Szklany klosz

<p>Czytając "Szklany klosz", nieuchronnie myśli się o jego autorce, Sylvii Plath. Podobieństwa między jej bohaterką, Esther Greenwood, a samą Sylvią są bardzo duże. Bo poprzez "Szklany klosz" Sylvia pokazuje nam swoją duszę, pełną lęków i jakby stąpającą na krawędzi przepaści, z której można spaść i się roztrzaskać.</p><p>Sylvia Plath była najbardziej znana ze swojej poezji, co czyni ją jedną z najważniejszych amerykańskich poetek ubiegłego wieku. Jej wiersze i jedyna powieść zawierają dużą ilość autobiografii. Lektura "Szklanego dzwonu" pozostawiła we mnie słodko-gorzki smak. Z jednej strony poznałem dziewczynę, ledwo co wyszła z okresu nastoletniego, inteligentną i zdolną, błyskotliwą, z wielką przyszłością. Ale z drugiej strony jest to Esther , która chodzi po bardzo cienkiej nitce, która w każdej chwili może pęknąć i sprawić, że popadnie w obłęd, której chciałabym w jakiś sposób pomóc, co jest logicznie niemożliwe.</p><p>Ta dziewczyna, Esther, ma dziewiętnaście lat i opowiada nam o swojej podróży do Nowego Jorku, o miesiącu, który tam spędziła po wygraniu stypendium, by przez miesiąc pracować dla magazynu. W tej pierwszej części powieści poznajemy część jej przeszłości, śmierć ojca, gdy miała dziewięć lat, jej wątpliwości dotyczące miłości i powściągliwość w kwestii seksu, jej nadzieje na najbliższą przyszłość, jej związek z Buddym Willardem, kimś, kto naznaczy jej życie na dobre i na złe, a wszystko to na tle Nowego Jorku pełnego przepychu i wytwornych przyjęć.</p><p>I wtedy wchodzimy w drugą część „Szklanego klosza”, która jest znacznie trudniejsza, gdzie znajdujemy Esther powracającą do dawnego życia, gdzie budzi się w niej atawistyczny lęk przed życiem, przed tym, co się z nią odtąd stanie, przed tym, jak pokierować swoim życiem. Jak mówi, "dla osoby zamkniętej w szklanym kloszu”. Załamania nerwowe, niejedzenie, nieumiejętność czytania i pisania, depresja. Ból, ból, ból. Ta część powieści jest przejmująca. Esther cierpi na depresję, a Plath używa metafory szklanego klosza, by odnieść się do uczucia psychicznego przygnębienia i wewnętrznego duszenia, które towarzyszy tej chorobie psychicznej. Esther czuje się jakby była pod tym kloszem, uwięziona w sobie, w swoich negatywnych myślach, w swoim strachu.&nbsp;</p><p>„Szklany klosz” miał na mnie terapeutyczny wpływ, choć może wydawać się "depresyjna". Rzeczywiście, czułam się tak, jakbym stworzyła z autorką znacznie bardziej intymną relację, a następnie odnalazła przyjaciela, osobę, która mnie rozumie i którą ja rozumiem. Nieświadomie zaproponowała mi klucze, odwzajemniła uśmiech i pozwoliła zrobić krok w tył.</p><p>Jeśli chcesz wiedzieć, co naprawdę dzieje się w umyśle osoby cierpiącej na depresję, powinniście przeczytać tę powieść, ponieważ Sylvia Plath mówi z doświadczenia, ponieważ przez lata cierpiała na depresję i nawet próbowała popełnić samobójstwo. Sylvia maluje też obraz powojennej Ameryki jako kobieta, krytykując z kąśliwą ironią zacofane pomysły na małżeństwo i hipokryzję konserwatywnego społeczeństwa.</p><p>„Szklany klosz” to lektura, która poruszy twoje serce i kończy się z nadzieją, co może sugerować, że Sylvia Plath naprawdę miała nadzieję w życiu i w swoim wyzdrowieniu. Niestety jest to złudna nadzieja, gdyż jeszcze miesiąc po wydaniu tej powieści odbiera sobie życie poprzez zatrucie gazem, osierocając dwoje dzieci, wcześniej żyjąc w separacji z mężem. W ostatnim okresie przed samobójstwem napisała swoje najbardziej uznane wiersze, które z pewnością muszę przeczytać.&nbsp;</p><p>Sylvia Plath "Szklanym kloszem" daje nam w gruncie rzeczy wyjątkowy prezent, gdyż pokazuje siebie poprzez poetycką, piękną, nagą powieść, która przeszywa nasze umysły i serca, i o której przez długi czas trudno zapomnieć.</p>

Główna bohaterka powieści to dziewiętnastoletnia Esther Greenwood. Błyskotliwa, ambitna i obdarzona pisarskim talentem młoda kobieta, która przyjeżdża do Nowego Jorku w celu odbycia stażu w redakcji magazynu dla kobiet. Pobyt w wielkim mieście to dla niej spełnienie marzeń, ale też okazja do rozwoju umiejętności, poznania miasta oraz zawarcia nowych znajomości.<br> Z pozoru może wydawać się, że życie stoi przed nią otworem, że wszystko jakoś się układa, ale pewne niepowodzenia, jakich po drodze doświadcza bohaterka oraz wielkomiejskie życie, z czasem zaczynają ją przyłączać. Do życia młodej kobiety zaczyna wykradać się bezsilność i pustka. Nie potrafi odnaleźć się w otaczającej ją rzeczywistości i przystosować do panujących norm, jakie narzuca jej społeczeństwo. Staje się apatyczna, a jej świat powoli zaczyna się rozpadać. Ta niemoc doprowadza ją to do myśli samobójczych. Aż w końcu trafia do szpitala psychiatrycznego na leczenie.<br> Nie wszystko jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Dopiero gdy Esther odkrywa się przed nami ze swoimi myślami, możemy dostrzec, jak naprawdę się czuje, co przeżywa i jak wygląda jej życie.<br> <br> Największe wrażenie zrobiły na mnie zmiany, jakie zachodzą w Esther.<br> Sylvia Plath świetnie opisuje stan psychiczny bohaterki, i to, jak postrzega ona rzeczywistość w miarę postępującej choroby.<br> To książka w głównej mierze oparta na zmaganiach z załamaniem nerwowym i depresją, ale również ukazująca nam, a raczej krytykująca ówczesne konserwatywne, amerykańskie społeczeństwo i role, jakie przypisywano w tym czasie kobietom (lata 60. XX w.).<br> <br> „Szklany klosz” to wartościowa i godna polecenia książka, ale też przesycona smutkiem i trudna ze względu na tematykę.

<p>Przeczytałem kilka trudnych powieści, ale ta przewyższa je wszystkie na bardziej osobistym poziomie. Długo się za „Szklany klosz” zabierałem, długo też czekałem, aż pojawi się w wersji używanej na skupszopie. Jest to jedyna powieść Sylvii Plath, która po części jest autobiografią, opowiada o szklanym kloszu, który spadł na nią latem w dniu jej dziewiętnastych urodzin. Załamanie nerwowe zapisane jak w pamiętniku, które nie może pozostawić nikogo obojętnym. Esther, główna bohaterka, tonie bezpowrotnie i kończy z obsesją na punkcie zakończenia swojego żywotu.</p><p>Nasza narratorka, Esther Greenwood, na początku powieści przebywa w Nowym Jorku, wraz z innymi laureatami konkursu poetyckiego. Prowadzi prozaiczne życie nieprzystosowane do skromnego środowiska społecznego, z którego się wywodzi, od koktajlu do przyjęcia, a z samotności wychodzi, by poprzez postacie swoich towarzyszek odkryć kobiecość. To właśnie po powrocie do rodziny na przedmieściach Bostonu Esther zaczyna pogrążać się w szaleństwie. Rozdarta między ambicją zostania poetką i powieściopisarką a poczuciem, że nie może tego osiągnąć, przerażona perspektywą dorastania jako kobieta, w krzywdzącym ciele i torturującym społeczeństwie, Esther stopniowo pogrąża się w szaleństwie.</p><p>W tym miejscu autorka wyróżnia się. Jej poetycka proza wydobywa z czytelnika najmroczniejsze obrazy, by zrekonstruować zanurzenie w mroku Esther. Udręka jest w każdym wierszu, w każdym słowie. Śledzimy losy Esther od lekarza do instytucji, od terapii do terapii, cierpimy przy opisach lęków bohaterki dotyczących elektrowstrząsów, jakby dotyczyło nas to osobiście.&nbsp;</p><p>Struktura tekstu też jest doskonała. Pierwsza część, rozgrywająca się w Nowym Jorku w świecie powierzchowności, daleka jest od obecnej rzeczywistości. Przygotowuje feministyczną refleksję, która ma miejsce w drugiej części, pokazuje horror kobiecości, w świecie, w którym trzeba być kobietą, ze wszystkim, co to oznacza - heteroseksualność, rezygnacja z aspiracji twórczych i zawodowych, ciężar macierzyństwa. Druga część jest wręcz katastroficzną wizją osoby pochłoniętą chęcią skończenia swojego żywota. Sylvia Plath w obrazowy sposób przedstawia apatię, obojętność, zapomnienie, lęk, obłąkanie i niemoc. Może właśnie dlatego miejscami miałem wrażenie chaotyczności narracji, nagłego przeskakiwania z tematu na temat i szaleństwa przedstawianych myśli.</p><p>„Poczołgałam się z powrotem do łóżka i naciągnęłam prześcieradło na głowę. Ponieważ jednak przepuszczało światło, wtuliłam twarz w poduszkę, żeby stworzyć złudzenie, że jest noc. Zastanawiałam się nad tym, czy nie należałoby może wstać, ale nie mogłam znaleźć żadnego powodu. Nic na mnie nie czekało.”</p><p>Jestem absolutnie przekonany, że dla każdej osoby, która choć przez jakiś czas zmagała się z poważniejszymi problemami psychicznymi, „Szklany klosz” będzie ciężkim powrotem do trudnych chwil. Dla części odbiorców, którzy w tym momencie znajdują się pod swoimi własnymi „szklanymi kloszami” będzie to trudna przeprawa, która niekoniecznie wpłynie pozytywnie w walce z chorobą. Książka Plath kończy się dość nagle. Autorka pozostawia nam wyobrażenie sobie dalszego biegu wydarzeń. Ten jednak jest już znany i biorąc pod uwagę drogę, jaką przeszła Plath pod przykrywką Esther, pozostawia w głębokim smutku.&nbsp;</p>

Książka opowiada o losach dziewczyny, której pozornie niczego w życiu nie brakowało. Mało tego, wręcz stawiało ono przed nią mnóstwo okazji do rozwoju i pięcia się po szczeblach kariery oraz relacji z innymi ludźmi. Niestety, że smutkiem obserwujemy pogarszający się stan psychiczny młodej kobiety i jej powolne zagłębianie się w odmęty depresji i poczucia, że nic nie ma sensu. <br> <br> Książka o tyle smutna, że pokazuje niemoc. Rodziny, znajomych i ostatecznie najgorsze- samej Esther. Może mieć wszystko jeśli o to zawalczy, ale walczyć nie widzi sensu.<br> <br> Książka napisana sprawnie i płynnie, czyta się ją bardzo przyjemnie. Temat depresji sam w sobie przedstawiony świetnie, ma to zapewne związek z elementami autobiograficznymi. Książka może być jednak triggerująca dla osób, które mają problemy z depresją. <br> <br> Ostatecznie bardzo polecam, ale nie był to zachwyt jak u wielu innych osób w bookmediach widziałam. Książka też jest dobrym początkiem do tego żeby przeczytać "Dzienniki Sylvii Plath".