Kolor magii. Świat Dysku. Tom 1

Pełne ambitnych czarodziejów i bezwzględnych zabójców, największe miasto Świata Dysku Ankh-Morpork przetrwało już wiele niebezpieczeństw , ale teraz musi stawić czoła jeszcze bardziej niszczycielskiej sile... TURYSTYCE!!! (to może być naprawdę groźne - Tatry mają problem). Kiedy bogaty, ale znudzony outsider o imieniu Dwukwiat postanawia zwiedzić miasto w poszukiwaniu przygód, wkrótce staje się to przygodą także dla wszystkich wokół niego! Jego dobre intencje, ale nieostrożne zachowanie przyciąga uwagę piratów, smokobójców i różnych nadprzyrodzonych istot, które chcą pozbawić go skarbów i oczywiście życia ;D Wkrótce nieudany czarodziej Rincewind niechętnie staje się przewodnikiem Dwukwiata. Wraz z upływem czasu odkrywa Świat Dysku w coraz większym stopniu, a jego przewodnik ma nadzieje, że jego życie nie znajdzie się w niebezpieczeństwie

Humor jest tym, co najbardziej podobało mi się w tej książce. Niektórzy autorzy są tylko w stanie wymyślić jakie dwa, trzy śmieszne momenty w całej książce, lecz Pratchett potrafił emanować humorem na niemal wszystkich stronach. Książka obfituje w dowcipne dialogi i ostry sarkazm. Dzięki temu, że inne postacie wyśmiewają "oburzające" koncepcje, w które wprowadza je Dwukwiat, maluje się nam zabawny obraz pełen absurdów codziennego życia.

Zadziwił mnie również poziom wyobraźni Pratchetta! Podczas gdy niektóre elementy tej książki podchodzą pod standardowe archetypy fantasy, Pratchett rzeczywiście podniósł poprzeczkę, dając nam kilka genialnie kreatywnych koncepcji np. półprzezroczyste smoki, trolle wykonane z wody, czujący kawałek bagażu. Pratchettowi chyba nigdy nie zabrakłoby nowych pomysłów, by bawić się z czytelnikiem.

Niestety, choć bardzo podobała mi się ta książka, miałem kilka małych problemów z nią. Po pierwsze, czułem, że Pratchett próbował wcisnąć zbyt wiele treści do książki, która ma ledwo ponad 200 stron. Pojawia się tak wiele postaci i stworzeń, że momentami ciężko się połapać, co się dzieje. To trochę jak w Grze o tron, lecz tam Martin daje sporo czasu, aby ogarnąć wszystkie postacie. Tu pędzimy jak bolid formuły 1 na bieżni lekkoatletycznej. Choć dla mnie to mały minus, to z pewnością wielu się to spodoba. Niektóre pomysły Prachetta wydają się, aż zbyt oderwane od rzeczywistości, ale powinniśmy się tego spodziewać po przeczytaniu opisu książki. Również, o ile "Kolor magii" pięknie sprawdza się jako komedia, o tyle obawiam się, że właściwa historia nie do końca się broni. Książka podzielona jest na cztery części, a każda z nich sprawia wrażenie osobnej książki. Niemal każdy, kto pojawia się w jednej części, jest nieobecny w pozostałych trzech, więc zostajemy z pytaniem, co się stało z wieloma różnymi postaciami. P Ta technika opowiadania była szczególnie niezrozumiała w czwartym segmencie.

Tak więc, choć czułem, że ta książka byłaby lepsza, gdyby była nieco dłuższa, a niektóre rzeczy więcej opisywane, wciąż miałem dużo frajdy czytając tę histerycznie zabawną przygodę. Powiedziano mi, że pierwsze kilka książek z serii Świata Dysku wypada blado w porównaniu z późniejszymi. Biorąc pod uwagę, jak zabawny był "Kolor magii", jeśli to naprawdę jest jedna ze słabszych pozycji, nie mogę się doczekać, by przeczytać więcej z serii Świata Dysku!

Książka ta wygląda jak klasyczne fantasy. Są tu smoki, magowie i heroiczne wyprawy po Dysku (płaskim talerzu podtrzymywanym przez cztery słonie stojące na żółwiu, które prawdopodobnie narzekają na ból kręgosłupa). To nie Tolkien, więc świat nie potrzebuje ratunku przed smokiem. Tutaj świat desperacko próbuje ocalić się przed "bohaterami". Pratchett wrzuca cały gatunek do pralki i nastawia na program "absurd z sarkazmem".

Dream team tworzy mag Rincewind, który zna jedno zaklęcie (ale boi się go użyć) i ucieka szybciej niż polityk przed pytaniem o podatki oraz naiwny turysta Dwukwiat, który przekonany jest, że smoki są milusie, a złodzieje to tacy sympatyczni przedsiębiorcy. Fotkuje wszystko, co próbuje go zjeść (a nawet Śmierć). Zamiast konia mają Bagaż - skrzynię na stu nóżkach z charakterem wściekłego rottweilera (gryzie, warczy i pewnie ma profil na Tinderze z opisem: lubię długie spacery… po trupach wrogów). Ich podróż to ciąg nieustannych katastrof.

Autor śmieje się tu ze wszystkiego. Według niego bogowie to biurokraci w togach, którzy wypełniają formularze na błyskawice, herosi to frajerzy z mieczami i kompleksem wyższości, epickie bitwy wymagają pozwolenia od rady miasta na hałas, a świat pozbawiony jest jakiegokolwiek sensu. To książka, która bawi, drwi i jednocześnie pokazuje, że świat mimo że absurdalny to da się lubić.

"Kolor magii" stanowi zapowiedź Świata Dysku, a zarazem zaproszenie do niego. W tej pierwszej części Pratchett dopiero się rozkręca, by w ciągu następnych długich lat rozbłysnąć w pełnym blasku.

Ktokolwiek nie przeczyta tej powieści będzie chwalił poczucie humoru. Dwukwiat, Rincewind, Niewidoczny Uniwersytet, Śmierć - wszystkie te postacie jawią się jako zmuszające do śmiechu przez płacz karykatury. Myślę, że poczucie humoru nawiązuje do Monty'ego Pythona. Uwielbiam jak Pratchett potrafi naśmiewać się z korupcji, chciwości, tchórzostwa i każdego powszechnego na świecie zła. Najbardziej podoba mi się połączenie fantasy z parodią gatunku. Nie ma tu grama nadęcia, jakie można ujrzeć w 90% tego gatunku.

"To właśnie jest głupie w tej całej magii. Przez dwadzieścia lat studiujesz czar, który sprowadza ci do sypialni nagie dziewice. Ale wtedy jesteś już tak zatruty oparami rtęci i półślepy od czytania starych ksiąg, że nie pamiętasz, co dalej robić". To dobry przykład poczucia humoru, którego dostarcza nam "Kolor magii".

Moją ulubioną postacią książki był Bagaż z mnóstwem swoich malutkich nóżek . Podąża on za Rincewindem przez cały Dysk i chroni go przed każdym zagrożeniem. Ma też niebywałą zdolność przekazywania emocji (głównie groźby) bez posiadania jakichkolwiek rysów twarzy. Wiecznie zazdroszczę Dwukwiatowi posiadania chodzącego bagażu - ja muszę ją ciągle dźwigać. Terry stworzył postacie, które nawet mimo swoich wad, dają się bezgranicznie kochać.

Książka jest krótka - ledwo 256 stron, które są napełnione po same brzegi treścią opisującą budynki, bohaterów, miejsca i paradoksów.

Nie powinniśmy zapominać o przekładzie Piotra Cholewy, który przez lata potrafił nie zatracić magii i humoru z książek Pratchetta.

Z całą mocą polecam sięgnąć po kolejne część Świata Dysku. Dalej jest tak samo śmiesznie i jeszcze ciekawiej.

Pełne ambitnych czarodziejów i bezwzględnych zabójców, największe miasto Świata Dysku Ankh-Morpork przetrwało już wiele niebezpieczeństw , ale teraz musi stawić czoła jeszcze bardziej niszczycielskiej sile... TURYSTYCE!!! (to może być naprawdę groźne - Tatry mają problem). Kiedy bogaty, ale znudzony outsider o imieniu Dwukwiat postanawia zwiedzić miasto w poszukiwaniu przygód, wkrótce staje się to przygodą także dla wszystkich wokół niego! Jego dobre intencje, ale nieostrożne zachowanie przyciąga uwagę piratów, smokobójców i różnych nadprzyrodzonych istot, które chcą pozbawić go skarbów i oczywiście życia ;D Wkrótce nieudany czarodziej Rincewind niechętnie staje się przewodnikiem Dwukwiata. Wraz z upływem czasu odkrywa Świat Dysku w coraz większym stopniu, a jego przewodnik ma nadzieje, że jego życie nie znajdzie się w niebezpieczeństwie

Humor jest tym, co najbardziej podobało mi się w tej książce. Niektórzy autorzy są tylko w stanie wymyślić jakie dwa, trzy śmieszne momenty w całej książce, lecz Pratchett potrafił emanować humorem na niemal wszystkich stronach. Książka obfituje w dowcipne dialogi i ostry sarkazm. Dzięki temu, że inne postacie wyśmiewają "oburzające" koncepcje, w które wprowadza je Dwukwiat, maluje się nam zabawny obraz pełen absurdów codziennego życia.

Zadziwił mnie również poziom wyobraźni Pratchetta! Podczas gdy niektóre elementy tej książki podchodzą pod standardowe archetypy fantasy, Pratchett rzeczywiście podniósł poprzeczkę, dając nam kilka genialnie kreatywnych koncepcji np. półprzezroczyste smoki, trolle wykonane z wody, czujący kawałek bagażu. Pratchettowi chyba nigdy nie zabrakłoby nowych pomysłów, by bawić się z czytelnikiem.

Niestety, choć bardzo podobała mi się ta książka, miałem kilka małych problemów z nią. Po pierwsze, czułem, że Pratchett próbował wcisnąć zbyt wiele treści do książki, która ma ledwo ponad 200 stron. Pojawia się tak wiele postaci i stworzeń, że momentami ciężko się połapać, co się dzieje. To trochę jak w Grze o tron, lecz tam Martin daje sporo czasu, aby ogarnąć wszystkie postacie. Tu pędzimy jak bolid formuły 1 na bieżni lekkoatletycznej. Choć dla mnie to mały minus, to z pewnością wielu się to spodoba. Niektóre pomysły Prachetta wydają się, aż zbyt oderwane od rzeczywistości, ale powinniśmy się tego spodziewać po przeczytaniu opisu książki. Również, o ile "Kolor magii" pięknie sprawdza się jako komedia, o tyle obawiam się, że właściwa historia nie do końca się broni. Książka podzielona jest na cztery części, a każda z nich sprawia wrażenie osobnej książki. Niemal każdy, kto pojawia się w jednej części, jest nieobecny w pozostałych trzech, więc zostajemy z pytaniem, co się stało z wieloma różnymi postaciami. P Ta technika opowiadania była szczególnie niezrozumiała w czwartym segmencie.

Tak więc, choć czułem, że ta książka byłaby lepsza, gdyby była nieco dłuższa, a niektóre rzeczy więcej opisywane, wciąż miałem dużo frajdy czytając tę histerycznie zabawną przygodę. Powiedziano mi, że pierwsze kilka książek z serii Świata Dysku wypada blado w porównaniu z późniejszymi. Biorąc pod uwagę, jak zabawny był "Kolor magii", jeśli to naprawdę jest jedna ze słabszych pozycji, nie mogę się doczekać, by przeczytać więcej z serii Świata Dysku!