Trzeci do pary. Dziennik Cwaniaczka. Tom 7

<p>„Dziennik Cwaniaczka: Trzeci do pary” kupiłam bratu. Forma ni to książki, ni to komiksu stanowi świetną formę zainteresowania literaturą w jakiejkolwiek postaci. Mój brat należy do pokolenia, które literaturę zna głównie z kolorowego ekranu smartfona. Książki raczej niechętnie czyta, szczególnie lektury i ciągle powtarza, że nauczycielka się na niego uwzięła. „Dziennik Cwaniaczka” był eksperymentem, pierwsze dwa egzemplarze brat przeczytał w tydzień. Ostatnio przyszedł do mnie, jego koledzy mają już kolejne książki z perypetiami Grega Heffleya. „Siostra, zamówisz mi?”. Pewnie, że zamówię, moje serce urosło, kiedy brat poprosił o książki! &nbsp;<br><br>Skoro poznaliście już moją wzruszającą historię, to warto powiedzieć slow kilka o zaletach „Dziennika Cwaniaczka”, . Forma komiksu, czyli dużo ilustracji. Czarno-białe obrazki przedstawiają głównego bohatera i jego najbliższe otoczenie. Szczególnie najmłodszy brat Grega zasługuje tu na wyróżnienie, jego postać wywołuje banana na mojej twarzy! Podobnie jest z mamą Grega, która posiada oooogromne okulary na nosie i wygląda trochę jak wiedźma. Język, jakim posługuje się na łamach „Dzienniczka Cwaniaczka” Jeff Kinney to mieszanka nastoletniego slangu i nowomowy, zrozumianej tylko dla współczesnych młodych ludzi. Autentycznie, przeczytałam „Dziennik Cwaniaczka: Trzeci do pary” i parokrotnie pytałam brata o znaczenie słow użytych przez amerykańskiego autora. Amerykańskiego, ale jakby naszego, ponieważ okazuje się, ze slang nastolatków w Polsce i USA jest w zasadzie ten sam. Być może to zasługą dobrego tłumaczenia? &nbsp;<br>„Dziennik Cwaniaczka: Trzeci do pary” kupiłam dla brata, ale sama przejrzałam go z niemałą przyjemnością. Nie znałam wcześniej książek Jeff Kinney, liczyłam, że zachęcą brata do czytania. Obecnie cala nasza rodzina ma lekturę amerykańskiego pisarza za sobą i często pojawiają się żarciki nawiązujące do perypetii Grega Heffleya. Choć w ostatnim czasie brat się na to oburzał, ponieważ „Dziennik Cwaniaczka: Trzeci do pary” opisuje miłosne podboje głównego bohatera. A to drażliwy temat, zarówno dla Grega, jak i każdego nastolatka ? &nbsp;</p>

<p>„Dziennik Cwaniaczka: Trzeci do pary”, czyli dylematy miłosne wieku nastoletniego. Któż z nas ich nie przezywał? Opowieść Grega Heffleya to szaleństwo w czystej postaci! Główny bohater tytułowego dzienniczka na wiele spraw patrzy w sposób przerysowany, wręcz mocno groteskowy. Zabawnie się o tym czyta do momentu, aż człowiek sobie uświadomi, że w gruncie rzeczy śmieje się z samego siebie. Co łączy życie płodowe Grega i organizowany w szkole bal walentynkowy? W jednym i drugim przypadku cały świat kreci się wokół Grega. On sam tak uważa i chętnie o tym pisze. Czytelnikom pozostaje się tylko uśmiechnąć:-).<br><br>Greg Heffley to nastolatek pozornie zwyczajny. Owa pozorność ma dwa oblicza. Pierwsze, widziane oczami głównego bohatera, gdzie patrzy na siebie samego w sposób mocno wyidealizowany. Widać to szczególnie po rysunkach z koleżankami z klasy. Lekceważą, jawnie ignorują, w najlepszym przypadku wyśmiewają. Mimo to Greg długo pozostaje wierny nadziei, że będzie miał z kimś pójść na bal walentynkowy. To duże wydarzenie w każdej szkole, a główny bohater wie najlepiej, że kto przyjdzie sam, ten dostanie łatkę miłosnego lamusa na cały kolejny rok. Kiedy wydaje się, że sprawa jest pogrzebana, zjawia się pewna młoda dama. Któż to taki? Tego nie powiem, bo to jeden z najlepszych fragmentów książki wydanej nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia! &nbsp;<br><br>Spotkałam się z opinią, że „Dziennik Cwaniaczka” to książka dla tych, którzy nie lubią czytać. Jest w tym ziarno prawdy: wielość rysunków barwnie uzupełnia przedstawioną historie. W pewnym sensie rysunku stanowią osobna opowieść. Greg Heffley już wie, że pójscie samemu na bal walentynkowy to kiepski pomysł. Jeszcze gorzej… iść we trójkę. Tak czy inaczej, główny bohater nigdzie nie pasuje. Napisanie o tym w taki sposób, aby cieszyło na ponad 200 stronach to spora sztuka! A to przecież specjalność Jeffa Kinneya ? &nbsp;</p>