Saga kryminalna. Tom 2. Kaznodzieja

“Kaznodzieja” zaczyna się od tego, że sześcioletni chłopiec dokonuje makabrycznego odkrycia - znajduje brutalnie zamordowane ciało młodej kobiety. Bezpośrednią zagadką jest to, że ciało zaginionej kobiety zostaje znalezione w wąwozie w malowniczej okolicy turystycznej, zrzucone z klifu. Pod tym ciałem znajdują się dwa szkielety młodych zaginionych kobiet sprzed dwudziestu czterech lat. Nowe ciało było torturowane i zabite w ten sam makabryczny sposób, co stare ciała.<br> <br> Zło powróciło do Fjällbacki (a może nigdy nie opuściło?), a detektyw Patrik Hedström prowadzi śledztwo, by dowiedzieć się, kto jest jego sprawcą. Wszystko zdaje się wskazywać na rodzinę religijnych fanatyków i przestępców. Kiedy znika kolejna młoda dziewczyna Patrik uznaje za konieczne odnalezienie i postawienie przed sądem tego, kto jest odpowiedzialny za wszystkie te zbrodnie. Zwłaszcza, że jego dziewczyna, Erika, jest w ciąży z ich dzieckiem.<br> <br> Fabuła toczy się z dużym naciskiem na życie osobiste detektywów, a także na członków rodziny podejrzewanych o ostatnie zaginięcia tak samo, jak podejrzewano ich dwadzieścia lat temu. <br> <br> Muszę przyznać, że ta książka podobała mi się bardziej niż “Księżniczka z lodu”. Głównie dlatego, że czułam, że “Kaznodzieja” bardziej skupiał się na aspektach dotyczących zbrodni. Oczywiście było kilka fragmentów z Eriką, które potrafiły być irytujące. Zwłaszcza, że miała ogromny problem z mówieniem "nie" niespodziewanym gościom. Erika jest w ósmym miesiącu ciąży, cierpi z powodu upałów i nadwagi, a mimo to ma problem z wyrzuceniem niechcianych gości z własnego domu. Albo powstrzymać się przed zaproszeniem ich do środka. Ale mimo tego aspektu osobowości Eriki nie była tak irytująca jak w “Księżniczce z lodu”. Anna, młodsza siostra Eriki, również się pojawia i dowiadujemy się, że wciąż nie nauczyła się, jak wybrać dobrego mężczyznę dla siebie i swoich dzieci.<br> <br> Tak więc, w zasadzie ta książka nie jest taka jak poprzednia, a my możemy skupić się bardziej na tym, co ważne: wielkiej tajemnicy dotyczącej martwej dziewczyny i dwóch kobiecych szkieletów. I, uwierzcie mi, więcej sekretów z naprawdę dziwnej i zaburzonej rodziny wkrótce się pojawi.<br> <br> Bardziej podobał mi się fakt, że w sprawę zaangażowany jest fanatyzm religijny, bo wydawało się, że zwiększa to mrok. Fakt, że dotyczyło to zwaśnionej rodziny, z tajemnicami i ciężkimi powiązaniami z grupą religijną, sprawił, że wszystko było jeszcze bardziej interesujące.<br> <br> Oszczędza się nam graficznych szczegółów seksualnego wykorzystywania i torturowania ofiar, ale dostajemy krótkie zapisy myśli kobiet, prawie jakby prowadziły pamiętniki. Zostajemy uraczeni ciasną, wiarygodną i złożoną fabułą. Kiedy zarządza się ekshumację grobu w celu przeprowadzenia badań DNA, otrzymujemy trzy niespodzianki, którymi karmią nas po kolei różne wyniki.<br> <br> Dostajemy też lokalny koloryt Szwecji i Fjällbacki, małej nadmorskiej miejscowości turystycznej na zachodnim wybrzeżu Szwecji. Jest to rzeczywiste miasteczko, w którym dorastał autor. <br> <br> Podsumowując, to solidna skandynawska powieść kryminalna, która łączy sceny domowe i sceny grozy, w socjaldemokratycznym kontekście, który ma swój udział w religijnych fanatykach. Oceniła bym ją wyżej, ale czułam, że użycie wszechwiedzącego narratora czasami przeszkadzało w opowiadaniu. Wolę, gdy wszystko co niezbędne do ostatecznego zrozumienia fabuły wyłania się z opowieści, niż gdy wszechwiedzący narrator wymyśla mnóstwo dodatkowych, brakujących materiałów pod sam koniec książki.

Kolejny świetny kryminał królowej nordic noir - kryminał autorki nazywanej szwedzką Agatą Christie - wcale mnie to nie dziwi. Opisywany przeze mnie "Kaznodzieja" to egzemplarz wydany w roku 2020 przez wydawnictwo Czarna Owca, które jeszcze nie zawiodło mnie swoimi produktami. "Kaznodzieję" można bez problemu czytać jako samodzielną książkę, jednakże należy do sagi o miasteczku Fjallbaca, położonym na zachodnim wybrzeżu Szwecji, gdzie mieszkają bohaterowie tej książki. <br> <br> Akcja książki skupia się na pokręconej, skłóconej rodzinie Hultów, potomkach nieżyjącego już kaznodziei Ephraima, który przekazał swoje niezwyczajne zdolności dwóm synom. Członkowie rodziny to zarówno bogaty księgowy mieszkający w wielkiej willi, jak i zdecydowanie zbyt gruba kobieta z dwoma synami, którzy żyją z kradzieży. W Wąwozie Królewskim zostaje znalezione ciało młodej zaginionej kobiety, a pod ciałem dwa szkielety kobiet zaginionych ponad dwadzieścia lat temu. Ciekawość budzi fakt, że wszystkie trzy ciała były potraktowane w dokładnie ten sam sposób, a dramaturgię wzmacnia zaginięcie kolejnej kobiety.<br> <br> Tak toczy się skomplikowana fabuła "Kaznodziei", w którym duży nacisk położony został na życie osobiste detektywów, jak również członków rodziny podejrzanych w zbrodniach dwadzieścia cztery lata temu. Podczas lektury niegłupim pomysłem jest notowanie ważniejszych faktów na jakiejś kartce papieru, co ułatwi odnalezienie się. Hedstrom i Falck oczekują na przyjście swojego dziecka, a kobieta w zespole detektywistycznym nie spotyka się z odpowiednim szacunkiem ze strony części mężczyzn. W "Kaznodziei" nie dostajemy szczegółowych opisów seksualnego wykorzystywania i masakrowania ofiar, ale otrzymujemy za to krótkie zapiski myśli kobiet rodem z pamiętników. Ekshumacja grobów do celu zbadania DNA dostarczają spore niespodzianki. <br> Bardzo podobał mi się aspekt fanatyzmu religijnego, który tylko potęgował mrok zbrodni, już i tak ogromny przez samą śmierć kobiet. Fakt, że dotyczyło to skłóconej rodziny, z sekretami i silnym powiązaniem z grupą religijną, sprawił, że wszystko było jeszcze bardziej interesujące.<br> <br> To świetna skandynawska powieść kryminalna, która łączy sceny domowe i sceny grozy z tłem fanatyzmu religijnego. Oceniłbym ją wyżej, ale czułem, że użycie narratora "wszechwiedzącego" czasami przeszkadzało w opowiadaniu. Wolę, gdy wszystko, co niezbędne do ostatecznego zrozumienia fabuły, wyłania się z opowieści, niż gdy wszechwiedzący narrator wymyśla mnóstwo dodatkowego, brakującego materiału na samym końcu książki. <br> <br> Zdecydowanie warto sięgać po książki Camilli Lackberg, bo dostarczają wszystkiego, czego może oczekiwać koneser kryminału i grozy w umiarkowanym stopniu.

"Kaznodzieja" to jak dotąd moja ulubiona powieść Läckberg. To była jej druga wydana powieść - 2010 rok - i z pewnością ma pewne cechy, których nie można/lub ledwo można doświadczyć w jej kolejnych dziełach. Lackberg tym razem za temat obrała sobie dwie zaginione dziewczyny, które po kilkudziesięciu latach zostają znalezione martwe, tuż po tym jak odnaleziono jeszcze inną ofiarę. <br> <br> Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki skonstruowana jest ta książka. Ma niemal identyczną strukturę jak inne powieści Lackberg, jakie do tej pory czytałam. Książka, choć liczy ponad 400 stron, posiada tylko 13 rozdziałów, a więc są długie i składają się z różnych wątków fabularnych, np.: Patrick badający ciała, codzienne życie rodziny Hult czy pani Erica przygotowująca się na przyjście dziecka. Autorka nie stroniła od retrospekcji z lat 70-tych, w których ginęły dziewczyny. Na pewno nie wszystkim taka forma przypadnie do gustu, ale dla mnie sprawdziła się wyjątkowo dobrze. Narracja nigdy nie pozostawia czytelnika w tym samym miejscu zbyt długo i nie pozwala się zacząć nudzić, a najważniejsze szczegóły ujawniane są stopniowo i zachęcająco, aby czytać dalej.<br> <br> Potworność złego bohatera w "Kaznodziei" jest naprawdę wielka, a co więcej jest on oryginalny. Nie mówimy tu o jakim archetypowym złoczyńców lub totalnie złym osobniku. W zasadzie można mu nawet momentami współczuć, choć z pewnością do zdrowych na umyśle nie należał. Warto zauważyć, że pomimo makabrycznej tematyki, "Kaznodzieja" w swojej treści unika ukazywania zbytniej brutalności w postaci krwi i flaków...<br> <br> Jeśli natomiast chodzi o Patricka i Erikę nie mam zbyt wiele do napisania. Są jak najbardziej w porządku. Na pewno ich lubię, podobało mi się ich poznawanie na wczesnym etapie związku. Być może brakuje im nutki oryginalności? Rodzina Huntów jest fascynująca i dość zabawna. Dwie strony toczą wojno coś, ale nawet nie wiedzą o co. <br> <br> To co uwielbiam we wszystkich książkach z cyklu mającym miejsce w miasteczku o wciąż trudnej dla mnie nazwie Fjällbacka, świat przedstawiony jest wspaniały. Klimat tego miasteczka da się poczuć, a jego podskórne tajemnice sprawiają tworzą niepowtarzalną głębię. <br> Konkluzja: w tej powieści wszystko się zgadza, a nie wspomniałam jeszcze przecież o tempie i napięciu, jakie towarzyszy przy czytaniu. To jest przykład, jak tworzyć dobre kryminały.

Zanim zacznę recenzję, muszę poinformować, że “Kaznodzieja” to druga książka napisana przez Camillę Läckberg z postacią policjanta Patrika Hedströma i pozerską pisarką ze Sztokholmu Eriką Falck. Pierwsza nosi tytuł “Księżniczka z lodu”.<br> <br> “Kaznodzieja” to kolejna z książek tej autorki, która mi się spodobała. Podobnie jak poprzednie, które czytałam, ta również wymagała trochę czasu, aby się w nią wczuć i poznać bohaterów, ale kiedy już się rozkręci, to po prostu się w nią wsiąka.<br> <br> Erika Falck przeprowadziła się na stałe do Fjällbacki, małej wioski niedaleko Göteborga w Szwecji. Tym razem to Patrik zajmuje centralne miejsce, podczas gdy Erika siedzi w domu w ciąży podczas fali upałów. Hedström został nagle wezwany z urlopu, by zająć się sprawą morderstwa w małym miasteczku. W jakimś turystycznym miejscu w Fjällbacka znaleziono ciało nagiej kobiety i dwa szkielety. Kobieta okazała się niemiecką turystką błąkającą się po Szwecji, natomiast dwa pozostałe szkielety to pozostałości po dwóch zaginionych w połowie 1978 roku kobietach.<br> <br> Hedström prowadzący śledztwo razem z policją z Fjällbacki niespodziewanie odkrywa mroczną przeszłość rodziny Hult. Intryga tej rodziny jest na tyle ciekawa, że warto ją zgłębić w dalszej części książki. To coś w stylu starego dobrego serialu “Moda na sukces”. Biedni ludzie mają pretensje do bogatych i na odwrót. <br> <br> Fjällbacka nagle znów staje się kryminalną stolicą Szwecji, a Hedström próbuje dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się 30 lat temu w tym małym miasteczku i dlaczego wszystkie ślady zawsze prowadzą do rodziny Hult.<br> <br> Książka jest prawdziwą perełką i najwyraźniej Läckberg udoskonaliła swoją sztukę pisarską, ponieważ pięknie gra na ciekawości czytelników, przechodząc między jedną sceną a drugą, nie przerywając ciągłości powieści. Uwielbiam zimne przypadki i ta książka była tak samo jak pierwsza książka - porywająca. Oprócz obecnej historii dostajemy również retrospekcje. Istnieje wiele pytań, które wymagają odpowiedzi, jak: kto stoi za nowym zabójstwem? Czy to ta sama osoba, która zabiła i ukryła pierwsze dwie kobiety? Ale główny podejrzany nie żyje, więc to nie może być on. Więc czy to był ktoś inny w tamtym czasie?

Kolejny świetny kryminał królowej nordic noir - kryminał autorki nazywanej szwedzką Agatą Christie - wcale mnie to nie dziwi. Opisywany przeze mnie "Kaznodzieja" to egzemplarz wydany w roku 2020 przez wydawnictwo Czarna Owca, które jeszcze nie zawiodło mnie swoimi produktami. "Kaznodzieję" można bez problemu czytać jako samodzielną książkę, jednakże należy do sagi o miasteczku Fjallbaca, położonym na zachodnim wybrzeżu Szwecji, gdzie mieszkają bohaterowie tej książki. <br> <br> Akcja książki skupia się na pokręconej, skłóconej rodzinie Hultów, potomkach nieżyjącego już kaznodziei Ephraima, który przekazał swoje niezwyczajne zdolności dwóm synom. Członkowie rodziny to zarówno bogaty księgowy mieszkający w wielkiej willi, jak i zdecydowanie zbyt gruba kobieta z dwoma synami, którzy żyją z kradzieży. W Wąwozie Królewskim zostaje znalezione ciało młodej zaginionej kobiety, a pod ciałem dwa szkielety kobiet zaginionych ponad dwadzieścia lat temu. Ciekawość budzi fakt, że wszystkie trzy ciała były potraktowane w dokładnie ten sam sposób, a dramaturgię wzmacnia zaginięcie kolejnej kobiety.<br> <br> Tak toczy się skomplikowana fabuła "Kaznodziei", w którym duży nacisk położony został na życie osobiste detektywów, jak również członków rodziny podejrzanych w zbrodniach dwadzieścia cztery lata temu. Podczas lektury niegłupim pomysłem jest notowanie ważniejszych faktów na jakiejś kartce papieru, co ułatwi odnalezienie się. Hedstrom i Falck oczekują na przyjście swojego dziecka, a kobieta w zespole detektywistycznym nie spotyka się z odpowiednim szacunkiem ze strony części mężczyzn. W "Kaznodziei" nie dostajemy szczegółowych opisów seksualnego wykorzystywania i masakrowania ofiar, ale otrzymujemy za to krótkie zapiski myśli kobiet rodem z pamiętników. Ekshumacja grobów do celu zbadania DNA dostarczają spore niespodzianki. <br> Bardzo podobał mi się aspekt fanatyzmu religijnego, który tylko potęgował mrok zbrodni, już i tak ogromny przez samą śmierć kobiet. Fakt, że dotyczyło to skłóconej rodziny, z sekretami i silnym powiązaniem z grupą religijną, sprawił, że wszystko było jeszcze bardziej interesujące.<br> <br> To świetna skandynawska powieść kryminalna, która łączy sceny domowe i sceny grozy z tłem fanatyzmu religijnego. Oceniłbym ją wyżej, ale czułem, że użycie narratora "wszechwiedzącego" czasami przeszkadzało w opowiadaniu. Wolę, gdy wszystko, co niezbędne do ostatecznego zrozumienia fabuły, wyłania się z opowieści, niż gdy wszechwiedzący narrator wymyśla mnóstwo dodatkowego, brakującego materiału na samym końcu książki. <br> <br> Zdecydowanie warto sięgać po książki Camilli Lackberg, bo dostarczają wszystkiego, czego może oczekiwać koneser kryminału i grozy w umiarkowanym stopniu.