Tractatus Logico-Philosophicus

Ludwig Wittgenstein (1889-1951), austriacki myśliciel, uznawany jest za jednego z kluczowych twórców logicznego pozytywizmu i był ściśle związany z filozofami z Koła Wiedeńskiego. Znany jako uczeń i współpracownik Bertranda Russella, Wittgenstein opublikował swoją pracę "Tractatus Logico-Philosophicus" w 1929 roku, choć prace nad nią rozpoczął już podczas I Wojny Światowej. Dzieło to wciąż jest jednym z najbardziej znaczących osiągnięć filozofii XX wieku. Składa się z ponumerowanych, zwięzłych tez, które niekiedy stały się powszechnymi aforyzmami. Tezy te odnoszą się do różnorodnych zagadnień, takich jak świat, myśl, język, nauka, etyka, a także pojęcia sensu życia i świata.

Interesujące jest to, że w późniejszych etapach swojej kariery, w "Dociekaniach filozoficznych", Wittgenstein częściowo podważył założenia swojego wcześniejszego dzieła, traktując filozofię bardziej jako aktywność niż teorię. Jednak to właśnie "Tractatus" wywarł największy wpływ na myśl XX wieku. Jak zauważa Hanna Buczyńska-Garewicz, Wittgenstein w swojej pracy przedstawił koncepcję języka jako obrazu rzeczywistości, gdzie struktura lingwistyczna odzwierciedla strukturę świata. Rzeczywistość empiryczna składa się z prostych i złożonych faktów, którym odpowiadają protokolarne lub bardziej ogólne zdania skonstruowane według reguł logiki. Dzięki tej strukturalnej jedności wszystko, co jest częścią świata, można opisać za pomocą języka, jednak język nie jest w stanie opisać tego, co wykracza poza doświadczenie, co sprawia, że metafizyka jest nieuchwytna.