Neapol słodki jak sól

Każdy, kto odwiedził Neapol, wie, że miasto to budzi skrajne emocje. Jest to miejsce, gdzie zapach świeżo wypiekanej pizzy miesza się z nieprzyjemnym odorem śmieci. Architektura zdumiewa swoją pięknością, choć często kontrastuje z brzydotą oszpeconych grafitti kamienic. Klimat Neapolu to również zestawienie słodkich pomarańczy z uwodzicielską słonością wybrzeża Morza Tyrreńskiego. Przez stulecia miasto fascynowało badaczy, inspirowało artystów i przyciągało ludzi spragnionych przygody. Mimo że widzimy jego różnorodne oblicza w literaturze i filmie, nadal pozostaje tajemnicą, dlaczego jest postrzegane tak różnie – jako chaotyczny i męczący bezład lub jako urokliwe miejsce pełne włoskiej swobody. Piotr Kępiński w swojej książce przeprowadza nas przez labirynty neapolitańskiego świata, jednocześnie odkrywając miasto poprzez lekturę książek, przegląd prasy i smakowanie takich specjałów jak limoncello czy bulion z ośmiornicy. Na naszej drodze przez Neapol podziwiamy peryferia, nowoczesne stacje metra i niezwykłą sztukę uliczną, a także oglądamy filmy z charyzmatycznym Totò. Zawsze z Wezuwiuszem w tle, wędrujemy również przez skomplikowaną sieć korytarzy pod miastem. „Neapol słodki jak sól” to próba spojrzenia na miasto z nowej, świeżej perspektywy, zrywająca z utartymi stereotypami kreowanymi przez klasyków i media. Ta dynamiczna opowieść pokazuje miejsce, które jednych zachwyca, a innych odpycha. Jak pisał Goethe, po zobaczeniu Neapolu, już nic nie jest takie samo. O Neapolu można pisać i mówić na tysiące sposobów. Nawet jeśli opowieść Kępińskiego zawiera niełatwe tematy, to jest jak nocna przejażdżka vespą przez opustoszałe ulice tego wyjątkowego miasta, dostarczając czystej przyjemności. Bartek Kieżun podsumowuje to doskonale.