Szukając gwiazd i inne opowiadania

„Szukając gwiazd i inne opowiadania” to zbiór opowiadań Marka Hłaski w formie krótkich tekstów. Część z nich była publikowana za życia polskiego pisarza, inne z kolei zostały wyciągnięte z szuflady dopiero po jego śmierci i oddaje w ręce czytelników po wielu dekadach.  

Wstęp do książki „Szukając gwiazd i inne opowiadania” napisał Radosław Młynarczyk, badacz literatury i prywatnie kuzyn Marka Hłaski. Wśród tekstów umieszczonych w antologii czytelnik znajdzie m.in. tekst „Pamiętasz, Wanda”, napisany przez Marka Hłaskę w czasach młodości:

 „[…] nie możesz się domyślać, jak bardzo Cię kocham. Ciebie, twoje włosy, kiść bzu w Twojej ręce. […] Kochamy się, jest nas dwoje, a przecież tworzymy jednego człowieka, myślimy razem, czujemy razem: jest nam dobrze”.

Marek Hłasko w książce „Szukając gwiazd i inne opowiadania” przedstawia swoje wielkie marzenia, tęsknoty, plany i obawy związane z życiem prywatnym i zawodowym. Najwięcej miejsca w swojej książce polski pisarz poświęca jednak miłości. W opowiadaniu „Opowiem wam o Esther”, Marek Hłasko napisał:  

„[…] naprawdę miała zielone oczy i piękne usta i ja myślałem o Esther; kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy, stała na środku sali, w której jadło trzystu ludzi, i mówiła coś, a jej szczupłe ramiona były ciemne i mocne i wszyscy mężczyźni w tej sali patrzyli na nią, ale ona nic o tym nie wiedziała; była zbyt młoda i zbyt ładna, aby rozumieć ich spojrzenia”. 

Inne teksty polskiego pisarza, umieszczone w książce „Szukając gwiazd i inne opowiadania” to m.in. „Trudna wiosna”, „Umarli są wśród nas”, „Szukając gwiazd” czy „Powiedz im, kim byłem”.

Marek Hłasko (1934-1969) ceniony i uznany pisarz, należący do pokolenia tzw. pisarzy przeklętych, egzystujących i tworzących na granicy nihilizmy oraz dekadencji. Do miana legendy urosła uroczystość chrztu, gdzie dwuletni przyszły pisarz według relacji świadków, miał kilkukrotnie odpowiedzieć przecząco na pytanie księdza, czy wyrzeka się złego ducha. Edukację zakończył na etapie szkoły podstawowej, nie przeszkodziło mu to jednak napisać dziesięciu powieści oraz blisko czterdziestu opowiadań. Jego gwiazda w czasach powojennych święciła jasnym blaskiem, szykanowany i znienawidzony przez cenzurę władz PRL-u, był jak bohaterowie jego twórczości: romantyczny, zbuntowany i niepokorny.  Postępował na przekór obowiązującym ideałom i zasadom. Obojętny na prozaiczność życia, dostrzegał jego przemijalności i świadomie balansował na krawędzi. Cieszył się przy tym opinią pijaka i awanturnika, a wizerunek ten starannie pielęgnował m.in. w autobiografii „Piękni dwudziestoletni”, wydanej na emigracji w Paryżu w 1966 roku. W jego twórczości wątki autobiograficzne przeplata wyobraźnia - pisząc o innych, często pisał o samym sobie. Autor takich opowiadań i powieści, jak: „Ósmy dzień tygodnia”, „Następny do raju”, „Cmentarze”, „Wszyscy byli odwróceni”, „Pierwszy krok w chmurach”, „Baza Sokołowska”, „Sonata marymoncka” czy „Drugie zabicie psa”.