Pieśń o Achillesie

„Pieśńo Achillesie” złamała mi serce 💔 To melancholijna historia o stracie i miłości, która nie kończy się razem z życiem. Pełna emocji, które zostają na długo. „Niektóre psy zostają z nami na zawsze, nawet jeśli dawno przestały szczekać.” Miller Madailine wie co robi, po „Pieśn po Achillesie”zakochałam sie w stylu autorki i przeczytałam wszystkie jej ksiezki.

Połknięta w kilka godzin. Gdyby nie obowiązki, przeczytałabym ją znacznie szybciej.
Wzbudza we mnie wiele odczuć. To co jest dla mnie wadą, równocześnie jest zaletą tej książki. Autorka ponoć studiowała wiedzę klasyczną, zna łacinę i grekę. Powołała się na akt odwagi chcąc opowiedzieć Iliadę Homera na nowo, przedstawić nam szerszą pespektywę tak znanej historii.
Widać, że Miller wybierała to, co było wygodne dla jej narracji, przez co ugrzeczniła i nieco spłyciła charaktery mitycznych bohaterów, zwłaszcza Achillesa. Szkoda, że konflikt między Achillesem a Hektorem nie został dobrze zaakcentowany, bo kontrast pomiędzy silnymi wojownikami jest jednym z większym atutów Iliady. Achilles, który walczy jedynie dla swojej chwały mierzy się z honorowym księciem Troi, dedykującym swoje starania bogom i ojczyźnie. Jak na opiewanie wielkiej historii, język jest prosty, co zdaje się nie być adekwatne do przedstawionych treści, nawet jeśli narratorem jest skromny Patroklos. Mężczyzna wychowywał się na dworze królewskim, więc ten miałki dryg do krasomówstwa mnie nie satysfakcjonuje. Jednocześnie jednak, łatwa forma przekazu może zachęcić nowe pokolenie czytelników do poznania źródła tej opowieści. Rozwinięcie głębokiej relacji między mężczyznami - jak najbardziej na plus. Nie musiały paść słowa "kocham cię" - aby móc dostrzec, że byli swoim uzupełnieniem. Wiem, że niektórych razi, iż osobowość Patroklosa to przede wszystkim wspieranie Achillesa, ale takie było jego zadanie, które sam tytułowy bohater mu je udzielił, uznając go za towarzysza broni. Dla wygnanego księcia, bez większych perspektyw, przebywanie przy tak charyzmatycznej, niemal boskiej osobie, było darem, jak i wyzwaniem. Mimo poświęcenia siebie, zawierzenia w całości wodzowi Myrmidonów, zachował własną autonomię. Niestety, jak to bywa w losie przepowiedzianym przez mojry, nawet jeśli mając dobre intencje próbujesz przechytrzyć fatum, ono i tak cię dopadnie. Zabrakło mi wielu cech, przez które mogłabym ów powieść polecać jaką zbliżoną do tekstów starożytnych, ale skłamałbym mówiąc, że nie uroniłam łzy na ostatniej stronie, a przecież znam zakończenie tej gorzkiej i pięknej relacji.

✨Poznałbym go w ciemności i w przebraniu, powiedziałem sobie. Poznałbym nawet gdybym oszalał ✨

Jeśli mielibyście przeczytać z mojego polecenia jedną jedyną książkę, to proszę, czytajcie „Pieśń o Achillesie” 🕊️

Są takie książki, których nie jestem w stanie ocenić. I to nie dlatego, że waham się w ocenie, a dlatego, że żadna z dotychczasowych książek w moim życiu nie zrobiła ze mną tego, co zrobiła ta 🥺

Każda strona była dla mnie kolejnym źródłem cierpienia, bólu i niesamowitych emocji, nad którymi nie byłam w stanie zapanować. Z pewnością uczuciem, które towarzyszyło mi nieprzerwanie to WDZIĘCZNOŚĆ, że ktoś w końcu oddał należytą cześć Achillesowi i Patroklosowi. Autorka potraktowała ich miłość z najwiekszą dbałością i czułością. Czułam, że żywi ona do nich piękne uczucia i umie ubrać w odpowiednie słowa ich tragiczne losy.

✨Rozpoznałbym go po dotyku, po samym zapachu; poznałbym go na ślepo po tym, jak oddycha i jak stawia kroki. Poznałbym go w śmierci, na końcu świata✨

Z tej książki momentami wylewała się cała gama smaków i zapachów. Po palcach spływała mi gorąca oliwa, cierpkie wino i słony pot wymieszany z morską wodą. Byłam zahipnotyzowana i w pełni oddana historii o takiej miłości, dla której człowiek gotów jest wszczynać wojny, płonąć, zabijać ⚔️

Achilles i Patroklos szturmem wkradli się do mojego serca. Nie jestem w stanie opisać, jak wiele oni dla mnie znaczą. Po skończeniu tej książki byłam wrakiem człowieka. Dosłownie. Miałam wrażenie, że łzy już nigdy nie przestaną mi płynąć, a serce nie przestanie krwawić. 💔

Do takiego stanu doprowadza ta historia.

Wielbię Achillesa i Patroklosa. Zasłużyli na wszystko, co najlepsze. Zasłużyli na cały świat. Jednak przede wszystkim - zasłużyli na siebie nawzajem.

Już sama okładka książki "Pieśń o Achillesie" mówi nam, że będzie ona wyjątkową pozycją w naszej biblioteczce. Zwłaszcza jej limitowane wydanie. Złota lira odczarowuje nam archaiczny i typowy sposób przedstawiania Achillesa, jednego z głównych bohaterów. Gdy przywołujemy jego imię automatycznie na myśl przychodzi nam związany z nim związek frazeologiczny o nieszczęsnej pięcie lub muzealny obraz herosa jedynie jako wojownika. Jednak sama postać jest o wiele bardziej interesująca niż jej typowe przedstawienie. Madeline Miller zdecydowanie "odrobiła pracę domową" jeśli chodzi o mitologię grecką. Autorka studiowała dramaturgię na Uniwersytecie Yale, gdzie skupiła się na tworzeniu adaptacji scenicznych utworów antycznych, dodatkowo ukończyła studia z łaciny i greki. To właśnie dzięki jej pasji i obszernej wiedzy o starożytnej Grecji w książce znajdujemy autentyczne przedstawienie tradycji i zwyczajów greków, hierarchii wśród monarchii, obrzędów religijnych, jadłospisu a nawet nazewnictwo szyków bojowych stosowanych na polu bitwy.
Fabuła książki skupia się głównie na relacji Achillesa z Patroklosem , który jest często pomijaną lub zapomnianą postacią wśród ludzi znających oryginalny mit. Również jemu Miller nadaję nową barwę jako postaci pisząc książkę z właśnie jego perspektywy. Dzięki czemu, tym razem Patroklos jest postacią ważną, wielowątkową i rozwijającą się wraz z historią.
Co do samej relacji głównych bohaterów, przed przeczytaniem książki miałam pewne obawy. Ale bardzo szybko zostały rozwiane. Związek postaci jest przedstawiony w sposób bardzo naturalny i ludzki co stanowi dodatkową wartość gdy czytamy o bogach i herosach.
Książka zapewnia czytelnikowi wciągającą historię pełną wrażeń i emocji. Znajdziemy tu krwawe bitwy, intrygi, porwania, realia okrutnego starożytnego prawa greckiego jak i rzymskiego ,ale również sielankę codzienność, rozterki dorastania, walkę z przeznaczeniem, liryczną stronę Achillesa oraz pięknie ludzką Patroklosa.
Oprócz ogromnej wiedzy, zawartej w książce na temat starożytności Madeline Miller urzekła mnie dodatkowo świetnymi rysami psychologicznymi postaci. Ich emocje, pragnienia, etyka i moralność rozwija się i ewoluuję przez całą historię. Jest to ten rodzaj pisania, gdzie zżywamy się z bohaterem i autentycznie zaciskamy kciuki podczas czytania gdy jedna z postaci stoi przed wyzwaniem. Płaczemy razem z nim, śmiejemy się, boimy lub w myślach przekonujemy by dokonał właściwego wyboru.
Książka jest pozycją obowiązkową dla fanów mitologii. I jeśli myślicie, że i tak wiecie jak to się skończy, bo jak wspomniałam wszyscy pamiętamy o pięcie Achillesa, to zapewniam, że Miller "odkurzyła" mit i nie wiecie tak naprawdę nic lub bardzo nie wiele. Jeśli po przeczytaniu mitologii po raz pierwszy z żalem zamknęliście książkę i chcieliście o niej zapomnieć , ale tylko po to by móc ją przeczytać jeszcze raz "Pieśń o Achillesie" Madeline Miller pozwoli wam przeżyć historię greckiego herosa z zupełnie nowej perspektywy.