Obrażenia pobici z polską

Polacy są narodem, który uwielbia się obrażać. Dlaczego? Autorzy znajdują przyczynę. Na imię jej lęk.
Michał Olszewski
Na co choruje Polska dusza? Skąd agresja na ulicach, w domach, w biurze, w internecie? Zespół stresu pourazowego? Zaburzenia tożsamości? A może problemy z komunikowaniem emocji?
Autorzy z grupy Rekolektyw (Szczerek, Rejmer, Wasielewski, Kicińska, Jabłońska, Wójcińska, Wlekły, Puto), wzięli na warsztat polskie uczucia narodowe i stworzyli zbiór reportaży składający się na portret kraju w stanie emocjonalnego rozchwiania.
Ziemowit Szczerek i Kaja Puto z dystansem, ale i fascynacją etnografów udokumentowali falę fejsbukowego hejtu.
Mirosław Wlekły przyjrzał się zjawisku, które hejtowi towarzyszy jak cień gotowości do odczuwania zgorszenia. Polak okazuje się tak samo skory do internetowej szarży, jak do publicznej urazy:
Jak to korki na Hlonda? A gdzie słowo arcybiskupa?
Wielka księga cipek? Treści nie znam, ale inna religia nie pozwoliłaby sobie na taką obrazę.
Magdalena Kicińska opowiada historię przemocy domowej, tym bardziej przerażającą, im bardziej do bólu przewidywalną bez zwrotów akcji i bez zagadki. Wszystko przebiega tu rutynowo według stałego scenariusza: od picia, przez bicie, po przeprosiny; od ucieczki, przez rezygnację, po śmierć; od obojętności sąsiadów, przez niebieską kartę, po wzruszenie ramion policjantki.
Katalogu ofiar polskich emocji dopełniają reportaże Urszuli Jabłońskiej o tym, co czeka transseksualistę na polskiej wsi, Małgorzaty Rejmer o mieszkańcach ośrodka dla uchodźców i ich sąsiadach z cichego polskiego miasteczka oraz Agnieszki Wójcińskiej o Polakach o niepolskich rysach twarzy i kolorze skóry.
Książkę zamyka zaskakujący tekst Macieja Wasielewskiego. Pozornie prowadzi nas w zupełnie inną rzeczywistość za kulisy warszawskiego Klubu Komediowego.
Reporterzy młodego pokolenia nie wierzą w podział na Polskę A, B i C, nie wierzą w jakichś nas i onych. Widzą jednak, z ilu warstw się ona składa. I jak trudno czasami je skleić.