Nie wchodź tak szybko w tę ciemną noc

António Lobo Antunes to pisarz, który zmusza czytelników do stałego skupienia, ale jednocześnie jego książki są na tyle angażujące, że trudno się od nich oderwać. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku książki "Nie wchodź tak szybko w tę ciemną noc". Powieść ta, zgodnie z postmodernistycznymi trendami, przybiera formę zbliżoną do poematu. Znajdziemy w niej bogate metafory, unikalną interpunkcję, nietypowy układ graficzny oraz wielogłosową narrację pełną powtórzeń, co tworzy tekst wymagający od czytelnika dużego skupienia.

Narratorka, Maria Clara, przeprowadza nas przez swoje przeżycia w stanie stuporu spowodowanego stresem i emocjami związanymi z chorobą ojca. W jej umyśle pojawiają się swobodnie powiązane obrazy z różnych czasów, od teraźniejszości, przez przeszłość, aż po przyszłość, oraz sytuacje całkowicie fikcyjne. Te elementy przeplatają się i tworzą nowe wizje rzeczywistości.

Świat prezentowany w powieści jest początkowo rozbity, ale z wolna się odbudowuje. Jednak nie fabuła jest tu kluczowa, lecz emocje i odczucia, które nadają tekstowi poetycki charakter. Choć narracja prowadzona jest z perspektywy kobiety, w tle można wyczuć elementy z biografii samego autora oraz odniesienia do historii Portugalii, co dodaje głębi i wielowymiarowości interpretacyjnej.