Skóra po dziadku

Mateusz Pakuła w swojej najnowszej książce „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” ponownie powraca do korzeni swojej rodziny, oferując czytelnikom przenikliwe spojrzenie na współczesność zakorzenioną w trudnej przeszłości. Autor przenosi nas do czasów stalinowskich lat 50., gdy jego dziadek trafia do kieleckiej katowni za młodzieńczy wybryk. Osoba, która go ocali, staje się kluczem do zrozumienia mrocznej historii tego miejsca, związanej z wojennymi traumami, pogromem kieleckim oraz Holocaustem, ale także przyszłości kolejnym pokoleniom.

Czy pamięć o przeszłości determinuje naszą tożsamość? Pakuła zadaje niełatwe pytania o to, jak dziedzictwo przodków kształtuje nasze obecne życie i jakie mity tożsamościowe budujemy na gruzach historii. Jan Peszek podkreśla, że Pakuła mistrzowsko splata wątki osobiste z szerszym kontekstem społecznym, zachęcając nas do nieustannego mierzenia się z przeszłością.

Mikołaj Grynberg zauważa, że „Skóra po dziadku” to nie tylko saga rodzinna, lecz także opowieść, w której granice między dobrem a złem są płynne, a perspektywy pokoleniowe wzbogacają wzajemne zrozumienie międzyludzkich relacji. Książka stanowi lustro, w którym współczesny czytelnik dostrzega prawdy o sobie.

Ishbel Szatrawska zwraca uwagę na unikalną hybrydową formę powieści. Pakuła łączy elementy prozy, poezji, dramatu i eseju, eksplorując mechanizmy pamięci i sposobów narracji. Ta metanarracja, wraz z odwagą w podejmowaniu trudnych tematów, pozostawia czytelnika z niezatartym wrażeniem.