Książę i żebrak

Ciężko w to uwierzyć, ale po raz pierwszy mam styczność z twórczością Marka Twaina. Co prawda znane poniekąd są mi "Przygody Tomka Sawyera", ale raczej z nawiązań w popkulturze, niż z samej treści. Okazuje się, że identycznie jest z powieścią "Książę i żebrak", której to motyw przewodni wielokrotnie był odtwarzany w filmach czy innych powieściach. Gdyby przygotować listę dzieł, które korzystały z konceptu "zamiany ról", ciągnęłaby się ona w nieskończoność (przywołać tutaj można chociażby bijącą popularność, netfliksową "Zamianę z księżniczką" i jej kontynuacje).<br> Tytułowi "Książę i żebrak" to odpowiednio Edward, książę Walii oraz Tomek, młody chłopiec wywodzący się z biedoty. Ten pierwszy tęskni za prostym, beztroskim życiem, gdzie spokojnie będzie mógł się bawić z rówieśnikami, niezależnie od ich statusu majątkowego, ten drugi z kolei cały czas zaczytuje się we wszelkich informacjach na temat książąt i arystokracji. Podczas przypadkowego spotkania, chłopcy orientują się, że są w takim samym wieku i są do siebie łudząco podobni. Początkowo dla żartu, postanawiają zamienić się rolami. Edward zostaje więc "żebrakiem", a Tomek "księciem". Widzieliśmy już wielokrotnie, więc nie ma co się rozwodzić nad tym aspektem książki.<br> Cóż za zachwycająca opowieść! Jest pełna dowcipu i humoru, pomimo motywu, który jest powszechnie znany, można się nieźle zaskoczyć i dobrze bawić. W tę narracyjną mieszankę wpleciono wiele interesujących wątków i niuansów. Żadna z postaci nie jest nieskazitelnie czysta, a ich wady ujawniają się w miarę, jak podejmują konkretne działania. Kontrastujące ze sobą style życia w epoce są wyraźnie ukazane, widać, że Twain miał do tego nosa. "Książę i żebrak" jest opisana jako książka przeznaczona dla dorosłych i dzieci - ale niektóre fragmenty wydały mi się bliskie grozy, zdecydowanie zbyt straszne jak na "bajkę na dobranoc".<br> Tak zabawne i znakomicie napisane, z wnikliwymi obserwacjami na temat naszych dwóch bohaterów i epoki, w której żyli. Bardzo przyjemnie się czytało i muszę przyznać, że jestem naprawdę zaskoczona jak dobrze udało się to autorowi poprowadzić. Zdecydowanie warto przeczytać - daję pięć gwiazdek!

Ciężko w to uwierzyć, ale po raz pierwszy mam styczność z twórczością Marka Twaina. Co prawda znane poniekąd są mi "Przygody Tomka Sawyera", ale raczej z nawiązań w popkulturze, niż z samej treści. Okazuje się, że identycznie jest z powieścią "Książę i żebrak", której to motyw przewodni wielokrotnie był odtwarzany w filmach czy innych powieściach. Gdyby przygotować listę dzieł, które korzystały z konceptu "zamiany ról", ciągnęłaby się ona w nieskończoność (przywołać tutaj można chociażby bijącą popularność, netfliksową "Zamianę z księżniczką" i jej kontynuacje).<br> Tytułowi "Książę i żebrak" to odpowiednio Edward, książę Walii oraz Tomek, młody chłopiec wywodzący się z biedoty. Ten pierwszy tęskni za prostym, beztroskim życiem, gdzie spokojnie będzie mógł się bawić z rówieśnikami, niezależnie od ich statusu majątkowego, ten drugi z kolei cały czas zaczytuje się we wszelkich informacjach na temat książąt i arystokracji. Podczas przypadkowego spotkania, chłopcy orientują się, że są w takim samym wieku i są do siebie łudząco podobni. Początkowo dla żartu, postanawiają zamienić się rolami. Edward zostaje więc "żebrakiem", a Tomek "księciem". Widzieliśmy już wielokrotnie, więc nie ma co się rozwodzić nad tym aspektem książki.<br> Cóż za zachwycająca opowieść! Jest pełna dowcipu i humoru, pomimo motywu, który jest powszechnie znany, można się nieźle zaskoczyć i dobrze bawić. W tę narracyjną mieszankę wpleciono wiele interesujących wątków i niuansów. Żadna z postaci nie jest nieskazitelnie czysta, a ich wady ujawniają się w miarę, jak podejmują konkretne działania. Kontrastujące ze sobą style życia w epoce są wyraźnie ukazane, widać, że Twain miał do tego nosa. "Książę i żebrak" jest opisana jako książka przeznaczona dla dorosłych i dzieci - ale niektóre fragmenty wydały mi się bliskie grozy, zdecydowanie zbyt straszne jak na "bajkę na dobranoc".<br> Tak zabawne i znakomicie napisane, z wnikliwymi obserwacjami na temat naszych dwóch bohaterów i epoki, w której żyli. Bardzo przyjemnie się czytało i muszę przyznać, że jestem naprawdę zaskoczona jak dobrze udało się to autorowi poprowadzić. Zdecydowanie warto przeczytać - daję pięć gwiazdek!

"Książę i żebrak" to przystępnie napisane arcydzieło Marka Twaina skierowane do dzieci i dorosłych. Książka jest jedną z tych klasycznych lektur, które szybko się czyta i nie są trudne do zrozumienia. Wszystkie postacie zostały dokładnie nakreślone, a w miarę czytania jesteśmy w stanie doskonale zrozumieć ich motywacje, a nawet sympatyzować z nimi. Fabuła i koncept jest prosty, ale historia nie potrzebuje dużo czasu, by zmienić bieg, a gdy tylko obaj bohaterowie (Edward-książę i Tomek-żebrak) zamieniają się miejscami, zaczyna się robić ciekawie. Autorowi udaje się wzbudzić antypatię do niektórych postaci, zwłaszcza do głowy rodziny Canty, ojca Tomka (żebraka). Postacie są wyraźnie czarno-białe, że nawet dzieci mogą zrozumieć tę książkę przy minimalnym wysiłku. Nie jest to wadą, bo wiadomo, że książka stanowić ma przypowieść z morałem.<br> Książka z powodzeniem oddaje też atmosferę epoki. Przyznam, że prawie nigdy nie czytam książek historycznych, nie robią na mnie wrażenia. "Książę i żebrak" akurat bardzo mi się podobał. Widocznie trzeba było talentu i dowcipu Marka Twaina. Widać u niego takie sarkastyczne spojrzenie, co bardzo uatrakcyjnia czytanie. Inaczej z tej książki mógłby powstać moralizatorski zakalec, a mamy całkiem przyjemną lekturę.<br> Koniec znów jest szczęśliwy, mimo prób i kłopotów, przez które przechodzi młody książę. Cały czas ma się wrażenie, że to tylko chwilowe nieszczęście, a potem wszystko się zmieni na dobre. Dobrze uchwycono także obawy biedaków w królestwie. Myślę, że wartość dydaktyczna płynąca z tej książki ("uważaj, czego sobie życzysz") jest ponadczasowa i nadal wiele warta.<br> Podsumowując, jest to dobra lektura dla tych, którzy szukają odmiany od współczesnej fikcji i chcą sięgnąć po dość lekką klasykę. Historia jest jasno opowiedziana, a wyciągnięcie morałów należy do czytelnika. Nie podjęto wyraźnej próby moralizatorstwa. Na początku historia brzmi lekko, ale księciu Edwardowi otwierają się oczy, gdy wciela się w życie biedaka i widzi, jak żyją i cierpią jego poddani. Jest wzruszająco, zabawnie, mądrze. Z pewnością dobra lektura do czytania z dzieckiem.

"Książę i żebrak" to przystępnie napisane arcydzieło Marka Twaina skierowane do dzieci i dorosłych. Książka jest jedną z tych klasycznych lektur, które szybko się czyta i nie są trudne do zrozumienia. Wszystkie postacie zostały dokładnie nakreślone, a w miarę czytania jesteśmy w stanie doskonale zrozumieć ich motywacje, a nawet sympatyzować z nimi. Fabuła i koncept jest prosty, ale historia nie potrzebuje dużo czasu, by zmienić bieg, a gdy tylko obaj bohaterowie (Edward-książę i Tomek-żebrak) zamieniają się miejscami, zaczyna się robić ciekawie. Autorowi udaje się wzbudzić antypatię do niektórych postaci, zwłaszcza do głowy rodziny Canty, ojca Tomka (żebraka). Postacie są wyraźnie czarno-białe, że nawet dzieci mogą zrozumieć tę książkę przy minimalnym wysiłku. Nie jest to wadą, bo wiadomo, że książka stanowić ma przypowieść z morałem.<br> Książka z powodzeniem oddaje też atmosferę epoki. Przyznam, że prawie nigdy nie czytam książek historycznych, nie robią na mnie wrażenia. "Książę i żebrak" akurat bardzo mi się podobał. Widocznie trzeba było talentu i dowcipu Marka Twaina. Widać u niego takie sarkastyczne spojrzenie, co bardzo uatrakcyjnia czytanie. Inaczej z tej książki mógłby powstać moralizatorski zakalec, a mamy całkiem przyjemną lekturę.<br> Koniec znów jest szczęśliwy, mimo prób i kłopotów, przez które przechodzi młody książę. Cały czas ma się wrażenie, że to tylko chwilowe nieszczęście, a potem wszystko się zmieni na dobre. Dobrze uchwycono także obawy biedaków w królestwie. Myślę, że wartość dydaktyczna płynąca z tej książki ("uważaj, czego sobie życzysz") jest ponadczasowa i nadal wiele warta.<br> Podsumowując, jest to dobra lektura dla tych, którzy szukają odmiany od współczesnej fikcji i chcą sięgnąć po dość lekką klasykę. Historia jest jasno opowiedziana, a wyciągnięcie morałów należy do czytelnika. Nie podjęto wyraźnej próby moralizatorstwa. Na początku historia brzmi lekko, ale księciu Edwardowi otwierają się oczy, gdy wciela się w życie biedaka i widzi, jak żyją i cierpią jego poddani. Jest wzruszająco, zabawnie, mądrze. Z pewnością dobra lektura do czytania z dzieckiem.