W stronę grozy

<p>„W stronę grozy” to już szósta część z cyklu „Morderstwa Sandhamn”. Seria Viveci Sten, z książki na książkę, staje się coraz lepsza. W przeciwieństwie do wielu serii, w których wydaje się, że autorowi zabrakło pomysłów na kolejne książki, historie Viveci Sten wydają się cały czas rozwijać, są pełne napięcia i prawdziwych postaci o skomplikowanym życiu osobistym. Lubię śledzić zwłaszcza dwóch głównych bohaterów, Norę i jej przyjaciela detektywa Thomasa, gdy ich życie i relacje rozwijają się i zmieniają. Otoczenie Sandhamn, wyspy u wybrzeży Szwecji, jest wspaniale oddane i naturalnie wkomponowane w fabułę. W książce „W stronę grozy” porą roku jest zima, a my czujemy zarówno chłód, jak i piękno tego niezwykłego miejsca.</p><p>Jeanette Thiels jest światowej sławy dziennikarką – podróżuje do wszystkich zakątków świata, ukazując oblicze światowej korupcji swoim czytelnikom. Otrzymuje telefon, który każe jej uciekać na wyspę Sandhamn. Ledwo udaje jej się dotrzeć na prom, zaczyna źle się czuć i ma problemy ze zdrowiem. Melduje się w hotelu w pobliżu portu. W pokoju nie może znaleźć swojego laptopa choć wie, że na pewno go spakowała! Czuje się coraz gorzej; bóle brzucha targają jej ciałem. Postanawia zrezygnować z umówionej kolacji w restauracji. Wychodzi na zewnątrz w czasie nasilającej się zimowej burzy, upada i umiera.</p><p>Sprawą zajmuje się Thomas Andreasson. Jedzie poinformować byłego męża Jeanette, Michaela, o jej śmierci. Ten twierdzi, że między nimi wszystko było w porządku. Jeanette często wyjeżdżała służbowo, więc jako ojciec ma wyłączną opiekę nad ich córką Alice. Alice bardzo źle reaguje na tragiczną wiadomość o śmierci matki. Od innych przyjaciół Jeanette, Thomas dowiaduje się, że nie wszystko było tak jak to opowiadał mąż. Michael był zazdrosny, nieustannie kontrolował żonę, był dla niej niemiły i zawsze krzyczał.</p><p>Nora Linde od czasu do czasu staje się partnerką Thomasa w jego dochodzeniach. Kobieta na co dzień pracuje w banku w dziale prawnym i wychowuje synów. Nora dostaje specjalne zadanie, by weryfikować firmy, które chcą zrobić interes z jej bankiem. Na początku jest bardzo podekscytowana. Kiedy zagłębia się w materiał, znajduje coś dziwnego. Zgłasza to swojemu bezpośredniemu szefowi, a ten zrzuca to na karb molestowania seksualnego.</p><p>Tymczasem Thomas, Margit i Aram próbują ruszyć dalej ze śledztwem w sprawie śmierci Jeannette Thiels, ale chyba natrafiają na martwy punkt. Patolog stwierdza, że śmierć dziennikarki nie była wypadkiem i było to morderstwo, ale wszystkie tropy śledczych prowadzą donikąd. Każda z przesłuchiwanych osób wydaje się coś ukrywać.</p><p>Nagle Thomas wpada na pewien trop, który pozwala mu poskładać części układanki w całość. W emocjonującej scenie pościgu, Thomas chwyta rannego sprawcę.</p><p>Tymczasem Alice córka Jeannette jest w domu, gdy ktoś przychodzi i zaczyna przeszukiwać ich rzeczy. Alice poznaje prawdę na temat tego, co jej matka ukrywała. Dziewczyna w pośpiechu szuka miejsca, w którym mogłaby się bezpiecznie ukryć. Ktoś podpala dom a Alice jest zamknięta w łazience.</p><p>Jedyną rzeczą rozczarowującą w „W stronę grozy” jest to, że trochę mi zabrakło w niej Nory i Thomasa prowadzących śledztwo razem. Wątek poboczny o Norze i jej banku jest ciekawy, ale nie byłam nim jakoś szczególnie zaintrygowana. Książka jest bardzo dobrze skonstruowana, poprowadzona fabularnie i przede wszystkim jest napisana prostym, ale i ciekawym, obrazowym językiem. Lubię Thomasa i doceniam jego relacje z Pernillą i Elin. Pozostałe postacie w książce również są bardzo ciekawe, zwłaszcza Pauline i Moore. Są to bohaterowie jednocześnie źli i fascynujący. Tacy, których „kocha się nienawidzić”. Opisy szwedzkiej zimy autorstwa Viveci Sten są malownicze i zachwycające. Czytelnik może wręcz poczuć chłód przenikający ciało, aż do szpiku kości. W całej książce jest wystarczająco dużo zwrotów akcji, aby utrzymać czytelnika w niepewności, pomimo ujawnienia złoczyńców.</p><p>Podsumowując, przeczytałam wszystkie sześć powieści Viveci Sten i stwierdzam, że są pięknie skonstruowane, z głównymi bohaterami, którzy są zarówno bardzo ludzcy, jak i bardzo odważni. Jej historie nabierają tempa, gdy fabuła gromadzi kolejne informacje wymagające udowodnienia lub obalenia. Portrety jej bohaterów – ludzi w różnym wieku – wskazują na to, że Viveca Sten rozumie dobro i zło, które istnieje w ludzkiej naturze oraz zmagania i stres, z którymi wszyscy się zmagamy w różnych okresach swojego życia. Jej książki sprawiają, że chciałabym odwiedzić Szwecję i wyspy, które ona tak pięknie opisuje.</p>

<p>Książka „W stronę grozy” Viveci Sten była dla mnie zupełną nowością. Choć autorka jest faktycznie bardzo znana, to do tej pory nie poznałam żadnej z jej książek. Ponieważ obecnie dużo dojeżdżam do pracy i pewnego dnia niefortunnie zapomniałam wszystkich swoich lektur z domu, wybrałam tę książkę z crossbookingowej półki w mojej pracy. To był naprawdę dobry wybór!</p><p>Historia zaczyna się w wigilię Bożego Narodzenia. Jeanette Thiels, znana dziennikarka, która zawsze staje w obronie pokrzywdzonych przez społeczeństwo, podróżuje ostatnim promem na Sandhamn, wyspę u wybrzeży Sztokholmu.</p><p>Od początku jest jasne, że coś jest nie tak. W przeciwnym razie Jeanette na pewno byłaby z córką Alice lub z innymi bliskimi jej ludźmi – szczególnie w czasie świąt Bożego Narodzenia. A kobieta podróżowała samotnie. Moje niespokojne przeczucie potwierdziło się, gdy Jeanette umiera tego samego dnia... i szybko staje się jasne, że w jej śmierci odegrały rolę przyczyny inne niż naturalne.</p><p>Odpowiedzialna za sprawę policja niezwłocznie rozpoczyna śledztwo. Thomas Andreasson i jego partnerka Margit Grankvist prowadzą śledztwo na pierwszej linii frontu. W trakcie badania kolejnych śladów na jaw wychodzą różne polityczne powiązania z prawicową organizacja Nya Sveriga, a zwłaszcza jej sekretarzem generalnym Pauline Palmér i jej asystentem Peterem Moorew. Kolega Thomasa i Margit, Aram Gorgis, pochodzący z Iraku, jest szczególnie podejrzliwy wobec tej organizacji...</p><p>W grę wchodzi mnóstwo różnych osób jako podejrzanych. Sama nigdy nie domyśliłabym się, kto jest winny tej zbrodni, więc rozwiązanie było dla mnie przyjemnym zaskoczeniem, co bardzo mi się spodobało.</p><p>Trochę dziwne wydało mi się jednak to, że historia Nory jest podejmowana bardzo szczegółowo, choć bohaterka ma tylko bardzo marginalny związek ze sprawą. Nora wydaje się być istotna dla serii o Sandhamn. Jednak z racji tego, że czytałam tylko ten jeden tom, jej historia wydała mi się nieco nie na miejscu. Mimo że nie znam dokładnie przeszłości wszystkich bohaterów „W stronę grozy” to świetna samodzielna historia i nie czuję, że powinnam przeczytać wszystkie poprzednie książki z serii, aby zrozumieć i docenić „W stronę grozy”. Jednak myślę, że pomogłoby mi to lepiej zrozumieć i docenić wątki dotyczące Nory.</p><p>Do tej pory praktycznie nie miałam do czynienia ze Szwecją. Kiedy już coś do mnie dociera z tego skandynawskiego kraju, zawsze jest to pozytywne. Oprócz pięknych zorzy polarnych i cudownych nietkniętych ludzką ręką krajobrazów, kraj ten ma dobre szkoły, postępowy system dotyczący macierzyństwa, świetną opiekę społeczną, itp. O prawicowych ruchach populistycznych działających tam do tej pory nie wiedziałam. Tym lepiej czytało mi się społecznie zaangażowaną książkę o Szwecji, która daje też wgląd w aktualne problemy.</p><p>Podsumowując, śledztwo w sprawie morderstwa było całkiem ciekawe i byłam całkowicie zaskoczona, gdy tożsamość mordercy została w końcu ujawniona. Pomimo kilku poważnych i smutnych wydarzeń w książce, kończy się ona pozytywnym akcentem. Planuję szybko nadrobić wcześniejsze książki z tej serii, które przegapiłam. Gorąco polecam tę książkę.</p>