Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...

Większość ludzi wkracza w świat Paulo Coelho od Alchemika. Ja zaczęłam od książki "Weronika postanawia umrzeć", a potem przeszłam do "Nad rzeką Piedrą usiadłam i płakałam" i z tej książki jestem najbardziej zadowolona, ponieważ pokazała mi czym jest miłość.
Wszystko to Paulo Coelho opisuje w przepiękny, oryginalny sposób, w którym nikt mu nigdy nie dorówna, nawet nie będzie śmiał próbować. Jest mistrzem w swoim gatunku. "Na brzegi rzeki Piedry usiadłam i płakałam" to nie prosta, banalna i płytka historia miłosna w rodzaju Harlequina, lecz pełna głębokiego wyrazu i sensu opowieść o tym cudzie, niezdefiniowanym procesie, jakim jest miłość. Jak pisze autor: „W miłości nie ma żadnych reguł. Im bardziej kochamy, tym bardziej zbliżamy się do duchowego poznania. "
„Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...” jest to pierwsze zdanie powieści. Zapisane w dzienniku przez główną bohaterkę – Pilar. Powieść ta jest bowiem swoistym pamiętnikiem, który szczegółowo opisuje siedem dni z jej życia. Siedem niezwykłych i cudownych dni, pełnych cudów, wędrówek po górach, opuszczonych klasztorach, wreszcie pełnych niespotykanych zdarzeń i tego wspaniałego klimatu, jaki mają wszystkie dzieła Coelho.
Wybiera się w podróż z jej pierwszą miłością. Podróż ta pozwala spojrzeć jej inaczej na cały świat, który do tej pory wydawał się jej szary, materialny, bez perspektyw. Wyrusza na poznanie miłości, która także przybierze inne oblicze, inny wymiar, odmienny kształt. Pozwoli dostrzec jej w tej drugiej osobie coś, czego nie widziała do tej pory… iskierkę Boga.
Pilar, główna bohaterka, po jedenastu latach spotyka miłość z dzieciństwa. Wszystko wraca… wspomnienia, pamiątki, ale także dziecko, które zostało na ten czas uśpione. Dziecko, które pozwala dojrzeć jej inny świat, inne oblicze jej samej, inne oblicze miłości, inne oblicze Boga… "Jeśli nie narodzimy się na nowo, jeśli nie uda nam się spojrzeć na nasze życie jeszcze raz, z dziecinną prostotą i entuzjazmem - to zgubimy sens życia. " – radzi Coelho. Pilar przestaje myśleć o tym co będzie. Skupia się na teraźniejszości, postanawia zaryzykować. Jak mówi autor: „Są w życiu chwile, w których trzeba podjąć ryzyko i dać się ponieść szaleństwu. ".
Świetna książka, która naprawdę mnie poruszyła ze względu na wątek miłosny, którego nigdy wcześniej nie czytałam. Mimo że nie jestem wierząca, odniesienie do Boga było niezwykle interesujące i nie umniejszało wyjątkowej więzi, jaka wytworzyła się w moim umyśle z tą książką. Nie jest to jednak coś, co powinno się czytać na boku, bo myślenie i autorefleksja są tu jak najbardziej niezbędne.

Większość ludzi wkracza w świat Paulo Coelho od Alchemika. Ja zaczęłam od książki "Weronika postanawia umrzeć", a potem przeszłam do "Nad rzeką Piedrą usiadłam i płakałam" i z tej książki jestem najbardziej zadowolona, ponieważ pokazała mi czym jest miłość.
Wszystko to Paulo Coelho opisuje w przepiękny, oryginalny sposób, w którym nikt mu nigdy nie dorówna, nawet nie będzie śmiał próbować. Jest mistrzem w swoim gatunku. "Na brzegi rzeki Piedry usiadłam i płakałam" to nie prosta, banalna i płytka historia miłosna w rodzaju Harlequina, lecz pełna głębokiego wyrazu i sensu opowieść o tym cudzie, niezdefiniowanym procesie, jakim jest miłość. Jak pisze autor: „W miłości nie ma żadnych reguł. Im bardziej kochamy, tym bardziej zbliżamy się do duchowego poznania. "
„Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...” jest to pierwsze zdanie powieści. Zapisane w dzienniku przez główną bohaterkę – Pilar. Powieść ta jest bowiem swoistym pamiętnikiem, który szczegółowo opisuje siedem dni z jej życia. Siedem niezwykłych i cudownych dni, pełnych cudów, wędrówek po górach, opuszczonych klasztorach, wreszcie pełnych niespotykanych zdarzeń i tego wspaniałego klimatu, jaki mają wszystkie dzieła Coelho.
Wybiera się w podróż z jej pierwszą miłością. Podróż ta pozwala spojrzeć jej inaczej na cały świat, który do tej pory wydawał się jej szary, materialny, bez perspektyw. Wyrusza na poznanie miłości, która także przybierze inne oblicze, inny wymiar, odmienny kształt. Pozwoli dostrzec jej w tej drugiej osobie coś, czego nie widziała do tej pory… iskierkę Boga.
Pilar, główna bohaterka, po jedenastu latach spotyka miłość z dzieciństwa. Wszystko wraca… wspomnienia, pamiątki, ale także dziecko, które zostało na ten czas uśpione. Dziecko, które pozwala dojrzeć jej inny świat, inne oblicze jej samej, inne oblicze miłości, inne oblicze Boga… "Jeśli nie narodzimy się na nowo, jeśli nie uda nam się spojrzeć na nasze życie jeszcze raz, z dziecinną prostotą i entuzjazmem - to zgubimy sens życia. " – radzi Coelho. Pilar przestaje myśleć o tym co będzie. Skupia się na teraźniejszości, postanawia zaryzykować. Jak mówi autor: „Są w życiu chwile, w których trzeba podjąć ryzyko i dać się ponieść szaleństwu. ".
Świetna książka, która naprawdę mnie poruszyła ze względu na wątek miłosny, którego nigdy wcześniej nie czytałam. Mimo że nie jestem wierząca, odniesienie do Boga było niezwykle interesujące i nie umniejszało wyjątkowej więzi, jaka wytworzyła się w moim umyśle z tą książką. Nie jest to jednak coś, co powinno się czytać na boku, bo myślenie i autorefleksja są tu jak najbardziej niezbędne.

Otworzyłam tę książkę bez żadnych oczekiwań. Wielu ludzi sięga po książki Paulo Coelho z tym właśnie podejściem, że będą tak dobre jak np. "Alchemik", wielkie dzieło autora Brazylii. Ale żadna książka nigdy nie będzie tak dobra jak Alchemik;-) Tak więc, dla mnie ta książka była dość zaskakująca, ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Czytałem wiele książek Paulo, ale ta książka była wyjątkiem w pisarstwie Paulo. Była rozpaczliwa, duchowa i pełna wiedzy. Dowiedziałem się o chrześcijaństwie, duchowości. miłości... bez wątpienia niosła za sobą element edukacyjny.

Nad rzeką Piedra usiadłam i płakałam" opowiada o Pilar, sfrustrowanej uczonej, która szuka większego sensu w niekończącym się cyklu swoich dni. Kiedy kontaktuje się z nią przyjaciel z dzieciństwa, jest zaskoczona, gdy dowiaduje się, że jej dawny towarzysz zabaw jest teraz charyzmatycznym przywódcą duchowym, kimś szanowanym jako cudotwórca. Jest jeszcze bardziej zdumiona, gdy wyjawia, że Pilar zawsze była jego wielką miłością. Zdezorientowana tą nagłą szansą na nowe życie, Pilar stopniowo uświadamia sobie, że mężczyzna, którego kocha, jest wezwany do wyboru między nią a swoim duchowym powołaniem. Kiedy cierpiący kochankowie podróżują przez święte miejsca we francuskich Pirenejach, trudny wybór, przed którym stają, oferuje zaskakujące objawienie na temat boskości i odkupieńczej mocy miłości. Pełna ciepła i mądrości, radości i nieoczekiwanego smutku, ich historia jest magicznym świętem nieskończonych możliwości, jakie oferuje życie, a także bajką o otwieraniu serca na cuda.

Czytając ów powieść doświadczyłam wspaniałej i pouczającej historii miłosnej, która poruszyła mnie do głębokich przemyśleń. Rzeczywiście, "Nad rzeką Piedrą usiadłem i zapłakałem" Paulo Coelho to lektura obowiązkowa dla ludzi, którzy stracili, znaleźli lub wciąż szukają miłości. Piękne doświadczenie. Lektura Paulo Coelho sprawia, że moje serce jest tak szczęśliwe i pełne, a wsiąkanie w tekst tej porywającej opowieści zmieniło moje spojrzenie na samo życie. Ta historia to coś więcej niż tylko opowieść o miłości, to opowieść o podążaniu za marzeniami, wierze w siebie, wspieraniu innych i niepoddawaniu się. Chodzi o bycie wyjątkowym i podążanie własną ścieżką, a nie ścieżką wytyczoną przez innych. Może to zabrzmi banalnie, ale ma to tak wiele sensu. Coelho pisze w tak znakomity sposób. Wierzę, że ta książka ma zdolność do przemiany mnie jako osoby w lepszego człowieka, jest to bowiem powieść, która zostaje w głowie czytelnika długo po tym, jak skończy ją czytać:-)

Otworzyłam tę książkę bez żadnych oczekiwań. Wielu ludzi sięga po książki Paulo Coelho z tym właśnie podejściem, że będą tak dobre jak np. "Alchemik", wielkie dzieło autora Brazylii. Ale żadna książka nigdy nie będzie tak dobra jak Alchemik;-) Tak więc, dla mnie ta książka była dość zaskakująca, ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Czytałem wiele książek Paulo, ale ta książka była wyjątkiem w pisarstwie Paulo. Była rozpaczliwa, duchowa i pełna wiedzy. Dowiedziałem się o chrześcijaństwie, duchowości. miłości... bez wątpienia niosła za sobą element edukacyjny.

Nad rzeką Piedra usiadłam i płakałam" opowiada o Pilar, sfrustrowanej uczonej, która szuka większego sensu w niekończącym się cyklu swoich dni. Kiedy kontaktuje się z nią przyjaciel z dzieciństwa, jest zaskoczona, gdy dowiaduje się, że jej dawny towarzysz zabaw jest teraz charyzmatycznym przywódcą duchowym, kimś szanowanym jako cudotwórca. Jest jeszcze bardziej zdumiona, gdy wyjawia, że Pilar zawsze była jego wielką miłością. Zdezorientowana tą nagłą szansą na nowe życie, Pilar stopniowo uświadamia sobie, że mężczyzna, którego kocha, jest wezwany do wyboru między nią a swoim duchowym powołaniem. Kiedy cierpiący kochankowie podróżują przez święte miejsca we francuskich Pirenejach, trudny wybór, przed którym stają, oferuje zaskakujące objawienie na temat boskości i odkupieńczej mocy miłości. Pełna ciepła i mądrości, radości i nieoczekiwanego smutku, ich historia jest magicznym świętem nieskończonych możliwości, jakie oferuje życie, a także bajką o otwieraniu serca na cuda.

Czytając ów powieść doświadczyłam wspaniałej i pouczającej historii miłosnej, która poruszyła mnie do głębokich przemyśleń. Rzeczywiście, "Nad rzeką Piedrą usiadłem i zapłakałem" Paulo Coelho to lektura obowiązkowa dla ludzi, którzy stracili, znaleźli lub wciąż szukają miłości. Piękne doświadczenie. Lektura Paulo Coelho sprawia, że moje serce jest tak szczęśliwe i pełne, a wsiąkanie w tekst tej porywającej opowieści zmieniło moje spojrzenie na samo życie. Ta historia to coś więcej niż tylko opowieść o miłości, to opowieść o podążaniu za marzeniami, wierze w siebie, wspieraniu innych i niepoddawaniu się. Chodzi o bycie wyjątkowym i podążanie własną ścieżką, a nie ścieżką wytyczoną przez innych. Może to zabrzmi banalnie, ale ma to tak wiele sensu. Coelho pisze w tak znakomity sposób. Wierzę, że ta książka ma zdolność do przemiany mnie jako osoby w lepszego człowieka, jest to bowiem powieść, która zostaje w głowie czytelnika długo po tym, jak skończy ją czytać:-)