Potęga Scheiblerów. Imperium

Socrealizm, znany również jako realizm socjalistyczny, to kierunek artystyczny zapoczątkowany w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 30. XX wieku. Po II wojnie światowej, idea ta została narzucona krajom znajdującym się pod wpływem ZSRR, w tym Polsce, gdzie od 1949 roku zaczęto wdrażać tę doktrynę w różnych dziedzinach sztuki, takich jak literatura, muzyka, film, teatr i sztuki plastyczne. Głównym celem socrealizmu była polityczna edukacja oraz szerzenie idei komunistycznych.

Szczególne znaczenie w ramach tej doktryny przypisywano architekturze, która miała aktywnie kształtować codzienną przestrzeń życiową obywateli Polski Ludowej. Od architektów oczekiwano projektowania i realizacji dużych kompleksów architektonicznych, w tym całych dzielnic mieszkaniowych oraz budynków użyteczności publicznej, zgodnie z zasadą głoszącą, że architektura powinna być „socjalistyczna w treści, narodowa w formie”. Mimo że slogan ten był szeroko używany, pozostawiał wiele miejsca na interpretację, zwłaszcza w zakresie konkretnych wytycznych dla realizacji tych założeń. Chociaż okres dominacji socrealizmu trwał niespełna sześć lat, pozostawił trwały ślad w krajobrazie architektonicznym wielu polskich miast.

Prezentowana książka w przystępny sposób przybliża dzieje rozwoju socrealizmu jako doktryny artystycznej, zwłaszcza jego zastosowanie w Polsce. Opisuje główne formy architektoniczne tego okresu oraz przedstawia szeroką perspektywę na architekturę tamtych lat, skupiając się na wybranych budowlach, zarówno w dużych miastach, jak i w mniejszych miejscowościach, które są charakterystyczne dla tego stylu.