Pogrom pancerny 1941 roku

Druga wojna światowa często bywa określana mianem "wojny silników", gdzie czołgi odgrywały kluczową rolę jako siła uderzeniowa wojsk lądowych. W tym obszarze Związek Sowiecki zyskał znaczną przewagę, dysponując imponującą liczbą 28 tysięcy czołgów, co przewyższało łączne zasoby pancerne wszystkich armii świata. Mimo tego, w latach 1941-1942, Wehrmacht zaskakująco skutecznie pokonywał sowieckie jednostki, przekształcając je w okrążone i zdezintegrowane oddziały. Ta dysproporcja między potęgą militarną a rzeczywistymi sukcesami na froncie budzi kilka zasadniczych pytań.

Po pierwsze, w jaki sposób możliwe było takie zjawisko, skoro niemieckie wojska nie miały ani jakościowej, ani ilościowej przewagi w uzbrojeniu, a atak Niemiec na Związek Sowiecki nie był tak niespodziewany, jak się często uważa? Po drugie, jak to się stało, że mimo ośmiomilionowej armii, Związek Sowiecki poniósł tak ogromne straty w ludziach, podczas gdy Wehrmacht stracił około 800 tysięcy żołnierzy? Ta książka próbuje odpowiedzieć na te pytania, a także wyjaśnia, co stało się z 28 tysiącami sowieckich czołgów, które były dostępne na początku 1941 roku.