Purpurowa nić

Po przeczytaniu "Potęgi miłości" nie mogłam się doczekać, kiedy sięgnę po kolejną książkę Francine Rivers. "Purpurowa nić" ukazuje życie dwóch kobiet, które dzieli wiele pokoleń, ale pochodzą z tej samej rodziny. Znosząc różne, ale podobne trudności, te dwie kobiety łączy ostateczne pojednanie ze swoim Zbawicielem. Zgodnie z tytułem, purpurowa nić jest przedstawiona w kołdrze wykonanej przez starszą z tych kobiet. Przeplatana jest nićmi w kolorze purpury, które reprezentują Jezusa i znajdują się na każdej z łat. Szczególnie podoba mi się to, że na końcu autorka zaznacza, że ostatnią łatą jest kamienna ściana, po której spływa czerwona nić, symbolizująca Rahab, jedną z kobiet z rodu Jezusa oraz sznur, który według instrukcji Izraelitów miała zawiesić na swoim oknie, aby zostać zbawioną - żadna z tych kobiet nie była w książce nierządnicą w typowym rozumieniu prostytucji. Wręcz przeciwnie, obie te kobiety zostały skrzywdzone przez innych. W końcu powracają do Jezusa i oddają Mu swoją duszę, zrzucając własne purpurowe nici, a także obecność Jezusa w ich życiu. Na końcu książki autorka zauważa, że wydaje nam się, iż mamy kontrolę nad własnym życiem i że decyzje należą wyłącznie do nas. Tymczasem Jezus jest tam, wykorzystując każdą sytuację i wybór, aby przyprowadzić nas do Niego. W tym sensie wszystko działa na korzyść, jeśli tylko pozwolimy sobie powrócić do Jezusa.<br> <br> Chociaż ta książka nie była tak wciągająca i nie ściskała mnie za serce jak "Potęga miłości", mogę powiedzieć, że byłam zachwycona jej zakończeniem. Jest taki sposób pisania Francine Rivers, który wzbudza we mnie emocje i zmusza mnie do głębokiego spojrzenia w głąb siebie. W szczególności ta historia jest nieustanną walką - starsza kobieta znajduje się w miejscu, w którym według światowych standardów łatwiej byłoby obwiniać męża za jego niewierność i nie dokonywać bilansu własnych decyzji i wyborów; w końcu jednak uświadamia sobie, że sama miała wpływ na to, co się wydarzyło, i musi prosić o przebaczenie, choć jej grzech nie wydaje się taki sam. To było dla mnie delikatne przypomnienie, że grzech jest grzechem - nie ma różnych stopni grzechu mniej złego lub gorszego, jest tylko stopień jego konsekwencji.<br> <br> W niektórych przypadkach chciałam krzyczeć do Sierry, by była szczera wobec męża i dała sobie spokój, a z drugiej strony chciałam krzyczeć w jej imieniu, jak ktoś mógł ją zdradzić. Być może dlatego, że jednym z moich osobistych lęków jest odrzucenie i zdrada. To było dla mnie otwierające oczy i pewnie dlatego nie "wystawiam się na próbę". Zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje, ponieważ dorastałam w domu, w którym kochano mnie i akceptowano to, kim byłam.<br> <br> Mam tak wiele do nauczenia się i tak wiele do zrobienia - myślę, że spróbuję znów wziąć mój dziennik i zacząc opisywać swoje życie. Kto wie, może w przyszłości posłuży to jako wsparcie i zachęta dla innej młodej kobiety. W międzyczasie wiem, że ta książka była wyzwaniem dla mojego serca i zamierzam zacząć natychmiastowe zmiany. Jestem wdzięczna Francine Rivers za to, że wykorzystała swój talent pisarski, by podzielić się tymi przesłaniami z młodymi kobietami, takimi jak ja.

"Purpurowa nić" to opowieść o dwóch kobietach, które łączy stary, zniszczony dziennik, a każda z nich zmaga się z ambicjami swojego męża.<br> <br> Sierra Madrid, kobieta z dwudziestego pierwszego wieku, nie jest zachwycona, kiedy jej mąż Alex ogłasza, że przyjął ofertę pracy, co oznacza, że muszą przenieść się setki kilometrów do Los Angeles. Sierra jest tak zdenerwowana tym, że rodzina zostaje wysiedlona, że nie rozumie, jak Bóg mógłby mieć w tym swój udział, mimo że jej matka uparcie twierdzi, że Bóg ma plan dla jej życia. Sierra, podejrzliwa wobec nowych kolegów z pracy i powierzchownych znajomości męża, zaczyna czuć się jak niewykształcona wiejska baba, a przez to bezwartościowa w oczach Alexa. W samotności sięga po stary rodzinny dziennik - zawinięty w haftowaną kołdrę - i odkrywa, że jej życie splata się z życiem jej przodkini, Mary Kathryn McMurray.<br> <br> Mary jest zadziorną młodą kobietą, której mąż James nalega na podróż do Oreganu krytym wozem w latach czterdziestych XIX wieku. Podobnie jak Sierra, Mary niechętnie opuszcza swoją rodzinę i przenosi się setki mil. Obiecała jednak, że będzie posłuszna mężowi, więc z niesmakiem pakuje się i przygotowuje do długiej, niebezpiecznej podróży przez terytorium Indian wraz z młodą rodziną.<br> <br> Sierra i Mary przeżywają prawdziwe trudności, mają wiele wzlotów i upadków. Wątpią w siebie, swoich mężów i Boga. W końcu jednak każda z nich przekonuje się, że Bóg naprawdę ma plan dla ich życia. Podróż wiary Mary jest starannie wyhaftowana purpurową nicią na kołdrze "przyjaźni". Dopiero gdy Sierra poddaje się Bożemu planowi dla swojego życia, uczy się przebaczać i pojednać z Alexem, rozumie, co oznacza haftowana szkarłatną nicią kołdra.<br> <br> Bardzo podobała mi się ta książka. Każda żona może się utożsamić z niektórymi problemami, przez które Sierra i Mary przechodzą ze swoimi mężami; każde małżeństwo ma swoje wzloty i upadki. Fakt, że akcja rozgrywa się w dwóch różnych epokach, przyciągnął mnie jak metal do magnesu - uwielbiam tego typu fabuły. Jak we wszystkich książkach Francine Rivers, jest tu tragedia, dramat, miłość, przebaczenie, łaska. Zastanawianie się, jak Sierra i Mary poradzą sobie z każdym nowym wydarzeniem, które się pojawi, sprawiło, że nie mogłam się oderwać od książki i z niecierpliwością czytałam dalej. Umiejętnie napisana, ożywia historię i pokazuje nam, współczesnym kobietom, że możemy uczyć się od przeszłości.

Po przeczytaniu "Potęgi miłości" nie mogłam się doczekać, kiedy sięgnę po kolejną książkę Francine Rivers. "Purpurowa nić" ukazuje życie dwóch kobiet, które dzieli wiele pokoleń, ale pochodzą z tej samej rodziny. Znosząc różne, ale podobne trudności, te dwie kobiety łączy ostateczne pojednanie ze swoim Zbawicielem. Zgodnie z tytułem, purpurowa nić jest przedstawiona w kołdrze wykonanej przez starszą z tych kobiet. Przeplatana jest nićmi w kolorze purpury, które reprezentują Jezusa i znajdują się na każdej z łat. Szczególnie podoba mi się to, że na końcu autorka zaznacza, że ostatnią łatą jest kamienna ściana, po której spływa czerwona nić, symbolizująca Rahab, jedną z kobiet z rodu Jezusa oraz sznur, który według instrukcji Izraelitów miała zawiesić na swoim oknie, aby zostać zbawioną - żadna z tych kobiet nie była w książce nierządnicą w typowym rozumieniu prostytucji. Wręcz przeciwnie, obie te kobiety zostały skrzywdzone przez innych. W końcu powracają do Jezusa i oddają Mu swoją duszę, zrzucając własne purpurowe nici, a także obecność Jezusa w ich życiu. Na końcu książki autorka zauważa, że wydaje nam się, iż mamy kontrolę nad własnym życiem i że decyzje należą wyłącznie do nas. Tymczasem Jezus jest tam, wykorzystując każdą sytuację i wybór, aby przyprowadzić nas do Niego. W tym sensie wszystko działa na korzyść, jeśli tylko pozwolimy sobie powrócić do Jezusa.<br> <br> Chociaż ta książka nie była tak wciągająca i nie ściskała mnie za serce jak "Potęga miłości", mogę powiedzieć, że byłam zachwycona jej zakończeniem. Jest taki sposób pisania Francine Rivers, który wzbudza we mnie emocje i zmusza mnie do głębokiego spojrzenia w głąb siebie. W szczególności ta historia jest nieustanną walką - starsza kobieta znajduje się w miejscu, w którym według światowych standardów łatwiej byłoby obwiniać męża za jego niewierność i nie dokonywać bilansu własnych decyzji i wyborów; w końcu jednak uświadamia sobie, że sama miała wpływ na to, co się wydarzyło, i musi prosić o przebaczenie, choć jej grzech nie wydaje się taki sam. To było dla mnie delikatne przypomnienie, że grzech jest grzechem - nie ma różnych stopni grzechu mniej złego lub gorszego, jest tylko stopień jego konsekwencji.<br> <br> W niektórych przypadkach chciałam krzyczeć do Sierry, by była szczera wobec męża i dała sobie spokój, a z drugiej strony chciałam krzyczeć w jej imieniu, jak ktoś mógł ją zdradzić. Być może dlatego, że jednym z moich osobistych lęków jest odrzucenie i zdrada. To było dla mnie otwierające oczy i pewnie dlatego nie "wystawiam się na próbę". Zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje, ponieważ dorastałam w domu, w którym kochano mnie i akceptowano to, kim byłam.<br> <br> Mam tak wiele do nauczenia się i tak wiele do zrobienia - myślę, że spróbuję znów wziąć mój dziennik i zacząc opisywać swoje życie. Kto wie, może w przyszłości posłuży to jako wsparcie i zachęta dla innej młodej kobiety. W międzyczasie wiem, że ta książka była wyzwaniem dla mojego serca i zamierzam zacząć natychmiastowe zmiany. Jestem wdzięczna Francine Rivers za to, że wykorzystała swój talent pisarski, by podzielić się tymi przesłaniami z młodymi kobietami, takimi jak ja.

"Purpurowa nić" to opowieść o dwóch kobietach, które łączy stary, zniszczony dziennik, a każda z nich zmaga się z ambicjami swojego męża.<br> <br> Sierra Madrid, kobieta z dwudziestego pierwszego wieku, nie jest zachwycona, kiedy jej mąż Alex ogłasza, że przyjął ofertę pracy, co oznacza, że muszą przenieść się setki kilometrów do Los Angeles. Sierra jest tak zdenerwowana tym, że rodzina zostaje wysiedlona, że nie rozumie, jak Bóg mógłby mieć w tym swój udział, mimo że jej matka uparcie twierdzi, że Bóg ma plan dla jej życia. Sierra, podejrzliwa wobec nowych kolegów z pracy i powierzchownych znajomości męża, zaczyna czuć się jak niewykształcona wiejska baba, a przez to bezwartościowa w oczach Alexa. W samotności sięga po stary rodzinny dziennik - zawinięty w haftowaną kołdrę - i odkrywa, że jej życie splata się z życiem jej przodkini, Mary Kathryn McMurray.<br> <br> Mary jest zadziorną młodą kobietą, której mąż James nalega na podróż do Oreganu krytym wozem w latach czterdziestych XIX wieku. Podobnie jak Sierra, Mary niechętnie opuszcza swoją rodzinę i przenosi się setki mil. Obiecała jednak, że będzie posłuszna mężowi, więc z niesmakiem pakuje się i przygotowuje do długiej, niebezpiecznej podróży przez terytorium Indian wraz z młodą rodziną.<br> <br> Sierra i Mary przeżywają prawdziwe trudności, mają wiele wzlotów i upadków. Wątpią w siebie, swoich mężów i Boga. W końcu jednak każda z nich przekonuje się, że Bóg naprawdę ma plan dla ich życia. Podróż wiary Mary jest starannie wyhaftowana purpurową nicią na kołdrze "przyjaźni". Dopiero gdy Sierra poddaje się Bożemu planowi dla swojego życia, uczy się przebaczać i pojednać z Alexem, rozumie, co oznacza haftowana szkarłatną nicią kołdra.<br> <br> Bardzo podobała mi się ta książka. Każda żona może się utożsamić z niektórymi problemami, przez które Sierra i Mary przechodzą ze swoimi mężami; każde małżeństwo ma swoje wzloty i upadki. Fakt, że akcja rozgrywa się w dwóch różnych epokach, przyciągnął mnie jak metal do magnesu - uwielbiam tego typu fabuły. Jak we wszystkich książkach Francine Rivers, jest tu tragedia, dramat, miłość, przebaczenie, łaska. Zastanawianie się, jak Sierra i Mary poradzą sobie z każdym nowym wydarzeniem, które się pojawi, sprawiło, że nie mogłam się oderwać od książki i z niecierpliwością czytałam dalej. Umiejętnie napisana, ożywia historię i pokazuje nam, współczesnym kobietom, że możemy uczyć się od przeszłości.