Kandydat

Tej książki trochę można było się spodziewać. Po tym jak Jakub Żulczyk trafił przed oblicze sądu za osąd... a dokładniej za użycie słowa "debil", którym to słowem dokonał oceny działań prezydenta RP. Koniec końców pisarz nie trafił za kraty, a sprawa się rozmyła w natłoku innych medialnych bzdur. Ale słowo "debil" wisiało od tamtej pory i w politycznie nasączonym polskim powietrzu i nie chciało się rozproszyć. Co więcej, zaczęło przybierać formę ksywki...

No więc książka musiała się pojawić, szkoda by było zmarnować taki marketingowy potencjał. Na szczęście nie jest to wyciągany za uszy paszkwil, czy forma zemsty na ówczesnej głowie państwa. To znaczy trochę jest, ale autor - trzeba mu to oddać - stara się pokazać swojego bohatera jako postać złożoną, niejednoznaczną, inną niż wizerunek kreowany w mediach (zwłaszcza związanych z opozycją polityczną). Darzy go - Żulczyk bohatera książki - nawet jakąś sympatią.

Historia opowiedziana w "Kandydacie" rozgrywa się jednego dnia. Ważnego dnia, bo dnia, w którym odbywają się wybory prezydenta. Bohater, czyli tytułowy kandydat, ubiega się o reelekcję. I wszystkie sondaże oraz znaki na niebie i ziemi wskazują, że wygra. Kontrkandydat jest nijaki, jeszcze bardziej przezroczysty, jeszcze bardziej z mchu i paproci... Prezydent budzi się wczesnym rankiem w swojej nadmorskiej rezydencji. Trochę rozmyśla o sobie i swojej roli na świecie, o dniu wyborów, o przeszłości i przyszłości. Jest raczej zrelaksowany i pewien sukcesu. Jednak sielankę przerywa szef jego sztabu wyborczego, który dostał przeciek, że wrogie media szykują się do publikacji materiału mającego skompromitować obecną głowę państwa. Nawet za cenę gigantycznej kary za złamanie ciszy wyborczej. I tu zaczyna się nasz polityczny thriller.

Czytelnik poznaje mroczną historię prezydenta z dwóch perspektyw. Pierwsza, to oczywiście narracja prowadzona z punktu widzenia głowy państwa. Druga jest relacją dziennikarza śledczego, na stronach powieści tytułowanego Reporterem. Jak w dobrym skandynawskim kryminale obie postaci są wielokolorowe i wielowymiarowe. Każdy z bohaterów ma "coś za uszami", ale też nie jest chodzącym złem wcielonym. Żulczyk wykorzystał tę diadę do rozliczenia się i ze światem polityki, i ze światem współczesnych mediów. Autor zdecydowanie nie znosi ani jednego, a drugiego uniwersum. Oba światy przedstawia jako kloaczny dół. Są źródłem zła, szachrajstw, nieustannych batalii i wojenek, kumoterstwa, szachowania się, szukania haków, korupcji... Przede wszystkim obydwa te świat wypinają się zakończeniem układu pokarmowego na tak zwanych zwykłych obywateli.

"Kandydat" nie jest powieścią wybitną, ani jakoś szczególnie odkrywczą. Nie pierwszy Żulczyk zauważył, że mikstura powstająca z wymieszania polityki i dziennikarstwa tworzy truciznę skutecznie nieszczącą społeczeństwa. Niemniej czyta się to dobrze, a autorowi nie można odmówić wielkiej sprawności w opowiadaniu tej rzeczywistości.
No może nieco bardziej mógł ukryć swoje antypatie "wymyślając" pseudonimy dla niektórych postaci tworzących historię. No i znamienna rzecz, w "Kandydacie" niezliczenie wiele razy pada słowo "debil", choć częściej pojawia się synonim "kretyn". Zabawa więc trwa. A Żulczyk nie odpuszcza.