Imperium

Ryszard Kapuściński był jednym z wielkich pisarzy podróżników ubiegłego wieku, na wzór Marco Polo, który wracał z najodleglejszych zakątków świata, po to aby opowiedzieć historię ludzi, których spotkał. Niniejsza książka jest relacją z jego podróży w czasie i przestrzeni umiejscowionym po Związku Radzieckiego. Książka zaczyna się w czasach doświadczeń wojennych, których świadkiem był sam autor, jego dzieciństwo zostało bowiem brutalnie przerwane przez wkroczenie wojsk radzieckich do rodzimego Pińska. Dalej śledzimy relację z życia codziennego w bloku wschodnim, nierzadko wzbogacane przez autorefleksje Kapuścińskiego, by skończyć na opisie ostatecznego upadku bloku wschodniego i wielkich konsekwencji jakie wywołało to dla milionów ludzi. W przeciwieństwie do większości dzieł Kapuścińskiego, ta książka jest wyraźnie bardzo osobista. horror życia wewnątrz imperium opisany jest nie tylko z elokwencją, ale i z prawdziwym bólem, którego autor doświadczył w czasach swojej młodości. Kapuściński pisze oszczędnie. Nigdy nie zasypuje czytelnika szczegółami okrucieństwa. Wystarczy prosty opis tego, jak sowiecka polityka przemysłowa spowodowała śmierć jeziora w Azji Środkowej, by dogłębnie zrozumieć, jaki koszmar zstąpił na tę część świata w obliczu decyzji podjętych przez partyjnych dygnitarzy, samych siebie przedstawiających jako nieomylnych i wybranych przez naród. <br> <br> <br> Wielokrotnie Kapuścińskiemu zarzucano w późniejszym okresie życia, że w swoich książkach ubarwił szczegóły opisane w swoich książkach. W pewnym sensie zarzut ten może być uzasadniony: jego wspomnienia o dorastaniu w małym miasteczku w Polsce w czasach, gdy władzę przejęli komuniści, wydają się trochę zbyt wypełnione akcją, to był jednak w oczach wielu ludzi czas smutny, wolny od zabawy, tymczasem Kapuściński nie rezygnuje ze wskazania również dobrych stron życia, nawet w obliczu sowieckiej okupacji. Niektóre dialogi, które prowadzi z rozmówcami w całej Rosji, wydają się nazbyt idealne, wszak ludzie Ci często nie mogli mówić co naprawdę myślą i należy mieć to na uwadze. Nie umniejsza to jednak wartości jego dzieła. Kapuściński był kimś, kto, jak sam mówi, eksperymentował z gatunkiem. Podróżując pociągiem przez Syberię, pisał o takich rzeczach jak granice i naturalne ludzkie pragnienie ich przekraczania. Jego dzienniki podróży mają charakter gawędziarski i mają w sobie coś z marzeń sennych. Gdyby jego książki zostały napisane jako powieści, byłyby arcydziełami i nie mniej "prawdziwe" niż reportaż. To, że tak wiele jego zapowiedzi się spełniło, powinno sugerować, jak bardzo były one prawdziwe, o ile bowiem wybrane fragmenty tej książki wydają się zbyt idealistyczne, o tyle sama próba zdefiniowania wpływu Związku Radzieckiego na człowieka, któremu przyszło na jego obszar żyć, wydaje się trafiona, na co wpływ niewątpliwie miał fakt, że autor chętnie podejmował rozmowy z nieznajomymi, widział trud życia tych ludzi, daleko wykraczając poza mury pięknej Moskwy, na rzecz odległych regionów, takich jak Kołyma. <br> <br> “Imperium” to książka o wspaniałej wartości naukowej, pozwala lepiej zrozumieć historię, która przez ponad pół wieku mocno oddziaływała na Rzeczpospolitą Polską. To również fantastyczne dzieło z gatunku “reportaż”, prawdziwy drogowskaz dla tych, którzy podobnie jak sam Kapuściński, chcą oddać głos innym aby o nim opowiedzieć. <br> <br> Kapuściński chciał, aby czytelnik w sposób intymny zrozumiał niewiarygodne cierpienia, jakie ten reżim zadał swojemu narodowi. Bez wahania mogę powiedzieć, że mu się to udało. Jest to jedna z tych książek, po których przeczytaniu odczuwa się autentyczną wdzięczność za ciepłą wodę w kranie, możliwość swobodnego mówienia o tym, co się myśli, i za to, że powietrze na zewnątrz nadaje się do oddychania. Jest to jedna z najbardziej sugestywnych i przystępnych kronik imperium sowieckiego, z jaką kiedykolwiek się zetknąłem.

"Imperium" było pierwszą książką Ryszarda Kapuścińskiego, którą przeczytałem. Od tego czasu kupiłem i przeczytałem każdą z jego pozostałych książek, a to najlepsze świadectwo jak mocno zakręcił mi w głowie autor swoją znakomitą twórczością! <br> <br> Kapuściński był polskim dziennikarzem ekstraordynaryjnym, który spędził swoje życie) relacjonując zamachy stanu, wojny i wszelkie inne spustoszenia, w jakie tylko mógł trafić podczas podróży, gdzie nierzadko ryzykował życiem i narażać się na niebezpieczeństwo. Na swój sposób to szalenie pociągające, zwłaszcza że sam Kapuściński wielokrotnie podkreślał, jak wielką wagę przywiązuje do empatii wobec drugiego człowieka, widać ten sposob bycia w świecie pełnym konfliktów…. po prostu się sprawdził. Dla mnie osobiście historia tego człowieka jest szalenie inspirująca! <br> <br> Imperium opowiada o jego podróżach, samolotem, pociągiem, samochodem, koniem, czymkolwiek, przez Związek Radziecki... a dokładniej: Syberię. Ból serca, który opisuje w tych odległych górniczych i gułagowych miastach jest przytłaczający. Może to moja chorobliwa ciekawość brutalności Związku Radzieckiego sprawiła, że ją pokochałam... a może dlatego, że opisy przedstawionych wydarzeń w wydaniu Kapuścińskiego czyta się jak powieść. Jego relacje z odległych zakątków Związku Radzieckiego są ponure, wstrząsające, z drugiej zaś strony: pełne życia! Jego opisy poszczególnych republik są również doskonałe - nie dość, że są żywe i szczegółowe, to jeszcze śledzi historię obszarów etnicznych w każdym z nich, w tym Czeczenii, co wydało mi się szczególnie fascynujące, biorac pod uwage jak niespokojny był to czas dla tego mającego powstać w przyszłości państwa.<br> <br> "Myślałem o straszliwej bezużyteczności cierpienia. Miłość pozostawia po sobie swoje dzieło - następne pokolenie przychodzące na świat; kontynuację ludzkości. Ale cierpienie? Tak wielka część ludzkiego doświadczenia, ta najtrudniejsza i najbardziej bolesna, przemija bez śladu. Gdyby zebrać energię cierpienia emitowaną przez miliony ludzi tutaj [Magadan, Rosja] i przekształcić ją w moc tworzenia, można by zamienić naszą planetę w kwitnący ogród. Ale co by pozostało?”<br> <br> Zardzewiałe szczątki statków, gnijące wieże strażnicze, głębokie dziury, w których kiedyś wydobywano jakąś rudę. Posępna, pozbawiona życia pustka. Nigdzie ani żywej duszy, bo wyczerpane kolumny już przeminęły i zniknęły w zimnej wiecznej mgle."<br> <br> To tylko dwa cytaty z książki, która pełna jest tak niesamowitych opisów, tworzonych z perspektywy obserwatora, jak gdyby nie angażującego się w społeczne czy polityczne układy, wolnego od nacisków, ukierunkowanego za to na wierną faktom i wiarygodną relację z wydarzeń, których był naocznym świadkiem. <br> <br> Polecam absolutnie każdemu, ode mnie 5 gwiazdek!

Ryszard Kapuściński był jednym z wielkich pisarzy podróżników ubiegłego wieku, na wzór Marco Polo, który wracał z najodleglejszych zakątków świata, po to aby opowiedzieć historię ludzi, których spotkał. Niniejsza książka jest relacją z jego podróży w czasie i przestrzeni umiejscowionym po Związku Radzieckiego. Książka zaczyna się w czasach doświadczeń wojennych, których świadkiem był sam autor, jego dzieciństwo zostało bowiem brutalnie przerwane przez wkroczenie wojsk radzieckich do rodzimego Pińska. Dalej śledzimy relację z życia codziennego w bloku wschodnim, nierzadko wzbogacane przez autorefleksje Kapuścińskiego, by skończyć na opisie ostatecznego upadku bloku wschodniego i wielkich konsekwencji jakie wywołało to dla milionów ludzi. W przeciwieństwie do większości dzieł Kapuścińskiego, ta książka jest wyraźnie bardzo osobista. horror życia wewnątrz imperium opisany jest nie tylko z elokwencją, ale i z prawdziwym bólem, którego autor doświadczył w czasach swojej młodości. Kapuściński pisze oszczędnie. Nigdy nie zasypuje czytelnika szczegółami okrucieństwa. Wystarczy prosty opis tego, jak sowiecka polityka przemysłowa spowodowała śmierć jeziora w Azji Środkowej, by dogłębnie zrozumieć, jaki koszmar zstąpił na tę część świata w obliczu decyzji podjętych przez partyjnych dygnitarzy, samych siebie przedstawiających jako nieomylnych i wybranych przez naród. <br> <br> <br> Wielokrotnie Kapuścińskiemu zarzucano w późniejszym okresie życia, że w swoich książkach ubarwił szczegóły opisane w swoich książkach. W pewnym sensie zarzut ten może być uzasadniony: jego wspomnienia o dorastaniu w małym miasteczku w Polsce w czasach, gdy władzę przejęli komuniści, wydają się trochę zbyt wypełnione akcją, to był jednak w oczach wielu ludzi czas smutny, wolny od zabawy, tymczasem Kapuściński nie rezygnuje ze wskazania również dobrych stron życia, nawet w obliczu sowieckiej okupacji. Niektóre dialogi, które prowadzi z rozmówcami w całej Rosji, wydają się nazbyt idealne, wszak ludzie Ci często nie mogli mówić co naprawdę myślą i należy mieć to na uwadze. Nie umniejsza to jednak wartości jego dzieła. Kapuściński był kimś, kto, jak sam mówi, eksperymentował z gatunkiem. Podróżując pociągiem przez Syberię, pisał o takich rzeczach jak granice i naturalne ludzkie pragnienie ich przekraczania. Jego dzienniki podróży mają charakter gawędziarski i mają w sobie coś z marzeń sennych. Gdyby jego książki zostały napisane jako powieści, byłyby arcydziełami i nie mniej "prawdziwe" niż reportaż. To, że tak wiele jego zapowiedzi się spełniło, powinno sugerować, jak bardzo były one prawdziwe, o ile bowiem wybrane fragmenty tej książki wydają się zbyt idealistyczne, o tyle sama próba zdefiniowania wpływu Związku Radzieckiego na człowieka, któremu przyszło na jego obszar żyć, wydaje się trafiona, na co wpływ niewątpliwie miał fakt, że autor chętnie podejmował rozmowy z nieznajomymi, widział trud życia tych ludzi, daleko wykraczając poza mury pięknej Moskwy, na rzecz odległych regionów, takich jak Kołyma. <br> <br> “Imperium” to książka o wspaniałej wartości naukowej, pozwala lepiej zrozumieć historię, która przez ponad pół wieku mocno oddziaływała na Rzeczpospolitą Polską. To również fantastyczne dzieło z gatunku “reportaż”, prawdziwy drogowskaz dla tych, którzy podobnie jak sam Kapuściński, chcą oddać głos innym aby o nim opowiedzieć. <br> <br> Kapuściński chciał, aby czytelnik w sposób intymny zrozumiał niewiarygodne cierpienia, jakie ten reżim zadał swojemu narodowi. Bez wahania mogę powiedzieć, że mu się to udało. Jest to jedna z tych książek, po których przeczytaniu odczuwa się autentyczną wdzięczność za ciepłą wodę w kranie, możliwość swobodnego mówienia o tym, co się myśli, i za to, że powietrze na zewnątrz nadaje się do oddychania. Jest to jedna z najbardziej sugestywnych i przystępnych kronik imperium sowieckiego, z jaką kiedykolwiek się zetknąłem.

"Imperium" było pierwszą książką Ryszarda Kapuścińskiego, którą przeczytałem, a było to dawno temu, kiedy szukałem alternatyw dla lektur szkolnych;-) Od tego czasu kupiłem i przeczytałem każdą z jego pozostałych książek, a to najlepsze świadectwo jak mocno zakręcił mi w głowie autor swoją znakomitą twórczością! <br> <br> Kapuściński był polskim dziennikarzem ekstraordynaryjnym, który spędził swoje życie) relacjonując zamachy stanu, wojny i wszelkie inne spustoszenia, w jakie tylko mógł trafić podczas podróży, gdzie nierzadko ryzykował życiem i narażać się na niebezpieczeństwo. Na swój sposób to szalenie pociągające, zwłaszcza że sam Kapuściński wielokrotnie podkreślał, jak wielką wagę przywiązuje do empatii wobec drugiego człowieka, widać ten sposób bycia w świecie pełnym konfliktów…. po prostu się sprawdził. Dla mnie osobiście historia tego człowieka jest szalenie inspirująca! <br> <br> Imperium opowiada o jego podróżach, samolotem, pociągiem, samochodem, koniem, czymkolwiek, przez Związek Radziecki... a dokładniej: Syberię. Ból serca, który opisuje w tych odległych górniczych i gułagowych miastach jest przytłaczający. Może to moja chorobliwa ciekawość brutalności Związku Radzieckiego sprawiła, że ją pokochałam... a może dlatego, że opisy przedstawionych wydarzeń w wydaniu Kapuścińskiego czyta się jak powieść. Jego relacje z odległych zakątków Związku Radzieckiego są ponure, wstrząsające, z drugiej zaś strony: pełne życia! Jego opisy poszczególnych republik są również doskonałe - nie dość, że są żywe i szczegółowe, to jeszcze śledzi historię obszarów etnicznych w każdym z nich, w tym Czeczenii, co wydało mi się szczególnie fascynujące, biorac pod uwage jak niespokojny był to czas dla tego mającego powstać w przyszłości państwa.<br> <br> "Myślałem o straszliwej bezużyteczności cierpienia. Miłość pozostawia po sobie swoje dzieło - następne pokolenie przychodzące na świat; kontynuację ludzkości. Ale cierpienie? Tak wielka część ludzkiego doświadczenia, ta najtrudniejsza i najbardziej bolesna, przemija bez śladu. Gdyby zebrać energię cierpienia emitowaną przez miliony ludzi tutaj [Magadan, Rosja] i przekształcić ją w moc tworzenia, można by zamienić naszą planetę w kwitnący ogród. Ale co by pozostało?”<br> <br> Zardzewiałe szczątki statków, gnijące wieże strażnicze, głębokie dziury, w których kiedyś wydobywano jakąś rudę. Posępna, pozbawiona życia pustka. Nigdzie ani żywej duszy, bo wyczerpane kolumny już przeminęły i zniknęły w zimnej wiecznej mgle."<br> <br> To tylko dwa cytaty z książki, która pełna jest tak niesamowitych opisów, tworzonych z perspektywy obserwatora, jak gdyby nie angażującego się w społeczne czy polityczne układy, wolnego od nacisków, ukierunkowanego za to na wierną faktom i wiarygodną relację z wydarzeń, których był naocznym świadkiem. <br> <br> Polecam absolutnie każdemu, ode mnie 5 gwiazdek!

Ryszard Kapuściński był jednym z wielkich pisarzy podróżników ubiegłego wieku, na wzór Marco Polo, który wracał z najodleglejszych zakątków świata, po to aby opowiedzieć historię ludzi, których spotkał. Niniejsza książka jest relacją z jego podróży w czasie i przestrzeni umiejscowionym po Związku Radzieckiego. Książka zaczyna się w czasach doświadczeń wojennych, których świadkiem był sam autor, jego dzieciństwo zostało bowiem brutalnie przerwane przez wkroczenie wojsk radzieckich do rodzimego Pińska. Dalej śledzimy relację z życia codziennego w bloku wschodnim, nierzadko wzbogacane przez autorefleksje Kapuścińskiego, by skończyć na opisie ostatecznego upadku bloku wschodniego i wielkich konsekwencji jakie wywołało to dla milionów ludzi. W przeciwieństwie do większości dzieł Kapuścińskiego, ta książka jest wyraźnie bardzo osobista. horror życia wewnątrz imperium opisany jest nie tylko z elokwencją, ale i z prawdziwym bólem, którego autor doświadczył w czasach swojej młodości. Kapuściński pisze oszczędnie. Nigdy nie zasypuje czytelnika szczegółami okrucieństwa. Wystarczy prosty opis tego, jak sowiecka polityka przemysłowa spowodowała śmierć jeziora w Azji Środkowej, by dogłębnie zrozumieć, jaki koszmar zstąpił na tę część świata w obliczu decyzji podjętych przez partyjnych dygnitarzy, samych siebie przedstawiających jako nieomylnych i wybranych przez naród. <br> <br> <br> Wielokrotnie Kapuścińskiemu zarzucano w późniejszym okresie życia, że w swoich książkach ubarwił szczegóły opisane w swoich książkach. W pewnym sensie zarzut ten może być uzasadniony: jego wspomnienia o dorastaniu w małym miasteczku w Polsce w czasach, gdy władzę przejęli komuniści, wydają się trochę zbyt wypełnione akcją, to był jednak w oczach wielu ludzi czas smutny, wolny od zabawy, tymczasem Kapuściński nie rezygnuje ze wskazania również dobrych stron życia, nawet w obliczu sowieckiej okupacji. Niektóre dialogi, które prowadzi z rozmówcami w całej Rosji, wydają się nazbyt idealne, wszak ludzie Ci często nie mogli mówić co naprawdę myślą i należy mieć to na uwadze. Nie umniejsza to jednak wartości jego dzieła. Kapuściński był kimś, kto, jak sam mówi, eksperymentował z gatunkiem. Podróżując pociągiem przez Syberię, pisał o takich rzeczach jak granice i naturalne ludzkie pragnienie ich przekraczania. Jego dzienniki podróży mają charakter gawędziarski i mają w sobie coś z marzeń sennych. Gdyby jego książki zostały napisane jako powieści, byłyby arcydziełami i nie mniej "prawdziwe" niż reportaż. To, że tak wiele jego zapowiedzi się spełniło, powinno sugerować, jak bardzo były one prawdziwe, o ile bowiem wybrane fragmenty tej książki wydają się zbyt idealistyczne, o tyle sama próba zdefiniowania wpływu Związku Radzieckiego na człowieka, któremu przyszło na jego obszar żyć, wydaje się trafiona, na co wpływ niewątpliwie miał fakt, że autor chętnie podejmował rozmowy z nieznajomymi, widział trud życia tych ludzi, daleko wykraczając poza mury pięknej Moskwy, na rzecz odległych regionów, takich jak Kołyma. <br> <br> “Imperium” to książka o wspaniałej wartości naukowej, pozwala lepiej zrozumieć historię, która przez ponad pół wieku mocno oddziaływała na Rzeczpospolitą Polską. To również fantastyczne dzieło z gatunku “reportaż”, prawdziwy drogowskaz dla tych, którzy podobnie jak sam Kapuściński, chcą oddać głos innym aby o nim opowiedzieć. <br> <br> Kapuściński chciał, aby czytelnik w sposób intymny zrozumiał niewiarygodne cierpienia, jakie ten reżim zadał swojemu narodowi. Bez wahania mogę powiedzieć, że mu się to udało. Jest to jedna z tych książek, po których przeczytaniu odczuwa się autentyczną wdzięczność za ciepłą wodę w kranie, możliwość swobodnego mówienia o tym, co się myśli, i za to, że powietrze na zewnątrz nadaje się do oddychania. Jest to jedna z najbardziej sugestywnych i przystępnych kronik imperium sowieckiego, z jaką kiedykolwiek się zetknąłem.