Tajemnica rezydencji Chimneys

Agatha Christie, jedna z największych autorek zagadek wszech czasów - niektórzy powiedzieliby, że największa - była autorką, której dzieła wydawały mi się zbyt przerażające, by je czytać, gdy byłem dzieckiem (muszę to zwalić na moją siostrę; karmiła mnie historiami Christie, gdy byliśmy sami w pokoju w nocy, przy zgaszonym świetle).

W każdym razie, kiedy jakiś czas temu moje zainteresowanie Agathą Christie zostało na nowo rozbudzone, sięgnąłem po "Tajemnica rezydencji Chimneys" jako punkt wyjścia, zastanawiając się, co znajdę w środku. Spodziewałem się dużo zbrodni, mrocznych cieni, złoczyńców i noży. Nie zawiodłem się.

Christie wykorzystuje te elementy tak, jak potrafią to robić tylko najlepsi piszarze. Jednak to, co mnie urzekło, to wciągająca narracja, humorystyczny, dowcipny zwrot akcji, podążający śladami Anthony'ego Cade'a, który przybiera tożsamość przyjaciela, by dostarczyć londyńskim wydawcom pamiętnik zagranicznego hrabiego. Każda partia polityczna z małego europejskiego narodu Herzosłowacji chce dostać w swoje ręce pamiętniki hrabiego, bojąc się tajemnic, które mogłyby zostać przez niego ujawnione. W rezultacie, historia staje się złowieszcza. Są próby (i udane) zamachów, małe kpiny z Sherlocka Holmesa (prawie widziałem sarkastyczny uśmiech na ustach Agathy Christie, gdy je wstawiała) i oczywiście intrygujące osobowości, które Christie tak dobrze wydobywa.

Postacie w tej historii są w dużej mierze tym, co sprawia, że książka jest tak interesująca, więc nie będę wchodzić w zbyt wiele szczegółów w obawie przed zepsuciem czyjegoś doświadczenia z nią:) Powiem tylko, że Anthony Cade był dowcipny i zabawny, Virginia czarująca, a Nadinspektor Battle stał się nieoczekiwanie miłą niespodzianką jako postać (bez wątpienia miało to być kolejne kopnięcie w detektywów o osobowości Sherlocka Holmesa). Trzeba też wspomnieć o właścicielu Chimneys, markizie Caterham. Nie mogłem nie współczuć temu zmęczonemu facetowi, który niechętnie pozwala ministrowi spraw zagranicznych George'owi Lomaxowi zastraszyć go, by użył Chimneys po raz kolejny jako bazy, z której można wspierać sprawę brytyjskiej hegemonii w Europie.

Podsumowując, "Tajemnica rezydencji Chimneys" była naprawdę wciągającą książką. Wciąż przewracałem kolejne strony i śmiałem się na głos. To najlepszy rodzaj książki, jaki istnieje, nie sądzicie? Teraz rozumiem, dlaczego historie Agathy Christie są nadal drukowane i żarliwie czytane po tak długim czasie. Są zabawne, dowcipne i nastrojowe. To było fajne wprowadzenie do pisarstwa Christie.

Wiem, że wiele osób nie interesują thrillery Christie, gdyż preferują zagadki morderstw. Ja chyba jestem w mniejszości, bo uważam je za bardzo rozrywkowe. Główny bohater tej książki, Anthony Cade, przypominał mi trochę Anne Beddingfeld i jej miłostki w “Człowieku w brązowym garniturze”. Przypuszczam, że nawet szemrane postacie tego świata potrzebują odrobiny miłości. Muszę wyznać, że uwielbiam Victorię Revel, która opisuje siebie jako niegodziwą wdowę i wyznaje skłonności poligamiczne. Jej bystra inteligencja i sprawne posługiwanie się mężczyznami w jej zasięgu jest zachwycające.

Powieść jest pod wieloma względami typową wiejską farsą, z udziałem wielu pseudonimów, rodziny królewskiej, szantażu, tajnych przydziałów, złodziei klejnotów, morderstw i ogólnego zamieszania. Historia zaczyna się, gdy Anthony Cade otrzymuje rękopis, który ma dostarczyć do Londynu od swojego starego przyjaciela Jimmy'ego McGratha, wraz z kilkoma listami, które mają być zwrócone ofierze szantażu. Po drodze Cade zostaje napadnięty, okradziony, musi pozbyć się martwego ciała i zostaje wplątany w spotkania na wysokim szczeblu w wiejskim domu Chimneys z udziałem rodziny królewskiej Herzoslovakii. Praktycznie nikt nie jest tym, kim ma być. Jednak cała sprawa daje mnóstwo zabawy. Bohaterowie przyjmują najbardziej zdumiewające wydarzenia z wielkim spokojem i angielską rezerwą, co czyni książkę bardzo przyjemną lekturą. Bardzo podobały mi się dialogi Cade'a, jego wiele dowcipnych spostrzeżeń na temat omawianej sprawy.

Jeśli moje obliczenia są poprawne, została ona napisana w burzliwym okresie tuż przed rozwodem Christie. Zarówno w tej powieści, jak i w poprzedniej, bohaterki przyrzekają się mężczyznom o mrocznej historii i pozostają im niezmiernie wierne. Według wszelkich informacji, Agatha nie chciała rozwodu i czuła, że jej własna lojalność została nadużyta. Być może to odpowiada za niektóre z dramatycznych łączeń w pary, które występują w tych powieściach? Jeśli nie możesz tego mieć, to przynajmniej twoi główni bohaterowie mogą?

W każdym razie, to była książka warta przeczytania. Słowa uznania dla mnie, że rozgryzłam zagadkę!

Agatha Christie, jedna z największych autorek zagadek wszech czasów - niektórzy powiedzieliby, że największa - była autorką, której dzieła wydawały mi się zbyt przerażające, by je czytać, gdy byłem dzieckiem (muszę to zwalić na moją siostrę; karmiła mnie historiami Christie, gdy byliśmy sami w pokoju w nocy, przy zgaszonym świetle).

W każdym razie, kiedy jakiś czas temu moje zainteresowanie Agathą Christie zostało na nowo rozbudzone, sięgnąłem po "Tajemnica rezydencji Chimneys" jako punkt wyjścia, zastanawiając się, co znajdę w środku. Spodziewałem się dużo zbrodni, mrocznych cieni, złoczyńców i noży. Nie zawiodłem się.

Christie wykorzystuje te elementy tak, jak potrafią to robić tylko najlepsi piszarze. Jednak to, co mnie urzekło, to wciągająca narracja, humorystyczny, dowcipny zwrot akcji, podążający śladami Anthony'ego Cade'a, który przybiera tożsamość przyjaciela, by dostarczyć londyńskim wydawcom pamiętnik zagranicznego hrabiego. Każda partia polityczna z małego europejskiego narodu Herzosłowacji chce dostać w swoje ręce pamiętniki hrabiego, bojąc się tajemnic, które mogłyby zostać przez niego ujawnione. W rezultacie, historia staje się złowieszcza. Są próby (i udane) zamachów, małe kpiny z Sherlocka Holmesa (prawie widziałem sarkastyczny uśmiech na ustach Agathy Christie, gdy je wstawiała) i oczywiście intrygujące osobowości, które Christie tak dobrze wydobywa.

Postacie w tej historii są w dużej mierze tym, co sprawia, że książka jest tak interesująca, więc nie będę wchodzić w zbyt wiele szczegółów w obawie przed zepsuciem czyjegoś doświadczenia z nią:) Powiem tylko, że Anthony Cade był dowcipny i zabawny, Virginia czarująca, a Nadinspektor Battle stał się nieoczekiwanie miłą niespodzianką jako postać (bez wątpienia miało to być kolejne kopnięcie w detektywów o osobowości Sherlocka Holmesa). Trzeba też wspomnieć o właścicielu Chimneys, markizie Caterham. Nie mogłem nie współczuć temu zmęczonemu facetowi, który niechętnie pozwala ministrowi spraw zagranicznych George'owi Lomaxowi zastraszyć go, by użył Chimneys po raz kolejny jako bazy, z której można wspierać sprawę brytyjskiej hegemonii w Europie.

Podsumowując, "Tajemnica rezydencji Chimneys" była naprawdę wciągającą książką. Wciąż przewracałem kolejne strony i śmiałem się na głos. To najlepszy rodzaj książki, jaki istnieje, nie sądzicie? Teraz rozumiem, dlaczego historie Agathy Christie są nadal drukowane i żarliwie czytane po tak długim czasie. Są zabawne, dowcipne i nastrojowe. To było fajne wprowadzenie do pisarstwa Christie.

Wiem, że wiele osób nie interesują thrillery Christie, gdyż preferują zagadki morderstw. Ja chyba jestem w mniejszości, bo uważam je za bardzo rozrywkowe. Główny bohater tej książki, Anthony Cade, przypominał mi trochę Anne Beddingfeld i jej miłostki w “Człowieku w brązowym garniturze”. Przypuszczam, że nawet szemrane postacie tego świata potrzebują odrobiny miłości. Muszę wyznać, że uwielbiam Victorię Revel, która opisuje siebie jako niegodziwą wdowę i wyznaje skłonności poligamiczne. Jej bystra inteligencja i sprawne posługiwanie się mężczyznami w jej zasięgu jest zachwycające.

Powieść jest pod wieloma względami typową wiejską farsą, z udziałem wielu pseudonimów, rodziny królewskiej, szantażu, tajnych przydziałów, złodziei klejnotów, morderstw i ogólnego zamieszania. Historia zaczyna się, gdy Anthony Cade otrzymuje rękopis, który ma dostarczyć do Londynu od swojego starego przyjaciela Jimmy'ego McGratha, wraz z kilkoma listami, które mają być zwrócone ofierze szantażu. Po drodze Cade zostaje napadnięty, okradziony, musi pozbyć się martwego ciała i zostaje wplątany w spotkania na wysokim szczeblu w wiejskim domu Chimneys z udziałem rodziny królewskiej Herzoslovakii. Praktycznie nikt nie jest tym, kim ma być. Jednak cała sprawa daje mnóstwo zabawy. Bohaterowie przyjmują najbardziej zdumiewające wydarzenia z wielkim spokojem i angielską rezerwą, co czyni książkę bardzo przyjemną lekturą. Bardzo podobały mi się dialogi Cade'a, jego wiele dowcipnych spostrzeżeń na temat omawianej sprawy.

Jeśli moje obliczenia są poprawne, została ona napisana w burzliwym okresie tuż przed rozwodem Christie. Zarówno w tej powieści, jak i w poprzedniej, bohaterki przyrzekają się mężczyznom o mrocznej historii i pozostają im niezmiernie wierne. Według wszelkich informacji, Agatha nie chciała rozwodu i czuła, że jej własna lojalność została nadużyta. Być może to odpowiada za niektóre z dramatycznych łączeń w pary, które występują w tych powieściach? Jeśli nie możesz tego mieć, to przynajmniej twoi główni bohaterowie mogą?

W każdym razie, to była książka warta przeczytania. Słowa uznania dla mnie, że rozgryzłam zagadkę!