Przygody Hucka Finna

W podstawówce musiałem przeczytać "Przygody Tomka Sawyera" jako lekturę obowiązkową i bardzo żałuję, że nie kazali nam w zamian czytać "Przygód Hucka Finna". Chyba jest to po części spowodowane tym, że Tomek Sawyer jest popularniejszy w Polsce, ale uważam, że Huck Finn jest lepszy. Jest mądrzejszy, zabawniejszy, a przygody bohatera zostają w nas na dłużej niż przygody Tomka, ponieważ doświadczenia Hucka były bogatsze i ciekawsze. Niemniej jednak obie książki Marka Twaina uważam za bardzo dobre.<br> Gdyby Tomek musiał przejść przez połowę tego, co spotyka Hucka w tej opowieści, po pięciu minutach zwinąłby się w kłębek w kącie i płakał. Akcja "Przygód Hucka Finna" rozpoczyna się w momencie, gdy pojawia się ojciec Hucka i postanawia, że teraz on będzie odpowiedzialny za swojego syna (historia rozpoczyna się dokładnie w tym samym miejscu, w którym skończyła się poprzednia część, kiedy Huck i Tomek stali się bogaci, stąd nagłe zaangażowanie ojca w życie swojego dziecka). Stary Finn w zasadzie porywa chłopca, zabiera do domku na odludziu, gdzie upija się i bije syna. Huck ucieka, pozorując własną śmierć (i to jest niesamowite) i zaczyna podróżować na północ wzdłuż rzeki Missisipi. Natrafia na Jima, czarnoskórego niewolnika. Jim podsłuchał, jak jego właściciel mówił, że chce go sprzedać, więc postanowił uciec i spróbować udać się na północ. Huck, po pewnym wahaniu, dołącza do niego. Od tego momentu struktura książki przypomina takie dzieła jak Don Kichot Cervantesa: para towarzyszy podróżuje po kraju, przeżywając niepowiązane ze sobą przygody w różnych odstępach czasu. Podczas podróży Huck i Jim spotykają oszustów, przestępców, handlarzy niewolników oraz rodzinę uwikłaną w waśń z sąsiednim klanem. Historia zatacza pełne koło, gdy pojawia się Tomek Sawyer i dołącza do Jima i Hucka, by przeżyć ostatnią z ich przygód.<br> Huck jest świetnym narratorem i myślę, że jednym z powodów, dla których ta książka podobała mi się bardziej niż poprzednia książka Marka Twaina, jest fakt, że jest ona opowiadana w pierwszej osobie, dzięki czemu głos głównego bohatera jest wyraźnie słyszalny w każdym słowie. Poza wspaniałymi opowieściami są tu też naprawdę piękne opisy rzeki Missisipi i krajobrazu. Widoczny jest też dowcip i niezwykły styl autora, więc wszystkim, którzy lubią jego prozę polecam przeczytanie tej książki. Tak jak wspominałem, jest to moja ulubiona książka Marka Twaina.

Po przeczytaniu "Przygód Hucka Finna" zdałem sobie sprawę, że nie mam absolutnie nic do powiedzenia na temat tej książki Marka Twaina - to skończone arcydzieło. A jednak, wydaje mi się to tak nieznana w Polsce książka, że wypada, aby nad nią się pochylić. To w sumie dziwne, ponieważ w Stanach Zjednoczonych ta powieść jest jednym z najpopularniejszych klasyków. Nie bez powodu. <br> Osierocony chłopiec (tytułowy Huck Finn) i zbiegły niewolnik podróżują razem po południowych Stanach Zjednoczonych. Jedną z najciekawszych dla mnie części książki była stopniowa zmiana stosunku Hucka do Jima: przestaje on uważać tego ostatniego za niewolnika, a zaczyna myśleć o nim jak o równej istocie ludzkiej. Książka ma oczywiste antyrasistowskie przesłanie. Nie brakuje w niej również bardzo zabawnych momentów, z których można się śmiać do rozpuku. Zawiera również satyryczne przedstawienie niektórych aspektów życia w małych miastach USA na początku XIX wieku. Niekiedy zawiera bardzo poetyckie opisy. Ma też kilka smutnych momentów. Jest to klasyczna książka, której lektura naprawdę nadal sprawia przyjemność, w przeciwieństwie do wielu innych "klasyków". Myślę, że to przede wszystkim zasługa niezwykłego talentu Marka Twaina. "Przygody Hucka Finna" to książka, która uczy ważnych lekcji, a jednocześnie przypomina, że czytanie może być przyjemne. Czytanie książki przeznaczonej głównie dla dzieci z perspektywy dorosłego powoduje, że zwraca się uwagę na inne aspekty i szczegóły - tym razem w powieści zauważyłem wątki filozoficzne, które Twain w swoich powieściach zamieszczał. Powieść jest dość realistycznym spojrzeniem na hipokryzję i bezsensowność społeczeństwa południa Stanów Zjednoczonych. Najważniejsze wydaje się tu właśnie poszukiwanie wolności i tożsamości w tym zacofanym społeczeństwie. Robi to zarówno Huck Finn, jak i do niedawna zniewolony Jim, który w końcu może odzyskać wolność - ale jaka to wolność? Czy istnieje w ogóle wolność na świecie?<br> Choć Mark Twain staje się powoli cenzurowany, ze względu na poniekąd rasistowskie ukazanie czarnoskórego bohatera (co chyba jest jeszcze wyraźniejsze w polskiej wersji), tak myślę, że zawsze warto wracać do jego książek. Chciałbym, by jego powieści, na czele z "Przygodami Hucka Finna" były w naszym kraju dużo lepiej znane. Tracimy naprawdę dużo nie poznając jego literatury.

W podstawówce musiałem przeczytać "Przygody Tomka Sawyera" jako lekturę obowiązkową i bardzo żałuję, że nie kazali nam w zamian czytać "Przygód Hucka Finna". Chyba jest to po części spowodowane tym, że Tomek Sawyer jest popularniejszy w Polsce, ale uważam, że Huck Finn jest lepszy. Jest mądrzejszy, zabawniejszy, a przygody bohatera zostają w nas na dłużej niż przygody Tomka, ponieważ doświadczenia Hucka były bogatsze i ciekawsze. Niemniej jednak obie książki Marka Twaina uważam za bardzo dobre.<br> Gdyby Tomek musiał przejść przez połowę tego, co spotyka Hucka w tej opowieści, po pięciu minutach zwinąłby się w kłębek w kącie i płakał. Akcja "Przygód Hucka Finna" rozpoczyna się w momencie, gdy pojawia się ojciec Hucka i postanawia, że teraz on będzie odpowiedzialny za swojego syna (historia rozpoczyna się dokładnie w tym samym miejscu, w którym skończyła się poprzednia część, kiedy Huck i Tomek stali się bogaci, stąd nagłe zaangażowanie ojca w życie swojego dziecka). Stary Finn w zasadzie porywa chłopca, zabiera do domku na odludziu, gdzie upija się i bije syna. Huck ucieka, pozorując własną śmierć (i to jest niesamowite) i zaczyna podróżować na północ wzdłuż rzeki Missisipi. Natrafia na Jima, czarnoskórego niewolnika. Jim podsłuchał, jak jego właściciel mówił, że chce go sprzedać, więc postanowił uciec i spróbować udać się na północ. Huck, po pewnym wahaniu, dołącza do niego. Od tego momentu struktura książki przypomina takie dzieła jak Don Kichot Cervantesa: para towarzyszy podróżuje po kraju, przeżywając niepowiązane ze sobą przygody w różnych odstępach czasu. Podczas podróży Huck i Jim spotykają oszustów, przestępców, handlarzy niewolników oraz rodzinę uwikłaną w waśń z sąsiednim klanem. Historia zatacza pełne koło, gdy pojawia się Tomek Sawyer i dołącza do Jima i Hucka, by przeżyć ostatnią z ich przygód.<br> Huck jest świetnym narratorem i myślę, że jednym z powodów, dla których ta książka podobała mi się bardziej niż poprzednia książka Marka Twaina, jest fakt, że jest ona opowiadana w pierwszej osobie, dzięki czemu głos głównego bohatera jest wyraźnie słyszalny w każdym słowie. Poza wspaniałymi opowieściami są tu też naprawdę piękne opisy rzeki Missisipi i krajobrazu. Widoczny jest też dowcip i niezwykły styl autora, więc wszystkim, którzy lubią jego prozę polecam przeczytanie tej książki. Tak jak wspominałem, jest to moja ulubiona książka Marka Twaina.

Po przeczytaniu "Przygód Hucka Finna" zdałem sobie sprawę, że nie mam absolutnie nic do powiedzenia na temat tej książki Marka Twaina - to skończone arcydzieło. A jednak, wydaje mi się to tak nieznana w Polsce książka, że wypada, aby nad nią się pochylić. To w sumie dziwne, ponieważ w Stanach Zjednoczonych ta powieść jest jednym z najpopularniejszych klasyków. Nie bez powodu. <br> Osierocony chłopiec (tytułowy Huck Finn) i zbiegły niewolnik podróżują razem po południowych Stanach Zjednoczonych. Jedną z najciekawszych dla mnie części książki była stopniowa zmiana stosunku Hucka do Jima: przestaje on uważać tego ostatniego za niewolnika, a zaczyna myśleć o nim jak o równej istocie ludzkiej. Książka ma oczywiste antyrasistowskie przesłanie. Nie brakuje w niej również bardzo zabawnych momentów, z których można się śmiać do rozpuku. Zawiera również satyryczne przedstawienie niektórych aspektów życia w małych miastach USA na początku XIX wieku. Niekiedy zawiera bardzo poetyckie opisy. Ma też kilka smutnych momentów. Jest to klasyczna książka, której lektura naprawdę nadal sprawia przyjemność, w przeciwieństwie do wielu innych "klasyków". Myślę, że to przede wszystkim zasługa niezwykłego talentu Marka Twaina. "Przygody Hucka Finna" to książka, która uczy ważnych lekcji, a jednocześnie przypomina, że czytanie może być przyjemne. Czytanie książki przeznaczonej głównie dla dzieci z perspektywy dorosłego powoduje, że zwraca się uwagę na inne aspekty i szczegóły - tym razem w powieści zauważyłem wątki filozoficzne, które Twain w swoich powieściach zamieszczał. Powieść jest dość realistycznym spojrzeniem na hipokryzję i bezsensowność społeczeństwa południa Stanów Zjednoczonych. Najważniejsze wydaje się tu właśnie poszukiwanie wolności i tożsamości w tym zacofanym społeczeństwie. Robi to zarówno Huck Finn, jak i do niedawna zniewolony Jim, który w końcu może odzyskać wolność - ale jaka to wolność? Czy istnieje w ogóle wolność na świecie?<br> Choć Mark Twain staje się powoli cenzurowany, ze względu na poniekąd rasistowskie ukazanie czarnoskórego bohatera (co chyba jest jeszcze wyraźniejsze w polskiej wersji), tak myślę, że zawsze warto wracać do jego książek. Chciałbym, by jego powieści, na czele z "Przygodami Hucka Finna" były w naszym kraju dużo lepiej znane. Tracimy naprawdę dużo nie poznając jego literatury.