Opowieści z Narnii T.1 Lew, Czarownica...w.2

<p>"Będzie przychodził i odchodził" powiedział. "Jednego dnia go zobaczysz, a drugiego nie. On nie lubi być przywiązany - i oczywiście ma inne kraje, którymi musi się zająć. Wszystko jest w porządku. Często będzie wpadał. Tylko nie wolno go naciskać. On jest dziki, wiesz. Nie jest jak oswojony lew."</p><p>Czytanie książki dla dzieci - zwłaszcza tak znanej i lubianej historii -&nbsp; w oczach osoby dorosłej to zawsze dziwne choć często inspirujące doświadczenie. Człowiek z biegiem lat się zmienia, zmienia się również jego percepcja otaczającego go świata, a nawet bajki z dzieciństwa, jak Calineczka czy Brzydkie Kaczątko po latach zupełnie zmieniają kontekst i proponuje ukryte znaczenia, niewidoczne&nbsp; w przeszłości gdy jako dzieci częściej skupialiśmy się na obrazkach aniżeli treści samych bajek. Czytając niniejsze arcydzieło, próbowałam wyobrazić sobie siebie czytającą Opowieści z Narni mojemu dziecku, być może to czas aby o tym pomyśleć, nie spodziewam się jednak aby podobne intencje przyświecały Lewisowi gdy z rozmachem przedstawiał świat ukryty w szafie;-)&nbsp;</p><p>Jestem chrześcijanką i czytałam tę książkę, mając świadomość symboliki religijnej, która się za nią kryje. Dlatego też każdy dramatyczny moment z udziałem Aslana (który jak zgaduje reprezentuje Jezusa Chrystusa) poruszał mnie głęboko, a w momencie kulminacji wręcz zalewałam się łzami, taką oto powieścią jest recenzowana książka: bawi, wzrusza i porusza czytelnika, nie pozostawiając go obojętnym ani na chwile wobec przedstawionej historii. Nie mogę zignorować uczuć, jakie miałem w głowie, a które były związane z alegorią dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa opisanych pod płaszczem lwa, czarownicy i pewnej szafy….<br><br>Z drugiej strony spotkałam się z opiniami, że analiza Opowieści z Narni pod kątem teologicznym jest szaleństwem i występkiem przeciwko twórczości autora osadzonej w gatunku fantasy, gdzie wszystko jest możliwe, a ukryte znaczenia swobodnie mogą być interpretowane przez uważnych i ciekawskich czytelników. Zgodzę się, że Aslan nie jest silną postacią symbolizującą Chrystusa. Po pierwsze, aby Aslan naprawdę reprezentował Chrystusa, musiałby być wierny historii ewangelicznej. Innymi słowy musiałby być Bogiem, który przyszedł umrzeć za całą ludzkość jak to jest opisane w Biblii, co oczywiście nie znajduje oparcia w treści powieści.&nbsp;</p><p>Podobnie przed laty spotkałam się z opinią, że C.S. Lewis głosi w swojej powieści kazania i morały przypominające nudne spotkania w szkółce niedzielnej. Czasami autor może wydać się nieco protekcjonalny, ale w porównaniu z wieloma innymi autorami gatunku, rzadko wpada w taką protekcjonalność otwarcie, kreśląc przed czytelnikiem gotowe rozwiązania jego problemów oparte na jakiś wyimaginowanym systemie aksjologii. Jeśli chodzi o jego moralność, to myślę, że warto ją jednak rozumieć z perspektywy chrześcijaństwa. Chrześcijaństwo to zasadniczo czarno-biała moralność: dobro kontra zło, światło kontra ciemność, prawda kontra kłamstwo itd. Jest też bardzo relatywna &nbsp;w tym sensie, że chrześcijaństwo mówi o życiu człowieka i o tym, że nikt nie jest w tym życiu doskonały, ludzie popełniają błędy, podejmują lepsze i gorsze wybory, a C.S. Lewis doskonale balansuje między tym co słuszne, a tym co nie może podlegać ocenie wobec braku wiedzy o motywach i intencjach bohaterów powieści.&nbsp;</p><p>Stąd też postrzegam Opowieści z Narni &nbsp;jako bardzo subtelną powieść, która w przeciwieństwie do innych (na przykład Alchemika autorstwa ulubieńca polskich memów, Paulo Coelho) nie buduje swojej historii wokół wyrażania ideologii, ale raczej włącza ideologię do swojej opowieści i to w sposób mało nachalny, poczytuje to na duży plus ze strony autora. Myślę, że jeśli ktoś chce skrytykować tę powieść, to raczej może to uczynić za niewłaściwe ukazanie ewangelii w sposób daleko odbiegający od jej pierwotnej wersji aniżeli za "głoszenie" prawd w niej opisanych w otarty, bezpośredni sposób. Wiem również, że zarówno mnie i wielu innym osobom które znam ta historia najpierw się podobała taką jaką jest, dopiero z czasem dostrzegłam związek między książką C.S. Lewisa a biblijnymi opowieściami.&nbsp;</p><p>Wysoka ocena jaką pozostawiam dla Opowieści z Narni w tej recenzji to wynik tego, jak duży wpływ powieść C.S. Lewisa wywarła na moje życie. Dość powiedzieć, że gdybym mogła ze sobą zabrać jedną tylko książkę na bezludną wyspę, Lew, Czarownica i ukryta szafa byłoby wyborem tyleż oczywistym, co jednym możliwym!&nbsp;</p><p>Lew, czarownica i szafa to powieść napisana zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Zawiera w sobie alegoryczne elementy, ponieważ https://******.** był pisarzem znanym z czerpania pełnymi garściami z literatury chrześcijańskiej, nikt nie ma prawa być zaskoczony takim pomysłem na opowieść fantasy. I tym właśnie jest Lew, czarownica i szafa - opowieścią, która może spodobać się każdemu niezależnie od wieku, poglądów religijnych czy płci. I choć sama powieść napisana jest prostym językiem, czytelnik może z łatwością wyobrazić sobie ten magiczny świat opisany w książce, duża w tym zasługa samego autora, który obrazowo i plastycznie prowadzi nas przez kolejne strony tej historii, łącząc jej kolejne watki w jedną, spójną i szalenie ciekawą opowieść!&nbsp;</p><p>&nbsp;Czytałam, że wiele osób opisuje całą serię Opowieści z Narni jako głupią i zdecydowanie zbyt kaznodziejską&nbsp; w swoim przekazie. Nie widzę tego w ten sposób &nbsp;- zaufaj mi, jeśli https://******.** chciałby być kaznodziejski, zawarłby dużo więcej filozofii &nbsp;i bezpośrednich nawiązań do Biblii, tymczasem są one śladowe i pojawiają się co jakiś czas, ale która dobra książka jest od nich zupełnie wolna? Jak wspomniałam wcześniej, mamy tu baśniowy świat fantasy przeznaczony głównie dla dzieci (i dla tych dzieci ponownie już jako dorosłych :D).</p>

Hej, chciałam się dzisiaj podzielić z wami moją opinią o książce "Opowieści z Narnii" autorstwa C.S Lewis. Jako że jestem bardzo młodą czytelniczką a od tej serii rozpoczeło się moje zamiłowanie do fantastyki, pragne zachęcić was do jej przeczytania. <br> Książka ta jest lekturą szkolną, zresztą słusznie. Uwielbiana przez większość wciąga od pierwszych stron, nawet tych najmniej zainteresowanych czytelnictwem. Prawdopodobnie przeczytana przez większość w młodym wieku nas kształtuje, bierzemy głównych bohaterów za wzór do naśladowania, morał powieści i jej wątki na nas wpływają(oczywiście pozytywnie). To jak stworzeni zostali bohaterowie, nie wyidealizowani i z paletą cech, tych pozytywnych i negatywnych sprawiało że czytając "Opowieści z Narnii" czułam się jakbym sama uczestniczyła w tych przygodach razem z nimi. Nie mogłam wyjść z podziwu jak dobrze był zbudowany ten świat, pełen magicznych stworzeń i fantastycznych miejsc wzbudzał zachwyt. Zapewniam, że sam moment magicznego przejścia przez szafe był tak realnie opisany, że aż musiałam sprawdzić czy moja szafa nie ma takich opcji. Książka powinna być idealna dla każdej kategorii wiekowej i na każda okazje. Serdecznie zachęcam do zakupu. Obiecuję, nie pożałujecie!

<p>Lipcowe wieczory to dla mnie ten czas w roku, gdy mogę skupić się bardziej na sobie i swoich zainteresowaniach, stąd już od kilku dni szukałem ciekawych książek, również w zakresie klasyki, aby nadrobić zaległości i mieć większe pojęcie o literaturze bardzo pięknej!&nbsp;</p><p>Z wyborem lektury problemu nie miałem - zdecydowałem się sięgnąć po "Opowieści z Narni", bo mimo ogromnej popularności serii, nie miałem okazji czytać jej wcześniej, nie oglądałem tez filmów opartych na twórczości C.S. Lewisa . Wiedziałam jedynie, że to klasyka fantastyki dziecięcej i młodzieżowej, a skoro nie czytałem jej jako dziecko, przyszedł czas, żeby to nadrobić w wieku dorosłym, gdy pod ręką lemoniada cytrynowa, a na kolanach kocyk: czy same okoliczności nie odjęły mi lat i nie pozwoliły wrócić do beztroskich czasów dzieciństwa? &nbsp;</p><p>"Jeśli kiedykolwiek pamiętali swoje życie na tym świecie, to tak, jak się pamięta sen".</p><p>Świat rzeczywisty, który nas czytelników otacza często jest nudny, zbyt przyziemny, wolny od całej palety kolorów jaka charakteryzuje świat ukryty w myślach największych pisarzy na tym świecie. Ludzie sięgają więc po fantazję jako środek ucieczki od szarej codzienności -&nbsp;oglądamy filmy chodzimy do teatru, skaczemy na koncertach jeśli akurat nie ma obostrzeń covidowych, malujemy też obrazy i patrzymy w gwiazdy szukając w nich odpowiedzi na ważne pytania. Gramy w gry wideo i odgrywamy role w szkole, pracy czy w końcu w domu. I często przy tym…. marzymy. Autorzy tacy jak C.S. Lewis i J.K. Rowling pokazują nam świat ukryty w swoich myślach i jest to świat po stokroć ciekawszy od tego który obserwujemy na codzień! .&nbsp;</p><p>O czym jest pierwsza część Opowieści z Narni? Mamy tu czwórkę raczej zwyczajnych dzieci, które mają wyruszyć na niezwykłą przygodę. Jako dziecko zawsze sporo marzyłem, byłem nieco introwertyczny i wolałem wyobrażać sobie odległe miejsca niż istnieć w teraźniejszości i na niej się skupiać. Jako osoba dorosła nadal to robię….i właśnie dlatego tak bardzo kocham fantasy, książki z tej kategorii są w mojej ocenie oknem na świat inny niż ten który nas otacza, wystarcza raptem kilka stron niezwykłej powieści, aby człowiek przypomniał sobie, że kto czyta, ten żyje wiele razy!</p><p>Z wyborem lektury problemu nie miałam - zdecydowałam się sięgnąć po "Opowieści z Narnii", bo mimo ogromnej popularności serii, nic z niej nie czytałam ani nie oglądałam. Wiedziałam jedynie, że to klasyka fantastyki dziecięcej i młodzieżowej, a skoro nie czytałam jej jako dziecko czy młodzież, przyszedł czas, żeby to nadrobić. Spodziewałam się czegoś na miarę tolkienowskiego "Hobbita" - ot, takie przystępne i dla dzieci wprowadzenie do świata fantastycznego, nic wybitnego, ale fajna, przygodowa lektura. W końcu skądś ten fenomen "Opowieści z Narnii" musiał się wziąć... Książkę przemęczyłam i fenomenu nie rozumiem. Może spodobałaby się małej mnie, ale już jako nastolatka wolałam zdecydowanie ambitniejsze lektury. Dorosła ja co rusz zadawała sobie pytanie "serio? to się stało takim hitem?"... Bardzo płytcy bohaterowie, przewidywalna do bólu akcja, wszystko się dzieje w krótkim czasie i kompletnie nie ma w tym logiki (tak, uważam, że świat fantastyki może się rządzić prawami swoistej logiki ;) ). Miałam wrażenie, jakbym raczej czytała luźno napisaną baśń, w której narrator sobie wymyśla historię, a nie porządną książkę fantastyczną. Do tego czwórka głównych bohaterów to dzieci, czyli - jak to dzieci - nie myślą i nie zachowują się racjonalnie, a do tego są irytujący.</p><p>Zdaję sobie sprawę, że ta książka jest skierowana do innego czytelnika niż ja, pewnie dziecięca wyobraźnia nie wymaga logiki ani analizy psychologicznej bohaterów. Jednak klasycy w stylu Tolkiena czy Rowling udowodnili, że da się pisać fantastykę dziecięcą i młodzieżową w taki sposób, by nawet dorosły czytelnik z przyjemnością do takiej lektury wracał. Lewisowi się to jednak nie udało. Po kontynuację sięgać nie zamierzam, bo za największy plus "Lwa, czarownicy i starej szafy" uważam fakt, że była to krótka książka i szybko miałam ją za sobą. I tylko trochę pozostaje poczucie żalu, że był bardzo ciekawy pomysł na fabułę, tylko to wykonanie kompletnie mi nie podeszło...</p>