Hanka Bielicka Umarłam ze śmiechu

Zbigniew Korpolewski w swojej książce z błyskotliwością i lekkością pióra przybliża czytelnikom życie Hanki Bielickiej, jednej z najważniejszych postaci polskiej sceny kabaretowej. Opowieść koncentruje się na jej pełnej wyzwań karierze i wyborach, które kształtowały jej drogę do sukcesu. Korpolewski umiejętnie ukazuje okres, w którym Hanka była u szczytu popularności w polskim kabarecie, jednocześnie nie pomijając bardziej intymnych aspektów jej życia, takich jak relacje z mężczyznami, pasja do kapeluszy czy jej osobiste upodobania i dylematy. To dzieło nie tylko jest hołdem dla tej uwielbianej artystki, ale również subtelnym rozważaniem nad znaczeniem kabaretu i humoru w polskiej kulturze.

Krzysztof Daukszewicz wspomina o epitafium, napisanym na życzenie Bielickiej, które w pełni oddaje jej niezłomnego ducha oraz poczucie humoru, które towarzyszyły jej przez całe życie. Wojciech Malajkat zauważa, że Korpolewski z wielkim mistrzostwem łączy przeszłość z teraźniejszością, pokazując, jak bardzo jej brak jest odczuwalny w dzisiejszej sztuce scenicznej.

Jerzy Filar przytacza anegdotę o koncercie w Strykowie, która doskonale ilustruje skromność artystki i jej dystans do własnej sławy. Propozycja Jacka Cygana, aby nazwać autostradę na jej cześć, jest wyrazem ogromnego wpływu, jaki Hanka miała na polską kulturę. Książka Korpolewskiego stanowi podróż przez życie tej niezwykłej postaci, umożliwiając głębsze zrozumienie fenomenu jej osoby.

Maria Szabłowska opisuje Korpolewskiego jako wszechstronnego twórcę i świadka historii polskiego show-biznesu, którego bogate doświadczenia i anegdoty nadają wartości tej biografii. Jego bliska współpraca z Bielicką, jako twórcy jej tekstów, dyrektora, a także przyjaciela, czyni tę publikację szczególnie cenną. Szabłowska wyraża nadzieję, że to tylko początek opowieści, które Korpolewski ma do zaoferowania swoim czytelnikom.