Sny umarłych 2024. Polski rocznik weird fiction

Wojciech Gunia w swojej analizie wskazuje na skomplikowaną relację między weird fiction a science fiction, opisując tę interakcję jako pełną paradoksów. Weird fiction czerpie inspirację z nielogicznych, mistycznych elementów, podczas gdy science fiction opiera się na zasadach naukowego racjonalizmu, starając się oświetlić najskrytsze tajemnice wszechświata za pomocą metody naukowej. Zderzenie tych kontrastujących stylów literackich często prowadzi do nieporozumień, a czasem nawet do groteskowego, pseudonaukowego przedstawienia magii. Współczesna antologia nie dąży jednak do takiego chaosu literackiego. Zamiast tego, stara się znaleźć wspólne punkty, w których oba te gatunki mogą harmonijnie współistnieć. Jednym z takich punktów jest dążenie do zrozumienia świata. Zarówno w literaturze hard science fiction, którą reprezentuje na przykład styl Lema, jak i w Lovecraftowskim weird fiction, istnieje wspólne przekonanie, że ludzka zdolność do poznania tajemnic świata jest niezwykle ograniczona. Człowiek jest postrzegany jako istota skazana na niepełne zrozumienie rzeczywistości - z jednej strony poruszając się w morzu przypuszczeń, z drugiej zaś otaczając się iluzjami, które chronią przed osunięciem się w szaleństwo. Drugim wspólnym obszarem jest zjawisko niesamowitości. Pojęcie to, znane pod różnymi nazwami w naukach humanistycznych, odnosi się do niepokoju wywołanego zderzeniem z nową, nieznaną rzeczywistością, która burzy dotychczasowy, uporządkowany obraz świata. Antologia podejmuje próbę eksploracji tych zagadnień poprzez twórczość autorów takich jak Marta Kładź-Kocot, Filip Duval, Przemysław Poznański i wielu innych, którzy starają się twórczo wpleść elementy obu tych literackich światów w swoje historie.