Pijany martwym Gruzinem

Witold Gapik stworzył książkę pełną pasji i intensywnych emocji, w której z finezją przedstawia postacie oraz miejsca w rejonach Kaukazu i Azji Środkowej. Tereny te, dawniej będące częścią Związku Radzieckiego, leżą na strategicznej granicy pomiędzy Rosją, Chinami, Pakistanem, Afganistanem i Iranem. Gapik doskonale oddaje atmosferę codziennego życia, kultury, historii i tradycji ludów zamieszkujących te fascynujące, choć często wymagające obszary.

Historie zawarte w książce bywają tak zaskakujące i pełne dramatyzmu, że aż trudno uwierzyć w ich autentyczność. Dzieło to balansuje na granicy reportażu, powieści łotrzykowskiej i opowieści podróżniczej, porywając czytelnika do tego stopnia, że trudno się od niej oderwać choć na chwilę. Lilianna Łungina, znana rosyjska tłumaczka, zauważyła kiedyś, że "odwaga intelektualna jest trudniejsza do zdobycia niż odwaga fizyczna, bowiem łatwiej jest ryzykować życie, niż przyznać się do błędnej ścieżki". Gapik podziela to przekonanie, co tylko zwiększa wartość tej lektury dla czytelnika.