Przypuszczam, że wątpię

Bohdan Łazuka to postać, której życie można z łatwością opisać, snując barwne anegdoty. Choć rzadko obsadzany w głównych rolach, zawsze zjednywał sobie sympatię publiczności. Książka "Przypuszczam, że wątpię" uchwytuje fascynujący dialog z tym cenionym polskim aktorem, piosenkarzem i satyrykiem, odsłaniając jego spojrzenie na świat, który pomógł kształtować. Opowiada o życiu w PRL, w którym łączyły się koloryt i szarość codzienności, o aktorstwie, kobietach i ówczesnym środowisku artystycznym.

W dekadzie lat 60. Łazuka osiągnął szczyt popularności, stając się ulubieńcem reżyserów i widzów. Zdobył uznanie dzięki swojemu swobodnemu stylowi na scenach festiwali, kabaretów, teatrów oraz planach filmowych, obracając się w środowisku artystycznej elity. W następnej dekadzie jego pozycja jako doskonałego aktora, zwłaszcza w komediach reżyserów takich jak Stanisław Bareja, Tadeusz Chmielewski, czy Jerzy Gruza, tylko się umocniła. Jedną z jego pamiętnych kreacji jest rola w filmie "Nie lubię poniedziałku", gdzie wcielił się w postać artysty swobodnie przemierzającego Warszawę po nocnym występie.

W latach 80. i 90. Łazuka z jeszcze większym zaangażowaniem oddał się kabaretowi, podróżując z występami zarówno po Polsce, jak i za granicą. Do dziś pozostaje aktywnym artystą, widywanym nie tylko na ekranie, ale także w Mazowieckim Teatrze Muzycznym, który stał się dla niego stałą sceną.

Znany ze swojej dowcipności, elegancji i szarmanckości, potrafi być również bezpośredni. Choć życie traktował z lekkością, zrozumiał wartość rodziny, które wielokrotnie zakładał, mając na koncie cztery małżeństwa. W szczerej rozmowie z Karoliną Prewęcką Łazuka dzieli się refleksjami na temat kariery, życia prywatnego, a także zmieniającej się Polski i współczesnej cywilizacji. Podkreśla, że jego historia nie jest jeszcze skończona, ma w sobie więcej do opowiedzenia, choć niekiedy milczenie wydaje mu się bardziej wymowne niż słowa.