Kamienie na szaniec

<p>Świat jest pełen paradoksów, a ja jestem jednym z nich: przez kolejne lata mojego życia żywiłam ogromną słabość do literatury wszelakiej z jednym tylko wyjątkiem: szkolnych lektur! Kiedyś nawet głęboko się nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku, że genezy mojej awersji do lektur spod znaku szkolnych ławek należy poszukiwać w niezbyt miłej polonistce, skutecznie zniechęcającej mnie do czytania tego co proponowała, a co nieodłącznie stanowiło kanon szkolnych lektur. Kierowana poczuciem jakoby coś mnie w życiu przez to ominęło, sporządziłam listę książek wartych przeczytania: “Kamienie na Szaniec” znalazłyście na szczycie tej listy. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Utwór Aleksandra Kamińskiego został napisany pod koniec wojny, pierwsze wydanie zostało opublikowane w 1944 i było wynikiem osobistych obserwacji autorka w zakresie toczonej również z jego udziałem walki z niemieckim okupantem. Sam utwór ma postać dokumentu, oparty jest bowiem na pamiętniku jednego z bohaterów tej książki_ Zośki. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Mimo iż przedstawiona historia dotyka w sposób bezpośredni czasów II Wojny Światowej, czyni to zgoła odmiennie od tego, do czego nas przyzwyczaiła literatury faktu: pojawiają się wątki strice historyczne, znane mniej lub bardziej każdemu Polakowi, jednakowoż sporym niedopatrzeniem byłoby uznać “Kamienie na Szaniec” za utwór opowiadający o wojnie: to historia skupiona w pierwszej kolejności na jej bohaterach, Alku, Rudym i Zośce. Poznajemy ich w momencie, gdy kończą gimnazjum, stad można wnioskować ze są bardzo młodzi, dopiero rozpoczynają swoje życie, mają na niewiele planów, marzeń i pragnień, wszystkie one jednak blakną w chwili agresji dokonanej na Polskę przez hitlerowskie Niemcy. Wspomnianej trójce towarzyszy nieustanne niebezpieczeństwo, poczucie zagrożenia, śmierć kryje się często tuz za rogiem, wystarczy chwila nieuwagi i kula niemieckiego snajpera dziurawi kolejnych ludzi.... A jednak udaje im się dołączyć do Szarych Szeregów, organizacji powstańczej, gdzie początkowo wykonują proste czynności, starają się pomoc jak tylko mogą, jednocześnie nie zapominając o swojej przyszłości: kontynuują edukacje, licząc ze kiedy wojna się skończy, znajda dobrą pracę, zakochają się i będą szczęśliwi. Czy tak się stanie?&nbsp;&nbsp;<br><br>Wzruszenie, to słowo idealnie oddaje moja percepcje utworu Aleksandra Kamińskiego. Sama należę do pokolenia 30+, nie znam czasów wojennej pożogi, choć atak Rosji na Ukrainę w lutym br. Nieco zmienia ten pogląd, nie da się jednak ukryć, że czymś zupełnie innym jest obserwowanie jak za nasza wschodnia granica toczą się działania wojenne ze wszystkimi ich okrutnymi konsekwencjami, a co innego brać w nich udział jak czynią to bohaterowie tej książki. Wyrażam swój głęboki podziw i uwielbienie dla ich postawy, godnej prawdziwych bohaterów – tym samym aktualne wydaje się pytanie, ilu z nas dziś byłoby w stanie poświecić siebie, aby walczyć o większe dobro jakim jest przetrwanie narodu w obliczu napaści ze strony innego państwa? Ilu z tych dzielnych wojowników, których mijam wieczorami, a którzy napakowani kierują w moja stronę dwuznaczne zaczepki byłoby równie odważnych i śmiałych w obliczu wroga, który daje jeden tylko wybór: zabij, lub sam zostaniesz zabity? &nbsp;<br>&nbsp;<br>Postawa Alka, Rudego i Zośki pozwala mi wierzyć, że zawsze znajda się ludzie, którzy wiedza jak się zachować, czasy się zmieniają, ale ludzkość nieustannie potrzebuje bohaterów, którzy inspirując zbiorową wyobraźnię, wskazują nam równocześnie kierunek właściwy dla czasów najtrudniejszych z możliwych: czasów wielkiej wojny.</p>

„Kamienie na szaniec” autorstwa Aleksandra Kamińskiego to książka, która od dawna była na mojej liście lektur do przeczytania. Zaintrygowała mnie nie tylko tematyka, ale również historia opisana w tej powieści, która dotyczy młodych ludzi walczących o wolność w trudnych czasach II wojny światowej. Po zakończeniu lektury mogę śmiało powiedzieć, że to dzieło pozostawiło we mnie głęboki ślad.<br> <br> Książka opowiada historię trzech przyjaciół – Zośki, Alka i Rudego – którzy stają się członkami harcerskiej organizacji „Szare Szeregi”. Ich codzienne życie w okupowanej Warszawie jest pełne niebezpieczeństw, ale także młodzieńczej pasji i odwagi. Kamiński ukazuje ich jako bohaterów, którzy pomimo młodego wieku, podejmują się niezwykle odważnych działań, narażając życie dla wolności swojego kraju. Widzimy ich zmagania, zarówno w obliczu wroga, jak i w relacjach przyjacielskich, które są naznaczone lojalnością i poświęceniem.<br> <br> Już od pierwszych stron poczułam, że historia tych młodych ludzi jest nie tylko inspirująca, ale także bardzo emocjonalna. Autor z ogromnym zrozumieniem ukazuje ich marzenia, nadzieje i lęki. Dzięki temu łatwo było mi się z nimi utożsamić. Każdy z bohaterów ma swoją unikalną osobowość, a ich przyjaźń jest głęboko osadzona w wartościach, które są ponadczasowe. Ich zapał do działania i determinacja, by walczyć przeciwko okupantowi, są naprawdę poruszające.<br> <br> Styl pisania Kamińskiego jest bardzo plastyczny i pełen emocji. Opisuje nie tylko wydarzenia, ale także emocje bohaterów, co sprawia, że ich przeżycia stają się dla mnie jeszcze bardziej rzeczywiste. Czułam, jakbyśmy razem przeżywali te trudne chwile, doświadczając niepewności i strachu, ale także chwil radości i nadziei. To sprawiło, że historia miała dla mnie wymiar osobisty.<br> <br> Jednym z najważniejszych aspektów „Kamieni na szaniec” jest sposób, w jaki autor przedstawia wartości takie jak przyjaźń, lojalność i odwaga. Zobaczenie, jak młodzi ludzie stają się bohaterami w obliczu zagrożenia, daje mi nadzieję i przypomina, że nawet w najciemniejszych czasach można znaleźć światło. Kamiński nie unika przedstawienia brutalności wojny, ale jednocześnie ukazuje piękno młodzieńczej odwagi i poświęcenia.<br> <br> Mimo że książka skupia się na dramatycznych wydarzeniach, nie brak w niej także momentów humoru i radości. Autor umiejętnie przeplata poważne wątki z chwilami, które pokazują, że nawet w trudnych czasach przyjaźń i wspólne przeżywanie radości mają ogromne znaczenie. To zrównoważenie emocji sprawia, że lektura staje się jeszcze bardziej angażująca.<br> <br> Jednakże, niektóre wątki mogłyby być lepiej rozwinięte. Czasami miałam wrażenie, że pewne postacie mogłyby otrzymać więcej przestrzeni, by lepiej zrozumieć ich motywacje. Mimo to, całość jest tak dobrze skonstruowana, że nie wpłynęło to znacząco na moje ogólne wrażenie.<br> <br> Podsumowując, „Kamienie na szaniec” to poruszająca i inspirująca książka, która pokazuje odwagę młodych ludzi w obliczu trudnych czasów. Aleksander Kamiński stworzył dzieło, które nie tylko bawi, ale także skłania do refleksji nad wartością przyjaźni, lojalności i walki o wolność. To lektura, która zostanie ze mną na długo, a jej przesłanie na pewno będę polecać innym. Gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę książkę każdego, kto pragnie poznać historię młodych bohaterów, którzy odmienili losy swojego kraju.

<p>“Kamienie na szaniec” to książka napisana przez Aleksandra Kamińskiego, przedstawiająca burzliwe czasy II Wojny Światowej obserwowanej przez autora będącego w samym środku opisywanych wydarzeń. Pierwsza publikacja książki miała miejsce już w roku 1944, kolejna rok później, choć początkowo autor publikował pod pseudonimem “Juliusz Górecki”, co oczywiście miało związek ze wszechobecną w tamtym czasie cenzura. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Jak wspomniałam na wstępie, Aleksander Kamiński osobiście brał udział w walkach związanych z okupacją niemiecką, wtedy tez poznał bohaterów książki, których kolejno opisał na kartach powiesci “Kamienie na szaniec”. Była to konkretnie 23 Drużyna Harcerska – zwana również “Pomarańczarnia”, a nazywana w powiesci Kamińskiego fikcyjnym określeniem “Buki”. Bohaterami powiesci są Alek, Rudy oraz Zośka - śledzimy ich losy od momentu, gdy zostają absolwentami gimnazjum im. Stefana Batorego w stolicy Polski, Warszawie. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Czytelnik śledząc losy głównych bohaterów powieści, ma okazje przyjrzeć się im z bliska: dostrzec ich plany na przyszłość, wielkie marzenia i nigdy nie zrealizowane pragnienia: wybuch wojny zmienia jednak wszystko - przyszłość jawi się jako niepewna, trudno bowiem snuć plany i realizować marzenia, kiedy wszystko co kochają, co jest dla nich ważne, z dnia na dzień wydaje się odchodzi w niepamięć w obliczu tragicznych wydarzeń kolejnych dni wojny. Zarówno Alek, Rudy jak i Zośka potrafią jednak w tej sytuacji odpowiedzieć sobie na pytanie o priorytety w zmiecie który zmienił się z dnia na dzień, wykazują się tym samym odwaga, zaangażowaniem, pracowitością i zacięciem do walki, pozwalającym im przez kolejne dni i noce w pogrążonej w wojennej zawierusze stolicy nie stracić nadziei na lepsze jutro. Bohaterowie tej opowieści decydują się dołączyć do Małego Sabotażu, a wkrótce zostają docenieni i włączeni do Szarych Szeregów, organizacji powstańczej o zbrojnym charakterze. Początkowo wykonują proste czynności, starają się być pomocni dla walczących żołnierzy, snują jednocześnie plany na przyszłość, zdają się wierzyć, że pisana jest im lepsza przyszłość niż ta, którą obserwują na horyzoncie widząc najeżdżające niemieckie czołgi. Nadal się kształcą, nadal starają się czytać książki, choć wydaje się to zupełnie abstrakcyjne z punktu widzenia współczesnego człowieka - a jednak uderzyło mnie podczas czytania powieści “Kamienie na Szaniec”, że opór stawiany najeźdźcy, można utożsamiać z ilością wystrzelonych nabojów, ale można to również uczynić w odniesieniu do postawy całej trójki, gdzie wiedza i nauka jawią się jako rodzaj ich walki wypowiedzianej ludziom, którzy rozpoczęli wojnę i ją prowadzili, tym samym chcieli odebrać przyszłość milionom młodych ludzi, ta symbolika to jedno z najpiękniejszych przesłań jakie niesie za sobą ów powieść. &nbsp;<br>&nbsp;<br>“Kamienie na szaniec” to powieść historyczna, watki w tym zakresie co rusz pojawiają się na kartach książki, nie może być jednak inaczej, skoro autor, Aleksander Kamiński był naocznym świadkiem przedstawionych wydarzeń. Nie sposób mi jednak uznać, że jest to książka dedykowana jedynie dla miłośników historii – takie uproszczenie nie wytrzymuje konfrontacji z treścią powieści Kamińskiego, ten bowiem napisał niezwykłą opowieść o ludzkich losach w trudnych czasach wojny, gdzie wbrew pozorom, walka z okupantem nie jedną ma twarz i nawet ludzie u progu swojej dorosłości wykazują się heroiczną postawą, która rodzi w mojej głowie pytanie: ilu z nas w chwili próby potrafiłoby pójść w ślady Alka, Rudego i Zośki?&nbsp;&nbsp;</p>