Na szczytach rozpaczy

Emil Cioran, urodzony w 1911 roku, zadebiutował swoją pierwszą książką "Na szczytach rozpaczy" w 1934 roku, wydając ją po rumuńsku. Za tę wyjątkową pracę, Cioran otrzymał Nagrodę Fundacji Królewskiej dla debiutantów, podobnie jak jego współczesny, Eugen Ionescu (znany później jako Eugene Ionesco). Obok Mircei Eliadego, zarówno Cioran, jak i Ionescu stali się znaczącymi postaciami rumuńskiej literatury XX wieku. W czasie, gdy pisał to dzieło, Cioran jak i Eliade przejawiali zainteresowanie ideologiami faszystowskimi, od których jednak później zdecydowanie się odcięli. Cioran ukończył filozofię na Uniwersytecie w Bukareszcie, pisząc pracę magisterską na temat Henri Bergsona.

"Na szczytach rozpaczy" to książka będąca początkiem filozoficznych rozważań Ciorana, które przyniosły mu globalne uznanie w późniejszych latach jego kariery. W tym wczesnym dziele możemy dostrzec zalążek jego przyszłych przemyśleń, silnie koncentrujących się na postrzeganiu życia jako nieustannego cierpienia oraz poszukiwania zbawienia w odkrywaniu pustki istnienia. Według Ciorana pustka zastępuje iluzję wiedzy i wiary, stanowiąc fundament uwolnienia od konwencjonalnych, "mieszczańskich" ambicji. Dla młodego Ciorana, takie zrozumienie staje się źródłem tragicznego, a zarazem wyzwalającego zbawienia. W odosobnionych rejonach Transylwanii, podobnie jak francuscy egzystencjaliści, Cioran rzuca wyzwanie absurdowi rzeczywistości, ostatecznie przewyższając ich w radykalizmie własnych refleksji.