Bez skrupułów

Sophia na początku zgłosiła się jako chętna do pracy na Bow Street, aby odegrać się na Sir Rossie, naczelnym sędzim Bow Street, który zamknął jej brata, który później zmarł w więzieniu. A wszystko tylko dlatego, że ukradł jedzenie czy coś w tym stylu. Genialny plan Sophii polega na tym, żeby Sir Ross się w niej zadurzył, a ta później przejdzie do ataku i złamie mu serce. Ale koncepcja Sophii się nie powiodła. Sophia zakochuje się w Sir Rossie i poznaje prawdę o swoim bracie sprzed 10 lat.

Sam Sir Ross był już trafiony strzałą amora gdy Sophia pojawiła się w jego biurze, przycupnęła i oświadczyła, że chce pracować dla niego jako asystentka. Oczywiście nieprawdopodobnym było, aby Ross przyjął dziewczynę do pracy na Bow Street, a tym bardziej jako swoją asystentkę, ponieważ przeszłość Sophii miała zbyt wiele ciemnych zakładek. Wszyscy powiedzieliby, że Sophia musi służyć Rossowi bardziej niż swoją pracą. Ross nalegał więc, by Sophia była tylko jego główną pokojówką, ale Sophia wciąż rozpaczliwie prosiła o pracę jako asystentka, gdyby Ross chciał, Sophia mogłaby być także jego główną pokojówką. W końcu Ross, który przegrał spór z Sophią, zaakceptował ją.

Ross, o którego od dawna nikt nie dbał, czuje się zależny od Sophii. Sophia zawsze zwraca uwagę na to, co mu się podoba, a co nie. Oczywiście Ross staje się ciekawy motywów Sophii. Z czasem Ross odpuszcza. Chociaż bardzo chciał się przespać z Sophią, ciągle się powstrzymywał i nie chciał się znowu zakochać. Zakochiwanie się sprawiało mu przykrość,. Ale przy Sophii to, co czuje, jest zupełnie inne niż to, czego do tej pory doświadczył. Co więc postanowi sir Ross?

Postać Rossa w „Bez skrupułów” przypadła mi do gustu. Na początku był naprawdę twardy jak skała, nie chciał jeść ani pić kawy, ale ponieważ uwaga Sophii była jak kropla drążąca skałę upór Rossa legł w końcu w gruzach. Tak naprawdę zaskoczył mnie Ross, który w końcu zmienił się dzięki Sophii, okazało się, że to cholernie dobry kandydat na męża - uprzejmy, delikatny, opiekuńczy, bogaty, ma dobrą rodzinę. W końcu to Sophia zdobyła serce Rossa. Mimo, że Sophia ma wiele tajemnic, Ross nadal akceptuje Sophię za to, kim jest. 

Sophia skupia swoją miłość i uwagę na Rossie, który, jak się okazuje, nie jest taką osobą, o jakiej myślała przez cały ten czas. Nawet kiedy Ross zostaje postrzelony w czasie pościgu za przestępcami, Sophia opiekuje się nim do czasu, aż wyzdrowieje. To wtedy zaczęły się uczucia Sophii. A uczucia Sophii okazały się odwzajemnione, ponieważ Ross, który był uważany za zimnego w stosunku do kobiet, również był zainteresowany Sophią i chciał mieć Sophię. Do tego stopnia, że Ross za zgodą dziadka i matki zamierza poślubić Sophię (okazuje się, że łączy ich przeszłość dziadka Rossa i babki Sophii). Sophia musi jednak wybrać między miłością a lojalnością wobec brata, gdy poznaje prawdę o tym, co wydarzyło się w przeszłości i teraźniejszości, gdy dowiaduje się, że jej brat wciąż żyje). Pomimo wielkich obaw Sophia przyjmuje propozycję Rossa. Pośród szczęścia i miłości między nimi stało się coś, czego Sophia się obawiała. Sophia musiała być szczera z Rossem w sprawach, które trzymała w tajemnicy. A Ross, który kocha Sophię, nie może powstrzymać się od zrobienia czegoś, czego nigdy nie zrobił podczas pełnienia obowiązków sędziego Bow Street. Wszystko to Ross robi tylko po to, by uszczęśliwić Sophię, kobietę, na którą Ross czekał.

„Bez skrupułów” to już kolejna powieść Lisy Kleypas, którą przeczytałam, choć nie zapoznałam się jeszcze z pierwszą częścią z serii Bow Street. Na pewno miałam duże poczucie satysfakcji na końcu książki. Historie Lisy są wciągające i zawsze zachęcają mnie do czytania dalej, do następnej strony, bez zatrzymywania się. Chemia między dwojgiem bohaterów była wyczuwalna, a niespodzianki w fabule sprawiły, że polubiłam Lisę Kleypas jeszcze bardziej i nie mogę się doczekać, by przeczytać więcej z jej bogatej twórczości. Byłoby super, gdy więcej jej książek zostało przetłumaczonych na język polski.

Piękna Sophia jest dwudziestosiedmioletnią kobietą, która została osierocona i nie ma żadnych bliskich krewnych poza kuzynem, który wyrzucił ją z domu po skandalu. Pochodząca z arystokracji Sophia, aby się utrzymać, wykonuje prace społeczne, aż do momentu, gdy pojawia się możliwość pracy w biurze szefa policji Sir Rossa Cannona. Życie nauczyło ją otwartości, bezpośredniości i odwagi, a nowa praca daje jej możliwości, na które nie liczyła. Idea oddania sprawiedliwości pamięci brata rozpada się, gdy uświadamia sobie, jak bardzo człowiek, którego chciałaby zniszczyć, jest wyniosły zarówno pod względem zawodowym, jak i osobistym. Z każdym dniem, który spędza u boku Rossa, staje się coraz bardziej zafascynowana nim i przytłoczona emocjami, które robią miejsce w jej sercu, trudnymi do zignorowania, ale niemożliwymi do opanowania.

Szacunek i podziw, jaki z czasem zdobył sir Ross, wykracza poza jego szlachetne pochodzenie, czy stan wdowieństwa, jaki spotkał go pięć lat wcześniej. Jego bycie posłusznym zasadom, szanującym społeczeństwo i oddanym swojej pracy jest uznawane nie tylko przez branżę i parlament, ale także przez łobuzów i delikwentów. Jest nazywany mnichem, ponieważ nie utrzymuje stosunków z płcią piękną, ale przybycie Sophii budzi w nim uczucia, które zostały uśpione od czasu, gdy owdowiał, przywracając uśmiech na jego twarzy. Ich przyciąganie jest nieuniknione i wydaje się, że nie ma żadnych przeszkód oprócz przeszłości Sophii i jej strachu przed utratą Rossa.

Prawdziwym mankamentem książki „Bez skrupułów” jest fakt, że cała fabuła spoczywa na tak nierealnym planie, że chyba nawet sama Lisa Kleypas nie do końca w niego wierzyła. Szanse na powodzenie planu Sophii były tak wielkie, jak szanse na to, że jutro trafie szóstkę w lotto. Jakie były największe nieścisłości w tym wszystkim?

1) Sophia miała być osobą całkowicie pozbawioną skrupułów, a w rzeczywistości jest wyraźnie kimś, kto potrafi poświęcić się dla drugiej osoby w potrzebie

2) Osoba, której Sophia miała zaszkodzić, czyli Ross, sama miała być pozbawiona skrupułów, a oczywiście Ross Cannon jest dobrym człowiekiem, życzliwym, choć surowym, krótko mówiąc człowiekiem honorowym i szanownym

3) Ograniczenie do minimum kontaktu między uwodzicielem a ofiarą, aby uniknąć jakiejkolwiek możliwości, że oboje mogą rozwinąć do siebie sympatię, a zamiast tego Sophia lokuje się w jego domu).

O sytuacjach na komisariacie dostajemy tylko urywki, a część dochodzeniowa, w której uczestniczą bliscy współpracownicy Rossa i inni agenci, nie jest odpowiednio zbadana, mimo że ofc „Bez skrupułów” należy do gatunku romansu. Miasto Londyn stanowi migawkę  w tle, podobnie jak ustawienia, które mogłyby nadać więcej głębi historii, która, z mojego punktu widzenia, w przeważającej mierze odbywa się poza stronami Postaciom, zarówno głównym, jak i drugoplanowym, brakuje głębi i momentami miałam wrażenie, że są wplecione w fabułę, a historia nie czerpie z nich żadnej wartości.

Nie poznałam stylu Lisy Kleypas, czytałam jej inne książki i zawsze doceniałam jej dokładność w oddawaniu szczegółów, umiejętność tworzenia narracji i bawienia czytelnika. Niestety w „Bez skrupułów” nie znalazłam jej tradycyjnego stylu, ale nie przestanę jej czytać, bo bez wątpienia jest jedną z niekwestionowanych pań gatunku powieści historycznych romansów.