Aleksander Kamiński - sylwetka autora

Aleksander Kamiński był wybitnym pedagogiem, wychowawcą i twórcą metody zuchowej, instruktorem harcerskim oraz harcmistrzem, który odegrał istotną rolę w Armii Krajowej jako jeden z liderów Szarych Szeregów. Po wybuchu II wojny światowej, ewakuowany z Śląska, w połowie września 1939 roku dotarł do Warszawy, gdzie dołączył do Komendy Pogotowia Harcerzy. Po kapitulacji stolicy zajmował się prowizorycznym domem dziecka dla osieroconych dzieci w czasie oblężenia.

Już od października 1939 roku Kamiński działał w konspiracji, będąc członkiem wewnętrznej Głównej Kwatery „Pasieka” Szarych Szeregów oraz uczestnicząc w działalności SZP. Był inicjatorem i redaktorem naczelnym „Biuletynu Informacyjnego”, odgrywającego kluczową rolę jako centralne pismo prasowe AK. Podczas okupacji korzystał z pseudonimów takich jak „Kaźmierczak”, „Hubert”, „Fabrykant” i „Kamyk”. Dodatkowo, od kwietnia 1941 roku kierował BiP Komendy Okręgu Warszawa-Miasto jako szef, a od listopada 1942 roku „Fabrykant”, organizując m.in. komórkę „Sztuka”, która stymulowała działalność artystyczną w okupowanej Polsce.

Kamiński był także autorem koncepcji i założycielem Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, która w sposób widoczny manifestowała się poprzez różnorodne akcje sabotujące okupanta. Napisał również kilka ważnych książek, w tym słynne „Kamienie na szaniec”, opowiadające o młodzieży z 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. W trakcie powstania warszawskiego Kamiński nadal pełnił funkcję redaktora naczelnego „Biuletynu Informacyjnego”, aż do 4 października 1944 roku.

Po wojnie, Kamiński zaangażował się w działalność akademicką na Uniwersytecie Łódzkim i aktywnie uczestniczył w życiu ZHP. Pomimo trudności, funkcjonował w różnych strukturach harcerskich aż do lat 1950, kiedy to został usunięty z powodów ideologicznych. Jednakże, jego powrót do harcerskiej aktywności w 1956 roku stanowił ważny moment w jego życiu.

W latach 1958-1974 kierował Katedrą Pedagogiki Społecznej na Uniwersytecie Łódzkim i zdobył tytuł profesora. Był również zaangażowany w prace Polskiego Związku Higieny Psychicznej oraz w komitecie naukowym PAN. Po przejściu na emeryturę powrócił do Warszawy, gdzie zmarł w marcu 1978 roku. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obok bohaterskich postaci, których losy opisywał.

Za swoją działalność na rzecz członków harcerstwa żydowskiego podczas okupacji został pośmiertnie uhonorowany tytułem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata, a w 2008 roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.