Jezusowy Papirus

W 1901 roku na bazarze w Luksorze angielski misjonarz znalazł trzy skrawki papirusu zapisane w języku greckim. Przekazał je Magdalen College w Oksfordzie, gdzie przez lata pozostawały w zapomnieniu. Dopiero około sto lat później profesor Carsten Peter Thiede zwrócił uwagę na ten cenny artefakt, znany jako Papirus Magdaleński. W toku badań Thiede doszedł do wniosku, że papiery te są fragmentami najstarszego znanego rękopisu Ewangelii według świętego Mateusza. Co więcej, jego analizy doprowadziły do zaskakującego odkrycia — tekst ten powstał około roku 60, a nie, jak wcześniej sądzono, na przełomie II i III wieku n.e.

Odkrycie to zmienia postrzeganie Ewangelii jako jedynie przekazów ustnych modyfikowanych przez kolejne pokolenia. Zamiast tego, Papirus Magdaleński zawiera zapisy wydarzeń bliskich czasom życia Chrystusa, stworzone prawdopodobnie przez naocznych świadków. Jakie metody pozwoliły Thiedemu na tak dokładne datowanie papirusów? Badacz połączył techniki papirologii, historii, archeologii, paleografii, filologii klasycznej, biblistyki i teologii z nowoczesnymi metodami naukowymi. Wynik tej pracy ujawnia, że ewangelie nie są po prostu zbiorem legend, lecz rzeczywistymi relacjami o czynach i słowach Chrystusa.

To odkrycie wprowadziło zamieszanie nie tylko w świecie naukowym, ale również poruszyło serca i umysły milionów chrześcijan na całym świecie, zachęcając do ponownego przemyślenia sensu Nowego Testamentu.