Alef

Kiedy ostatnio czytałem Paulo Coelho, nie znosiłem jego twórczości. Wyśmiewałem się z niego. Głęboko wierzyłem, że ta książka jest w najlepszym razie niedorzeczna. Miałem wrażenie, że to tyrady mistrza słowa, który stworzył historię zbyt trudną, by w nią uwierzyć. W ciągu następnych dziesięciu lat zdałem sobie sprawę z magii słów, które kiedyś przeczytałem. Sytuacja, w której nieświadomy nowicjusz czytam “Alchemika”, to całkiem niezły wątek, który pomoże mi wyjaśnić jego słowa w książce “Alef”. W najprostszym ujęciu książka opowiada o podróży życia. Pozwólcie, że to wy zdecydujecie, ile żyć pozwoli wam rozważyć wasza wiara i wasz system przekonań. Jeśli istnieje tylko jedno życie, książka ta opowiada o podróży, którą wszyscy odbywamy w różnych momentach naszej egzystencji. Podobnie jak wtedy, gdy po raz pierwszy odrzuciłem “Alchemika”, słowa nie zmieniły się przez lata, które upłynęły od mojej lektury. To tylko ja się zmieniłem. Nie było żadnej stałej w grze. Czas mijał, ja nabierałem życia przez doświadczenia, moje przekonania stopniowo się zmieniały. Ze sceptyka stałem się wędrowcem o ciekawym i otwartym umyśle. “Alef” to książka, która opowiada o podobnej podróży w głąb siebie. Trudno jest recenzować książki z dziedziny duchowości czy filozofii. Pamiętam dzień, w którym odebrałem tę książkę z księgarni. Facet w sklepie powiedział, że nie jest pan za młody, by zatracić się w duchowości. Uśmiechnąłem się, zapytałem, czy wszyscy nie jesteśmy wystarczająco młodzi. Obaj się roześmialiśmy. Książka porusza najprostsze fakty, które my mamy tendencję do komplikowania nie do poznania. Dużo mówi o doświadczeniu. Mój największy wniosek z tej książki dotyczy właśnie jego. Każdy z nas doświadcza różnych rzeczy, w różnym stopniu, na różnych etapach swojego życia. To, czego doświadczamy, jest tak samo nieistotne jak to, czego pragniemy doświadczyć. To, co zrobimy z takim doświadczeniem, określa jakość naszego życia, wyznacza stan błogości, którym możemy się cieszyć. Prosta czynność - upaść, wstać, trochę popłakać, otrzeć łzy i wyruszyć na kolejną wielką przygodę - była czymś, w czym byliśmy niezwykle biegli, kiedy byliśmy dziećmi. W rzeczywistości ból, którego doświadczaliśmy jako dzieci, był bardzo realny. Przy ograniczonej wiedzy i świadomości świata, przy ograniczonych lękach i niewiadomych, nawet drobna przeszkoda w postaci upadku miała być ogromną przeszkodą. Udało nam się to pokonać. Zrobiliśmy to w dobrym stylu. Zrobiliśmy to, bo chcieliśmy. Im bardziej dorastamy, tym mniej pozostajemy sobą. Ta walka w nas zostaje zastąpiona przez wiele innych rzeczy. “Alef” to książka, która ma nam przypomnieć, że nic innego nie liczy się bardziej niż to, co zrobimy dzisiaj. Nasze dzisiejsze czyny mają moc odkupienia nas za wczorajsze grzechy i zasiania ziarna dla tego, co nadejdzie jutro. A tak przy okazji, dopiero po wzięciu książki do ręki zdałem sobie sprawę, że nie jest to fikcyjna relacja z podróży duchowej! Czytajcie ją na własne ryzyko. W dzisiejszych czasach wiara jest dobrem rzadkim. Wybieramy wiarę w dobroć nikczemnych ludzi przebranych za owce, a jednocześnie z trudem przychodzi nam uwierzyć, że jesteśmy tylko częścią ogromnej maszynerii zwanej wszechświatem. Jeśli oczy nie pozwalają ci przetrawić duchowej natury tej książki, nic wielkiego, czytaj ją jako fikcyjną opowieść o nauce i urządzeniu do teleportacji. Sedno “Alefa” nie tkwi w ogromnym bogactwie duchowym, ale w prostej opowieści o tym, jak nauczyć się żyć własnym życiem.

Podsumowałabym tę książkę w dwóch słowach: "smakowite objawienie" twórczości Paulo, która po raz kolejny powraca na półki sklepowe; to doskonały przykład, dlaczego ten człowiek jest uwielbiany i nadal inspiruje wielu ludzi na całym świecie, dotykając wszystkich grup etnicznych.

Daleka od przewidywalności, jaką można było przeczytać w "Zwycięzca jest sam” i lepsza niż inne jego autobiografie-ekspedycje, napisane w przeszłości, takie jak "Walkirie".

Podróż z punktu A do punktu B to jedno! Ale podróż odbyta przez Paulo to już zupełnie inne doświadczenie, bo nie będzie ono ponure.

Wszyscy bohaterowie byli na swój sposób silni, podobnie jak w “Zwycięzca jest sam”, ten element zróżnicowanych cech czynił lekturę jeszcze bardziej wyjątkową. Żaden z nich nie przeważał nad drugim; ich cechy ścierały się w zrównoważonej formie. Yao jako ciemny koń, Hilal jako pretensjonalna, naiwna nastolatka, która wnosi do książki iskrę, i sam Paulo, który działa poza normą, aby odkryć siebie na nowo. Zmusiło go to do działania w sposób impulsywny, bezczelny, głośny i złośliwy, co wyraźnie pokazał w rozmowie ze swoją biedną agentką i w wielu innych scenach w całej książce. Nawet sposób, w jaki słowa są wyświetlane w książce, odzwierciedla te humorystyczne strony, np. "Jestem nagi" - to sprawiło, że oczy wyszły mi z oczodołów, tylko po to, by przeczytać dalej - "oprócz majtek" - te małe bezczelne fragmenty przyprawiały mnie o chichot.

Z drugiej strony Paulo nie wydawał się tak odważny i śmiały w porównaniu z innymi książkami, w których przejmował inicjatywę i wychodził zwycięsko. W tej książce wydawał się bardzo bezbronny (nie tak jak w "Podręczniku wojownika światła"). Ponadto chciałbym, aby panorama historyczna była napisana w innym stylu, tak jak to miało miejsce w "Jedenastu minutach", kiedy Maria pisze w swoim pamiętniku. To pomogłoby odróżnić teraźniejszość od przeszłości. Niemniej jednak wszystkie sceny z przeszłości były najbardziej intensywnymi, wizualnymi, emocjonalnymi i oszałamiającymi częściami książki, tak samo jak w "Bridzie", która bardzo mi się podobała.

Podsumowując, ta książka wywołała na mojej twarzy uśmiech od początku do końca. Miała wiele przystanków, momentów, w których można oprzeć książkę na piersi i pomyśleć, tak jak czułam się w "Alchemiku". Miała wszystkie dawki tego, czego powinna dostarczać każda dobra książka! Wiele emocji; czułam przytłaczającą radość, ogromny smutek, ekscytację, śmiech i byłam wciągnięta przez intensywne sceny, które były dobrze opisane i dawały projekcję.

Jeszcze raz dziękuję panu Coelho za inspirujące słowa.

Kiedy ostatnio czytałem Paulo Coelho, nie znosiłem jego twórczości. Wyśmiewałem się z niego. Głęboko wierzyłem, że ta książka jest w najlepszym razie niedorzeczna. Miałem wrażenie, że to tyrady mistrza słowa, który stworzył historię zbyt trudną, by w nią uwierzyć. W ciągu następnych dziesięciu lat zdałem sobie sprawę z magii słów, które kiedyś przeczytałem. Sytuacja, w której nieświadomy nowicjusz czytam “Alchemika”, to całkiem niezły wątek, który pomoże mi wyjaśnić jego słowa w książce “Alef”. W najprostszym ujęciu książka opowiada o podróży życia. Pozwólcie, że to wy zdecydujecie, ile żyć pozwoli wam rozważyć wasza wiara i wasz system przekonań. Jeśli istnieje tylko jedno życie, książka ta opowiada o podróży, którą wszyscy odbywamy w różnych momentach naszej egzystencji. Podobnie jak wtedy, gdy po raz pierwszy odrzuciłem “Alchemika”, słowa nie zmieniły się przez lata, które upłynęły od mojej lektury. To tylko ja się zmieniłem. Nie było żadnej stałej w grze. Czas mijał, ja nabierałem życia przez doświadczenia, moje przekonania stopniowo się zmieniały. Ze sceptyka stałem się wędrowcem o ciekawym i otwartym umyśle. “Alef” to książka, która opowiada o podobnej podróży w głąb siebie. Trudno jest recenzować książki z dziedziny duchowości czy filozofii. Pamiętam dzień, w którym odebrałem tę książkę z księgarni. Facet w sklepie powiedział, że nie jest pan za młody, by zatracić się w duchowości. Uśmiechnąłem się, zapytałem, czy wszyscy nie jesteśmy wystarczająco młodzi. Obaj się roześmialiśmy. Książka porusza najprostsze fakty, które my mamy tendencję do komplikowania nie do poznania. Dużo mówi o doświadczeniu. Mój największy wniosek z tej książki dotyczy właśnie jego. Każdy z nas doświadcza różnych rzeczy, w różnym stopniu, na różnych etapach swojego życia. To, czego doświadczamy, jest tak samo nieistotne jak to, czego pragniemy doświadczyć. To, co zrobimy z takim doświadczeniem, określa jakość naszego życia, wyznacza stan błogości, którym możemy się cieszyć. Prosta czynność - upaść, wstać, trochę popłakać, otrzeć łzy i wyruszyć na kolejną wielką przygodę - była czymś, w czym byliśmy niezwykle biegli, kiedy byliśmy dziećmi. W rzeczywistości ból, którego doświadczaliśmy jako dzieci, był bardzo realny. Przy ograniczonej wiedzy i świadomości świata, przy ograniczonych lękach i niewiadomych, nawet drobna przeszkoda w postaci upadku miała być ogromną przeszkodą. Udało nam się to pokonać. Zrobiliśmy to w dobrym stylu. Zrobiliśmy to, bo chcieliśmy. Im bardziej dorastamy, tym mniej pozostajemy sobą. Ta walka w nas zostaje zastąpiona przez wiele innych rzeczy. “Alef” to książka, która ma nam przypomnieć, że nic innego nie liczy się bardziej niż to, co zrobimy dzisiaj. Nasze dzisiejsze czyny mają moc odkupienia nas za wczorajsze grzechy i zasiania ziarna dla tego, co nadejdzie jutro. A tak przy okazji, dopiero po wzięciu książki do ręki zdałem sobie sprawę, że nie jest to fikcyjna relacja z podróży duchowej! Czytajcie ją na własne ryzyko. W dzisiejszych czasach wiara jest dobrem rzadkim. Wybieramy wiarę w dobroć nikczemnych ludzi przebranych za owce, a jednocześnie z trudem przychodzi nam uwierzyć, że jesteśmy tylko częścią ogromnej maszynerii zwanej wszechświatem. Jeśli oczy nie pozwalają ci przetrawić duchowej natury tej książki, nic wielkiego, czytaj ją jako fikcyjną opowieść o nauce i urządzeniu do teleportacji. Sedno “Alefa” nie tkwi w ogromnym bogactwie duchowym, ale w prostej opowieści o tym, jak nauczyć się żyć własnym życiem.

Podsumowałabym tę książkę w dwóch słowach: "smakowite objawienie" twórczości Paulo, która po raz kolejny powraca na półki sklepowe; to doskonały przykład, dlaczego ten człowiek jest uwielbiany i nadal inspiruje wielu ludzi na całym świecie, dotykając wszystkich grup etnicznych.

Daleka od przewidywalności, jaką można było przeczytać w "Zwycięzca jest sam” i lepsza niż inne jego autobiografie-ekspedycje, napisane w przeszłości, takie jak "Walkirie".

Podróż z punktu A do punktu B to jedno! Ale podróż odbyta przez Paulo to już zupełnie inne doświadczenie, bo nie będzie ono ponure.

Wszyscy bohaterowie byli na swój sposób silni, podobnie jak w “Zwycięzca jest sam”, ten element zróżnicowanych cech czynił lekturę jeszcze bardziej wyjątkową. Żaden z nich nie przeważał nad drugim; ich cechy ścierały się w zrównoważonej formie. Yao jako ciemny koń, Hilal jako pretensjonalna, naiwna nastolatka, która wnosi do książki iskrę, i sam Paulo, który działa poza normą, aby odkryć siebie na nowo. Zmusiło go to do działania w sposób impulsywny, bezczelny, głośny i złośliwy, co wyraźnie pokazał w rozmowie ze swoją biedną agentką i w wielu innych scenach w całej książce. Nawet sposób, w jaki słowa są wyświetlane w książce, odzwierciedla te humorystyczne strony, np. "Jestem nagi" - to sprawiło, że oczy wyszły mi z oczodołów, tylko po to, by przeczytać dalej - "oprócz majtek" - te małe bezczelne fragmenty przyprawiały mnie o chichot.

Z drugiej strony Paulo nie wydawał się tak odważny i śmiały w porównaniu z innymi książkami, w których przejmował inicjatywę i wychodził zwycięsko. W tej książce wydawał się bardzo bezbronny (nie tak jak w "Podręczniku wojownika światła"). Ponadto chciałbym, aby panorama historyczna była napisana w innym stylu, tak jak to miało miejsce w "Jedenastu minutach", kiedy Maria pisze w swoim pamiętniku. To pomogłoby odróżnić teraźniejszość od przeszłości. Niemniej jednak wszystkie sceny z przeszłości były najbardziej intensywnymi, wizualnymi, emocjonalnymi i oszałamiającymi częściami książki, tak samo jak w "Bridzie", która bardzo mi się podobała.

Podsumowując, ta książka wywołała na mojej twarzy uśmiech od początku do końca. Miała wiele przystanków, momentów, w których można oprzeć książkę na piersi i pomyśleć, tak jak czułam się w "Alchemiku". Miała wszystkie dawki tego, czego powinna dostarczać każda dobra książka! Wiele emocji; czułam przytłaczającą radość, ogromny smutek, ekscytację, śmiech i byłam wciągnięta przez intensywne sceny, które były dobrze opisane i dawały projekcję.

Jeszcze raz dziękuję panu Coelho za inspirujące słowa.