Dzieci zapomniane przez Boga

To była jedna z najdziwniejszych książek grozy, jakie czytałem w swoim życiu. Niektóre fragmenty tej książki Mastertona sprawiały, że wyraźnie odczuwałem wstręt do świata. <br> <br> Dżamila i Jerry są detektywami pracującymi nad dziwną sprawą dotyczącą zmutowanych płodów, tajemniczych matek i eksplodujących kanałów ściekowych. Jak to wszystko się ze sobą łączy? Pozostaje jedynie przeczytać, bo ja nie mam zamiaru psuć zabawy. <br> <br> Jeśli chodzi o styl pisania, bardzo spodobały mi się krótkie rozdziały, czytelność tekstu. Postacie wykreowane przez Mastertona są solidne, a czytelnicy zaznajomienie z angielską literaturą będą czuli się jak w domu. Mimo wszystko, dwójka głównych bohaterów jest trochę nijaka i nie ma w nich nic szczególnie interesującego. <br> <br> Głównym atutem "Dzieci zapomnianych przez Boga" jest cała otoczka horroru, która realnie mną wstrząsnęła, a momentami budziła obrzydzenie. W niektórych momentach czułem się źle czytając te książkę, bo to horror grający bardziej na obrzydzeniu, aniżeli na przerażeniu. Niektórzy więc mogą poczuć się trochę zawiedzeni, jeśli są przyzwyczajeni do innego rodzaju horroru. Obrazy opisujące sceny w kanałach były klaustrofobicznym zejściem do piekła. Czuło się smród i szum wody ściekowej. Wahałem się między współczuciem dla biednych dzieci w środku tego szaleństwa a uczuciem obrzydzenia. <br> <br> "Dzieci zapomniane przez Boga" zawierają pewne stereotypy i kilka lekko nietrafionych komentarzy, ale nie ma w niej nic, co mogłoby poważnie wpłynąć na jej ocenę jeśli chodzi o przekaz. Potencjalnie zawiera też pewne podteksty o charakterze antyaborcyjnym, ale to zależy od interpretacji tych podtekstów przez czytelnika, więc trudno na tej podstawie wyciągać jakiekolwiek wnioski.<br> <br> Nie zawaham się napisać, że "Dzieci zapomniane przez Boga" były dla mnie porywającą lekturą, której brutalna treść skłaniała mnie do zadawania sobie co jakiś czas pytania, czy wszystko ze mną w porządku, że czytam coś takiego. Na pewno nie wszystko w porządku jest z Panem Mastertonem. I bardzo dobrze :D

To była jedna z najdziwniejszych książek grozy, jakie czytałem w swoim życiu. Niektóre fragmenty tej książki Mastertona sprawiały, że wyraźnie odczuwałem wstręt do świata. <br> <br> Dżamila i Jerry są detektywami pracującymi nad dziwną sprawą dotyczącą zmutowanych płodów, tajemniczych matek i eksplodujących kanałów ściekowych. Jak to wszystko się ze sobą łączy? Pozostaje jedynie przeczytać, bo ja nie mam zamiaru psuć zabawy. <br> <br> Jeśli chodzi o styl pisania, bardzo spodobały mi się krótkie rozdziały, czytelność tekstu. Postacie wykreowane przez Mastertona są solidne, a czytelnicy zaznajomienie z angielską literaturą będą czuli się jak w domu. Mimo wszystko, dwójka głównych bohaterów jest trochę nijaka i nie ma w nich nic szczególnie interesującego. <br> <br> Głównym atutem "Dzieci zapomnianych przez Boga" jest cała otoczka horroru, która realnie mną wstrząsnęła, a momentami budziła obrzydzenie. W niektórych momentach czułem się źle czytając te książkę, bo to horror grający bardziej na obrzydzeniu, aniżeli na przerażeniu. Niektórzy więc mogą poczuć się trochę zawiedzeni, jeśli są przyzwyczajeni do innego rodzaju horroru. Obrazy opisujące sceny w kanałach były klaustrofobicznym zejściem do piekła. Czuło się smród i szum wody ściekowej. Wahałem się między współczuciem dla biednych dzieci w środku tego szaleństwa a uczuciem obrzydzenia. <br> <br> "Dzieci zapomniane przez Boga" zawierają pewne stereotypy i kilka lekko nietrafionych komentarzy, ale nie ma w niej nic, co mogłoby poważnie wpłynąć na jej ocenę jeśli chodzi o przekaz. Potencjalnie zawiera też pewne podteksty o charakterze antyaborcyjnym, ale to zależy od interpretacji tych podtekstów przez czytelnika, więc trudno na tej podstawie wyciągać jakiekolwiek wnioski.<br> <br> Nie zawaham się napisać, że "Dzieci zapomniane przez Boga" były dla mnie porywającą lekturą, której brutalna treść skłaniała mnie do zadawania sobie co jakiś czas pytania, czy wszystko ze mną w porządku, że czytam coś takiego. Na pewno nie wszystko w porządku jest z Panem Mastertonem. I bardzo dobrze :D

Graham Masterton jest jednym z tych autorów, z którymi nie zetknąłem się wcześniej, więc byłem zaintrygowany tym, co czeka mnie na stronach "Dzieci zapomnianych przez Boga". Historia okazała się być horrorem, który bardzo spodoba się wszystkim miłośnikom bogatej makabry z elementem nadprzyrodzonych zjawisk. Nie sposób mówić o tej książce, nie zdradzając tego, co się dzieje. Nagły wzrost liczby ciąż jest alarmujący, podobnie jak brutalne ataki na przyszłe matki i tych, którzy próbują im pomóc. Detektywi pracują w specjalnym wydziale, w którym badane są sprawy niezwykłe. Ich zadaniem jest podążanie tropem dziwnych wydarzeń, które mają miejsce na powierzchni ziemi, a także w głębi kanałów. Graham Masterton wypełnia swoją opowieść przerażającymi potworami, zarówno tymi zdeformowanymi w sensie cielesnym, jak i widmami zza grobu, które mogą wyrządzić ci prawdziwą krzywdę, i pozwala im się wyszaleć. Widoki, dźwięki, a nawet zapachy, które są drobiazgowo opisane pochodzą z najgorszych koszmarów i sprawią, że będziesz bał się czytać samemu w domu. Główne wątki są dość dosadne i przyznam, że nawet ja nieraz wzdrygałem się podczas czytania niektórych scen Przerażenie jest wyczuwalne ze strony na stronę i sprawia, że chce się czytać dalej. Jeżeli jesteście wrażliwi na tematy aborcji i utraty dzieci lepiej nie sięgajcie po tę książkę. Bardzo podobał mi się sposób, w jaki Masterton w "Dzieciach zapomnianych przez Boga" wplata krwawą zabawę w książkę, która jest zasadniczo policyjnym śledztwem połączonym z tajemnicą, wprowadzając do niej sporą dawkę okultyzmu. Pojawiają się tu mroczne, dobrze skonstruowane wątki dotyczące czarów, demonologii i opętania, które zostały wykorzystane ze świetnym skutkiem. Jak we wszystkich dobrych powieściach grozy, przerażająca przejażdżka kończy się niepokojącym zakończeniem, które będzie cię prześladować, a ponieważ wróży ono sequel pełen jeszcze bardziej upiornych wydarzeń, ciekawie będzie zobaczyć, co Graham Masterton ma w rękawie w kolejnej książce.

Graham Masterton jest jednym z tych autorów, z którymi nie zetknąłem się wcześniej, więc byłem zaintrygowany tym, co czeka mnie na stronach "Dzieci zapomnianych przez Boga". Historia okazała się być horrorem, który bardzo spodoba się wszystkim miłośnikom bogatej makabry z elementem nadprzyrodzonych zjawisk. Nie sposób mówić o tej książce, nie zdradzając tego, co się dzieje. Nagły wzrost liczby ciąż jest alarmujący, podobnie jak brutalne ataki na przyszłe matki i tych, którzy próbują im pomóc. Detektywi pracują w specjalnym wydziale, w którym badane są sprawy niezwykłe. Ich zadaniem jest podążanie tropem dziwnych wydarzeń, które mają miejsce na powierzchni ziemi, a także w głębi kanałów. Graham Masterton wypełnia swoją opowieść przerażającymi potworami, zarówno tymi zdeformowanymi w sensie cielesnym, jak i widmami zza grobu, które mogą wyrządzić ci prawdziwą krzywdę, i pozwala im się wyszaleć. Widoki, dźwięki, a nawet zapachy, które są drobiazgowo opisane pochodzą z najgorszych koszmarów i sprawią, że będziesz bał się czytać samemu w domu. Główne wątki są dość dosadne i przyznam, że nawet ja nieraz wzdrygałem się podczas czytania niektórych scen Przerażenie jest wyczuwalne ze strony na stronę i sprawia, że chce się czytać dalej. Jeżeli jesteście wrażliwi na tematy aborcji i utraty dzieci lepiej nie sięgajcie po tę książkę. Bardzo podobał mi się sposób, w jaki Masterton w "Dzieciach zapomnianych przez Boga" wplata krwawą zabawę w książkę, która jest zasadniczo policyjnym śledztwem połączonym z tajemnicą, wprowadzając do niej sporą dawkę okultyzmu. Pojawiają się tu mroczne, dobrze skonstruowane wątki dotyczące czarów, demonologii i opętania, które zostały wykorzystane ze świetnym skutkiem. Jak we wszystkich dobrych powieściach grozy, przerażająca przejażdżka kończy się niepokojącym zakończeniem, które będzie cię prześladować, a ponieważ wróży ono sequel pełen jeszcze bardziej upiornych wydarzeń, ciekawie będzie zobaczyć, co Graham Masterton ma w rękawie w kolejnej książce.