnie powiedziałabym, że to pięciogwiazdkowa lektura. Spędziłam sporo czasu czekając na jej pojawienie się, zanim w końcu zdałam sobie sprawę, że to się nie stanie i po prostu cieszyłam się pięknem tej książki, przyniosła mi bowiem przyjemny relaks od bieżących zawirowań w życiu osobistym. Polecam. 4/5

"Wieża Świtu" była jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek tego roku. Absolutnie nie mogłam się doczekać, kiedy dostanę ją w swoje ręce. Uprosiłam moją kuzynkę, żeby mi ją pożyczyła. Jestem zakochana w tej serii! Po tym, jak wszystko skończyło się pod koniec piątej książki, byłam pewna, że ta powieść będzie kontynuacją tego, co się skończyło. Oczekiwałam, że zanurzę się z powrotem w aktualnym położeniu Celaeny i będę miała miejsce w pierwszym rzędzie, gdy uda jej się wywalczyć sobie drogę z niewoli. Tak się nie stało.
Wieża Świtu" odkrywa zupełnie inny aspekt tej złożonej historii. Ta książka skupia się na Chaolu i jego eksploracji Południowego Kontynentu. Nie tego się spodziewałam...ale i tak jest fantastycznie. Powiem szczerze, że nie byłam największą fanką Chaola. Jest to postać, która z ulubionej stała się znienawidzona przeze mnie. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek będzie dla niego jakieś odkupienie. Niewiarygodnie jak autorce udało się przywrócić Chaola do moich łask dzięki tej książce. Nie uwierzyłam, że to możliwe, ale jej się to udało. Ta książka pokazała łagodniejszą, bardziej wrażliwą stronę Chaola. Momentami było mi go nawet szkoda. Stopniowo przekonywałam się do niego i rozumiałam, dlaczego robił niektóre z rzeczy.
Oczywiście nie byłaby to książka z serii "Szklany tron", gdyby nie było w niej dużo niebezpieczeństwa i akcji. Nie zabrakło przygód i sytuacji chwytających za serce. Spodziewajcie się mocnej dawki zjawisk nadprzyrodzonych. Za każdym zakrętem czaiła się możliwość zniszczenia, gdy ta walka między dobrem a złem trwała.

Czułam się całkowicie zatracona w tej książce podczas jej czytania. Szczerze mówiąc, gdybym nie była tak rozgoryczona faktem, że wciąż nie wiem, jak potoczą się losy Celaeny, pewnie powiedziałabym, że to pięciogwiazdkowa lektura. Spędziłam sporo czasu czekając na jej pojawienie się, zanim w końcu zdałam sobie sprawę, że to się nie stanie i po prostu cieszyłam się pięknem tej książki, przyniosła mi bowiem przyjemny relaks od bieżących zawirowań w życiu osobistym. Polecam. 4/5

Szósty i przedostatni tom sagi "Szklany tron" zaskoczył mnie w sposób absolutnie pozytywny! Dość długo odkładałam czytanie tej książki, dziś już wiem ze zupełnie niepotrzebnie się przed nią broniłam. Towarzyszymy tu tylko małej części naszych bohaterów i co prawda byłam sceptycznie nastawiona, bo ci bohaterowie, którzy są tu na pierwszym planie, też nie byli moimi absolutnymi faworytami. Ale Jasny gwint! Cóż to znowu za wspaniała historia! Książkę przeczytałam chyba tylko w 4 dni, bo nie mogłam przestać czytać nawet kosztem obowiązków. Na początku napięcie jest raczej subtelne, ale sama sceneria trzymała mnie w napięciu łatwo sobie wyobrazić klimat i świat w książce opisany, miejscami po stokroć ciekawszy niz ten za oknem.... zimo idź sobie już! Chcemy wiosny, póki jej nie ma będziemy czytać :D

Wprowadzenie nowych postaci i nowej scenerii jest płynne i bardzo dobrze zrobione. Istnieje kilku nowych bohaterów, których chciałabym poznać trochę lepiej: może w następnej książce z tej serii?
"Wieża Świtu" to historia, która dzieje się równolegle z wydarzeniami, jakie miały miejsce w "Imperium Burz". Chaol i Nesryn udali się do Antyki, położonej na południowym kontynencie, by przekonać silne Imperium do przyłączenia się do nich w walce o ocalenie Adarlanu, a także by sprawdzić, czy uzdrowiciele z Torre będą w stanie uleczyć Chaola. Południowy kontynent jest pełen magii, a ich uzdrowiciele są najlepsi. W tej książce występują trzy punkty widzenia. Śledzimy Chaola, który próbuje przekonać cesarza, by przyłączył się do ich misji, podczas gdy on jest leczony przez uzdrowiciela. Nesryn wyrusza z jednym z synów cesarza, aby dowiedzieć się więcej o ich sposobach postępowania i spróbować przekonać go, jak mogliby zmienić przebieg wojny. Yrene Towers jest uzdrowicielką, której zadaniem jest leczenie Chaola.
W tej książce są dwa głowne wątki: rozdziały poświęcone Chaolowi i Yrene pozwalają nam zobaczyć, jak Chaol stara się uzdrowić fizycznie i psychicznie, wrócić do formy. Czuje się winny tego, co stało się z Dorianem i jego gwardzistami, nie wierzy już w siebie ani w swoją wartość, czuje ze zawiódł. Drugi duży wątek dotyczy tego, jak Chaol i Nesryn próbują zdobyć sojuszników. Cesarz miał 6 dzieci, 5 wciąż żyje i nikt nie wie, kto zostanie ogłoszony spadkobiercą, więc to sprawia, że Chaol i Nesryn mają jeszcze trudniejszą pracę, ponieważ muszą poruszać się po polityce nowego dworu, a nie mają na to zbyt wiele czasu, rzecz jednak wymaga subtelnych i przemyślanych działań. Oprócz bardzo ekscytującego zakończenia, mieliśmy również okazję doświadczyć wspaniałego rozwoju postaci, te bowiem zmieniają się, ewoluują i.... zyskują z czasem jeszcze mocniej! Nie pamiętam, dlaczego kiedykolwiek zwątpiłam w królową fantastyki ​i pomyślałam, że ta historia może mnie rozczarować. Więc jeśli macie takie same odczucia jak ja: nie martwcie się, pani Maas nie zawodzi nas, czytelników, również tutaj!