Kocham cię, ale wybieram ciemność

Claire zawsze słyszała od swoich rodziców, że jej pochodzenie związane jest z pełną temperamentu rodziną. Od strony ojca, który współpracował z Charlesem Masonem, odziedziczyła skłonności do kreatywnych opowieści, sprytu i niekonwencjonalnego stylu życia. Matka przekazała jej natomiast umiejętności projektowania biżuterii, fotografii oraz zdolność włamów. Potrafiła budować fałszywe tożsamości, manipulować i kraść. Kiedy Claire wyrażała pragnienie normalności, matka tłumaczyła: „Kochanie, coś takiego nie istnieje.”

Mimo to Claire zdołała osiągnąć, przynajmniej powierzchownie, stabilność. Napisała książkę, zdobyła prestiżowe nagrody, wykładała na uczelni, wyszła za mąż za Theo (zmieńmy jego imię, gdyż nie jest winny) i została matką. Te osiągnięcia powinny uczynić ją szczęśliwą, ale zamiast tego borykała się z epizodami głębokiego smutku. Stłumiona rutyna wzbudzała jedynie gniew i tęsknotę za niezależnością. W desperackiej próbie odnalezienia siebie, Claire pozostawia córkę Theo i udaje się w rodzinne strony na pustynię w Nevadzie. Tam, w emocjonalnym ferworze, działa impulsywnie i niekiedy okrutnie, próbując odnaleźć prawdziwe ja.

„Kocham cię, ale wybieram ciemność” to poruszająca historia o kobiecie ogarniętej emocjami i pragnieniami. Claire Watkins, inspirując się własnym życiem, poddaje w wątpliwość tradycyjne wartości, takie jak monogamia, macierzyństwo i stabilizacja, których obietnica szczęścia często kończy się rozczarowaniem.