Leszek Biały książę krakowski i sandomierski, Princeps Poloniae

Niniejsza książka to pierwsza biografia Leszka Białego, polskiego władcy z okresu rozbicia dzielnicowego. Leszek Biały był ostatnim księciem krakowskim, którego wszyscy piastowscy władcy dzielnicowi, choć często tylko nominalnie i w określonych sytuacjach, uznawali za zwierzchnika nad wszystkimi ziemiami polskimi, co tłumaczy użycie określenia princeps Poloniae w tytule. Postać Leszka wyróżniała się wśród piastowskich władców, a jego znaczenie w procesie jednoczenia kraju nie było dostatecznie doceniane przez historiografię. Książę wyróżniał się łagodnym usposobieniem, prawością i przyznawaniem przywilejów Kościołowi, jednak często był postrzegany jako władca słaby i bez wyraźnych umiejętności przywódczych. Jego tragiczna śmierć, niwecząca część wypracowanych osiągnięć, jeszcze mocniej zarysowywała ten negatywny obraz. Autor książki starał się kwestionować te niekorzystne opinie o księciu, dokonując nowej analizy utrwalonych stereotypów, które często opierają się na dramatycznych bądź anegdotycznych wydarzeniach z jego życia.