Spadając, patrzeć w gwiazdy

Książki Józefa Barana, znanego polskiego poety i twórcy ponad trzydziestu publikacji, od dawna cieszą się uznaniem zarówno krytyków literackich, jak i wiernych czytelników. W swoim dziele "Okruchy. Szkice o literaturze i kulturze XX wieku", profesor Bolesław Faron podkreśla, że dzienniki Barana zdecydowanie różnią się od tych autorstwa Dąbrowskiej, Nałkowskiej, Herlinga-Grudzińskiego, Gombrowicza czy Lechonia. Według niego są to samodzielne, mozaikowe dzieła o silnie osobistym i poetyckim charakterze. Ireneusz Kania zwraca uwagę, że Baran to jeden z kluczowych, współczesnych głosów wybitnych twórców, natomiast Ryszard Kapuściński zauważa, że proza autora urzeka szczerością, solidnością i estetyką, szybko zjednując sobie czytelników.

Najświeższe zapiski Barana, zatytułowane "Spadając, patrzeć w gwiazdy" i obejmujące lata 2008-2012, stanowią kontynuację wcześniejszych książek "Koncert dla nosorożca" oraz "Przystanek marzenie". Ta unikalna silva rerum pełna jest smakowitych anegdot i wspomnień, przedstawia zarówno znane, jak i nieznane osobistości za pomocą celnych aforyzmów, scen rodzajowych oraz komentarzy na temat współczesnego świata. Znajdziemy tu także impresje z podróży po ojczyźnie i opisy barwnych eskapad do Brazylii, Holandii, czy na Kretę, a także pierwsze wersje wierszy, wrażenia z lektur i fragmenty listów m.in. od Sławomira Mrożka. Dzieło łączy liryczne partie z humorem, a także wprowadza osobiste refleksje na temat filozofii, poezji, religii, miłości oraz ważnych, życiowych pytań. Od pierwszych stron książka wciąga w swój niepowtarzalny klimat, oferując przyjemność delektowania się chwilami przesiąkniętymi poetycką wrażliwością.