Festiwal

Festiwal Młodzieży w 1955 roku był jednym z najbardziej niezwykłych momentów w historii Polski Ludowej. Na krótką chwilę Warszawa stała się miejscem, gdzie różnorodność kultur i kolorów zaczęła przenikać przez wąskie szczeliny kontrolowanego świata, wywołując zamieszanie wśród mieszkańców, którzy pragnęli poznać egzotyczne zapachy zagranicznych perfum i różnorodność ludzkiej skóry.

Festiwal ten wrył się w pamięć jako czas niezwykłych kontrastów. Z jednej strony nawoływania do współzawodnictwa pracy i fasady z antywojennymi hasłami, z drugiej niekończące się brzmienia jazzu, afrykańskie bębny oraz kolorowe stroje. W tym okresie artystyczna swoboda mieszała się z polityczną propagandą, tworząc atmosferę niemal szaloną. Na tle tych wydarzeń stare ruiny miasta skrywały cichsze dialogi i tajemnice, które płynęły w postaci szeptów i donosów, podczas gdy artyści nieustannie próbowali znaleźć nowe sposoby wyrażania swoich myśli.

Jacek Świdziński w swoim najnowszym komiksie, który dopełnia takie dzieła jak "Zdarzenie. 1908" czy "Powstanie filmu narodowego", doskonale oddaje tętniące życiem lato 1955 roku. Zwraca uwagę na każdy szczegół, od marszowego kroku po wrzawę barów, od gonitwy pośród starych kamienic po różnorodne miejskie dźwięki. Świdziński zaskakuje umiejętnością nadawania narracji form i kolorów, które dodają jej muzycznego wymiaru.

Ten nietuzinkowy sposób przedstawienia Festiwalu ukazuje różnicę między tym, co można zobaczyć okiem a co można dostrzec sercem, między tym, co można usłyszeć a tym, co da się naprawdę zrozumieć. Komiks ten to subtelny portret świata tuż przed jego wybuchem, w którym nawet jeśli eksplozja pozostaje niewidoczna, jej nadchodząca obecność jest wyczuwalna.