W śnieżną noc

„W śnieżną noc" autorstwa Johna Greena, Maureen Johnson i Lauren Myracle to fenomenalna książka. Absolutnie mi się podobała! Każdy z autorów wniósł swoją własną historię i potrafił przeplatać narracje, aby książka była bezbłędna. Zamiast czytać trzy oddzielne historie, nakładały się one na siebie pod wieloma względami, począwszy od tonu, humoru i postaci.<br> <br> „Podróż wigilijna”, „Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy” i „Święta patronka świnek” są humorystyczne i romantyczne. Te trzy historie można czytać osobno, bez potrzeby sięgania po dwie pozostałe, ale naprawdę świetne jest to, że historie nakładają się na siebie, a bohaterowie powracają później. Na przykład w „Podróży wigilijnej” wspomniana jest postać Jeba, który pojawia się w dwóch pozostałych opowiadaniach. Choć nie jest on tak naprawdę ważny dla pierwszej historii, pojawia się ponownie w drugiej, a następnie odgrywa ważną rolę w narracji trzeciej. Obawiałam się, że trzy odrębne historie zawarte w tej książce nie przypadną mi do gustu, ale w rzeczywistości bardzo mi się podobały. Stało się tak głównie dlatego, że wszystkie trzy historie w pewnym momencie splotły się ze sobą i miały jedno wielkie szczęśliwe zakończenie. Był w nim humor, ból serca i dużo świąt Bożego Narodzenia. Ponadto styl pisania trzech autorów - Maureen Johnson, Lauren Myracle i Johna Greena - jest bardzo podobny i naprawdę świetny. Udaje im się przekazać pewne uczucia, które sprawiają, że człowiek się śmieje i bardzo identyfikuje się z bohaterami. <br> <br> Jubilatka jest chyba moją ulubienicą jeśli chodzi o „W śnieżną noc” - uwielbiam ją. W pierwszej historii widzimy jej perspektywę i sposób, w jaki radzi sobie z burzą śnieżną. Naprawdę ją lubię. Jej osobowość jest przezabawna, a cała jej historia z rodzicami i wszystkim innym rządzi. Tobin to również wyjątkowa postać. Mam wrażenie, że odczuwam od niego silne wibracje Milesa, a czytając o nim, można poczuć aurę Johna Greena. <br> <br> Spodziewałam się trzech oddzielnych romansów niezwiązanych ze sobą, zwłaszcza, że zostały napisane przez trzech różnych autorów, ale cieszę się, że tak nie było, bo ta książka jednym słowem była: wyjątkowa. Jedyny minus, to fakt, że mam wrażenie, że większość wątków miłosnych i postaci w trzeciej historii nie była wystarczająco rozwinięta, ale biorąc pod uwagę, że książka jest połączeniem trzech oddzielnych historii, to w porządku.<br> <br> Polecam „W śnieżną noc” wszystkim, którzy kochają święta tak bardzo, że lubią czytać w ich klimacie nawet w inne pory roku aniżeli zima. Polecam też fanom Johna Greena, bo czuć tu jego aurę, a pozostali dwaj autorzy byli wyjątkowo podobni w stylu. „W śnieżną noc” jest urocza i jeżeli chcecie z wyprzedzeniem kupić prezent dla kogoś pod choinkę już w maju, to ta książka się nada :D

To był przypadek, że w ogóle zacząłem czytać „W śnieżną noc”. W końcu za oknem wiosna w pełni xD Ale po raz pierwszy od wielu lat była to książka, którą z trudem odłożyłem po jej otwarciu. Przeczytałem ją prawie całą w ciągu jednego dnia, A paradoksalnie nie mogłam zacząć jej czytać w bardziej odpowiednim momencie mojego życia. Bohaterowie i ich obecne sytuacje w pierwszej z trzech części opowieści dziwnie pasowały do wydarzeń z mojego życia, w sposób, który wydawał się niemal surrealistyczny. Pomogły mi one uświadomić sobie wiele rzeczy na temat mojego życia, na które trudno mi było znaleźć słowa.<br> <br> Druga część została napisana przez Johna Greena i pod wieloma względami przypominała świąteczne wydanie jego książki "Szukając Alaski", jednak z o wiele szczęśliwszym zakończeniem. I może dlatego, że "Szukając Alaski" to moja ulubiona książka, ale naprawdę podobało mi się śledzenie podróży trójki przyjaciół w ich wyprawie i chciałabym, żeby trwała ona dłużej.<br> <br> Ostatnia część była zdecydowanie najbardziej melancholijna z całej trójki, a ja płakałam przez większość czasu, czytając o głównej bohaterce i jej zmaganiach ze zrozumieniem emocji, samej siebie i swojego związku.<br> <br> Zazwyczaj staram się nie umieszczać w swoich recenzjach zbyt wielu osobistych historii, ale to wyjątek, ponieważ prawdziwe piękno, jakie wyczułam w tej książce, to to, co uświadomiłam sobie o sobie podczas jej czytania, jako że pojawiła się ona niemal dokładnie w odpowiednim czasie i miejscu w moim życiu. Daję jej 5 gwiazdek, ponieważ naprawdę podobała mi się każda minuta jej czytania, i chociaż jest to niezwykle subiektywna ocena, na którą być może obiektywnie nie zasługuje.

„W śnieżną noc" autorstwa Johna Greena, Maureen Johnson i Lauren Myracle to fenomenalna książka. Absolutnie mi się podobała! Każdy z autorów wniósł swoją własną historię i potrafił przeplatać narracje, aby książka była bezbłędna. Zamiast czytać trzy oddzielne historie, nakładały się one na siebie pod wieloma względami, począwszy od tonu, humoru i postaci.<br> <br> „Podróż wigilijna”, „Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy” i „Święta patronka świnek” są humorystyczne i romantyczne. Te trzy historie można czytać osobno, bez potrzeby sięgania po dwie pozostałe, ale naprawdę świetne jest to, że historie nakładają się na siebie, a bohaterowie powracają później. Na przykład w „Podróży wigilijnej” wspomniana jest postać Jeba, który pojawia się w dwóch pozostałych opowiadaniach. Choć nie jest on tak naprawdę ważny dla pierwszej historii, pojawia się ponownie w drugiej, a następnie odgrywa ważną rolę w narracji trzeciej. Obawiałam się, że trzy odrębne historie zawarte w tej książce nie przypadną mi do gustu, ale w rzeczywistości bardzo mi się podobały. Stało się tak głównie dlatego, że wszystkie trzy historie w pewnym momencie splotły się ze sobą i miały jedno wielkie szczęśliwe zakończenie. Był w nim humor, ból serca i dużo świąt Bożego Narodzenia. Ponadto styl pisania trzech autorów - Maureen Johnson, Lauren Myracle i Johna Greena - jest bardzo podobny i naprawdę świetny. Udaje im się przekazać pewne uczucia, które sprawiają, że człowiek się śmieje i bardzo identyfikuje się z bohaterami. <br> <br> Jubilatka jest chyba moją ulubienicą jeśli chodzi o „W śnieżną noc” - uwielbiam ją. W pierwszej historii widzimy jej perspektywę i sposób, w jaki radzi sobie z burzą śnieżną. Naprawdę ją lubię. Jej osobowość jest przezabawna, a cała jej historia z rodzicami i wszystkim innym rządzi. Tobin to również wyjątkowa postać. Mam wrażenie, że odczuwam od niego silne wibracje Milesa, a czytając o nim, można poczuć aurę Johna Greena. <br> <br> Spodziewałam się trzech oddzielnych romansów niezwiązanych ze sobą, zwłaszcza, że zostały napisane przez trzech różnych autorów, ale cieszę się, że tak nie było, bo ta książka jednym słowem była: wyjątkowa. Jedyny minus, to fakt, że mam wrażenie, że większość wątków miłosnych i postaci w trzeciej historii nie była wystarczająco rozwinięta, ale biorąc pod uwagę, że książka jest połączeniem trzech oddzielnych historii, to w porządku.<br> <br> Polecam „W śnieżną noc” wszystkim, którzy kochają święta tak bardzo, że lubią czytać w ich klimacie nawet w inne pory roku aniżeli zima. Polecam też fanom Johna Greena, bo czuć tu jego aurę, a pozostali dwaj autorzy byli wyjątkowo podobni w stylu. „W śnieżną noc” jest urocza i jeżeli chcecie z wyprzedzeniem kupić prezent dla kogoś pod choinkę już w maju, to ta książka się nada :D

To był przypadek, że w ogóle zacząłem czytać „W śnieżną noc”. W końcu za oknem wiosna w pełni xD Ale po raz pierwszy od wielu lat była to książka, którą z trudem odłożyłem po jej otwarciu. Przeczytałem ją prawie całą w ciągu jednego dnia, A paradoksalnie nie mogłam zacząć jej czytać w bardziej odpowiednim momencie mojego życia. Bohaterowie i ich obecne sytuacje w pierwszej z trzech części opowieści dziwnie pasowały do wydarzeń z mojego życia, w sposób, który wydawał się niemal surrealistyczny. Pomogły mi one uświadomić sobie wiele rzeczy na temat mojego życia, na które trudno mi było znaleźć słowa.<br> <br> Druga część została napisana przez Johna Greena i pod wieloma względami przypominała świąteczne wydanie jego książki "Szukając Alaski", jednak z o wiele szczęśliwszym zakończeniem. I może dlatego, że "Szukając Alaski" to moja ulubiona książka, ale naprawdę podobało mi się śledzenie podróży trójki przyjaciół w ich wyprawie i chciałabym, żeby trwała ona dłużej.<br> <br> Ostatnia część była zdecydowanie najbardziej melancholijna z całej trójki, a ja płakałam przez większość czasu, czytając o głównej bohaterce i jej zmaganiach ze zrozumieniem emocji, samej siebie i swojego związku.<br> <br> Zazwyczaj staram się nie umieszczać w swoich recenzjach zbyt wielu osobistych historii, ale to wyjątek, ponieważ prawdziwe piękno, jakie wyczułam w tej książce, to to, co uświadomiłam sobie o sobie podczas jej czytania, jako że pojawiła się ona niemal dokładnie w odpowiednim czasie i miejscu w moim życiu. Daję jej 5 gwiazdek, ponieważ naprawdę podobała mi się każda minuta jej czytania, i chociaż jest to niezwykle subiektywna ocena, na którą być może obiektywnie nie zasługuje.