Czarny dom. Jack Sawyer. Tom 2 (pocket)

W zeszłym roku po raz pierwszy zagłębiłem się w świat Stephena Kinga, czytając "Talizman" . Żałuję, że nie czytałem dzieł Kinga w wieku nastoletnim. To byłyby niesamowite podróże dla 13-letniego chłopca. Odkąd odwiedziłem Terytoria, odbyłem podróż do "Miasteczka Salem", a teraz do French Crossing. W planach mam jeszcze wiele innych podróży z Kingiem. Po raz kolejny zostałem całkowicie pochłonięty przez światy stworzone przez Kinga.<br> <br> Stephen King i Peter Straub współpracowali przy książce "Talizman", opowieści o fantastycznych podróżach młodego chłopca o imieniu Jack Sawyer. W "Czarnym domu" King i Straub opowiadają historię dorosłego Jacka. Rozsądnie powrócili do Jacka Sawyera kilkadziesiąt lat później, czyniąc go istotą z tej ziemi z powodu zrozumiałej, ale wybiórczej amnezji, jeśli chodzi o Terytoria. Jack, wyczerpany okrucieństwami, które napotkał jako detektyw wydziału zabójstw, przeszedł na emeryturę, w oczekiwaniu na spokój i zacisze małego miasteczka Wisconsin. Znalazł drogiego przyjaciela w starszym, niewidomym mężczyźnie, dziwnie eleganckim miłośniku muzyki, który anonimowo nadaje programy kilku rozbieżnym osobowościom, do których słuchacze radia w promieniu wielu mil podążają religijnie, uważając go za Wilka w ludzkiej postaci. A teraz Jack zaczyna czuć się w nowym otoczeniu jak w domu.<br> <br> Starszy Jack jest fascynującym i złożonym bohaterem. Jest inteligentny, współczujący i zagubiony, a w rozwiązywaniu konfliktów polega na intuicji i szczęściu. Kiedy już zrozumie, co ma robić, nie waha się, a w stosunku do swoich towarzyszy emanuje pewnością siebie i cechami przywódczymi. Liczne wspomnienia Jacka z Terytoriów, choć rzadko kompletne, odróżniają go od innych ludzi. Jego nieustraszoność jest zarówno przesadna, jak i inspirująca, ale czasami jest niecierpliwy, traci panowanie nad sobą i ukrywa swoją przeszłość.<br> <br> Chociaż "Czarny dom" jest uważany za kontynuację "Talizmanu", niechętnie bym go tak określił. Fabuła jest luźno powiązana z "Talizmanem", ponieważ pojawiają się w niej powracające postacie Jack Sawyer i Parker oraz kilka wycieczek na Terytoria, ale to wszystko.<br> <br> "Czarny dom" wykorzystuje nietypowy i charakterystyczny punkt widzenia. Historia początkowo pisana jest z punktu widzenia wrony, znajomej, którą seryjny morderca nazywa Gorg i która zwabia dla niego dzieci. Wszystko jest napisane tak, jakbyś leciał ponad akcją i podlatywał, by przyjrzeć się jej z bliska, podążając w stronę słońca, szybujemy z dala od rzeki. Kiedy Jack wkracza do akcji, narracja się zmienia, a historia staje się łatwiejsza do śledzenia.<br> <br> Częścią błyskotliwości "Czarnego domu" jest to, że działa on na kilku poziomach. Zagadki morderstwa, studium postaci, fantasy, opowieści grozy; jest zarówno odrębny, jak i powiązany z "Talizmanem". "Czarny dom" to ekscytująca lektura, a także całkiem przerażająca.<br> <br> Jednym z najbardziej intrygujących aspektów "Czarnego domu" są odniesienia do klasyki literatury. "Talizman" opierał się w dużej mierze na twórczości Marka Twaina; tutaj King i Straub odwołują się zarówno do Poego, jak i Dickensa. Podobieństwo tytułów do "Czarnego domu" nie jest przypadkowe; straszniejsze fragmenty książki przypominają mgliste, wilgotne opisy historii o duchach Dickensa. Podobna do Dickensa jest również technika ustalania miejsc, w których wprowadzana jest rozbudowana obsada postaci. Ponieważ Jack pojawia się w opowiadaniu późno, przywiązujemy się do tych ludzi, a nie dowiadujemy się, kim są w stosunku do Jacka.<br> <br> "Czarny dom" to trudna, złożona lektura, znacznie trudniejsza niż "Talizman" i "Miasteczko Salem". Czytelnicy otrzymują wspaniałą nagrodę w postaci wciągającej opowieści napisanej przez dwóch mistrzów, którzy są u szczytu swoich możliwości.

Dwadzieścia lat temu młody chłopiec o imieniu Jack Sawyer udał się do równoległego wszechświata zwanego Terytoriami, aby uratować życie swojej matki. Teraz, jako emerytowany detektyw z wydziału zabójstw, Jack nie pamięta tych przygód. Na wolności grasuje chory seryjny morderca, który morduje i zjada dzieci, a miejscowy szef policji błaga Jacka, by pomógł swoim służbom go złapać.<br> <br> Uwielbiam Stephena Kinga. Uwielbiam seryjnych morderców. Jeśli połączymy te dwie rzeczy, otrzymamy książkę, która przypadnie do gusty każdemu. "Talizman" to epicka opowieść fantasy, obejmująca zarówno nasz świat, jak i Terytoria, w której Jack Sawyer wyrusza w podróż przez cały kraj, aby uratować swoją matkę i jej Bliźniaka przed śmiercią. "Czarny dom" jest jednak mroczniejszy, w moim odczuciu jest bardziej powieścią grozy i skupia się na jednym małym miasteczku - Coulee County. "Talizman" to wspaniała książka, ale "Czarny dom" bardziej odpowiada moim nieco mroczniejszym, nieco bardziej morderczym, kanibalistycznym gustom... <br> <br> W "Czarnym domu" jest tyle rzeczy, które można pokochać. Inne recenzje, które przeglądałam, wskazywały na styl narracji jako coś, co nie podobało się czytelnikom w tej lekturze Kinga. No cóż, ja pokochałam ten styl narracji. Na początku jest trochę powolny i trudno się w niego wciągnąć, ale kiedy już mi się to udało, naprawdę mi się podobał. Styl narracji jest taki, jakbyś leciał nad hrabstwem Coulee i z perspektywy lotu ptaka oglądał migawki z życia mieszkańców.<br> <br> Jeszcze więcej wspaniałych postaci... Mieliśmy Wilka w "Talizmanie", a teraz mamy Henry'ego Leydena w "Czarnym domu" - niewidomego, który ma doskonałe ucho do głosów i dźwięków. Bardzo polubiłam Henry'ego!!! No i motocykliści też byli fajnym dodatkiem. Ogólnie bardzo polubiłam wiele postaci w tej książce. Zwłaszcza czarny charakter - Rybak - był cholernie przerażający. Złoczyńcy Kinga bywają czasem dość "szarzy", nie zawsze są definitywnie źli. Jednak w tym przypadku jest on złem wcielonym, co nie jest zaskoczeniem, biorąc pod uwagę jego podobieństwo do nikczemnego Alberta Fisha (mógłbym powiedzieć więcej, ale nie chcę zdradzać potencjalnych spoilerów :)).<br> <br> Czytając "Talizman", miałem pretensje, że czuć w nim "Mroczną Wieżę". I wreszcie w "Czarnym domu" moje podejrzenia znajdują odpowiedź, ponieważ pojawiają się powiązania z "Mroczną Wieżą". A ja w międzyczasie wzdrygam się i wzruszam na wzmianki o Rolandzie Deschainie i reszcie naszego ukochanego ka-tet. <br> <br> Jak większość czytelników wie, wybranie dziesięciu najlepszych książek Kinga jest całkiem możliwe, ale uważam, że ta zasłużyła na miejsce w mojej pierwszej dziesiątce. Może nie jest to książka dla każdego, ale mnie bardzo przypadła do gustu. Trudno jest recenzować książki, które się naprawdę kochało, więc chyba podsumuję to tak... 5 gwiazdek!!!

W zeszłym roku po raz pierwszy zagłębiłem się w świat Stephena Kinga, czytając "Talizman" . Żałuję, że nie czytałem dzieł Kinga w wieku nastoletnim. To byłyby niesamowite podróże dla 13-letniego chłopca. Odkąd odwiedziłem Terytoria, odbyłem podróż do "Miasteczka Salem", a teraz do French Crossing. W planach mam jeszcze wiele innych podróży z Kingiem. Po raz kolejny zostałem całkowicie pochłonięty przez światy stworzone przez Kinga.<br> <br> Stephen King i Peter Straub współpracowali przy książce "Talizman", opowieści o fantastycznych podróżach młodego chłopca o imieniu Jack Sawyer. W "Czarnym domu" King i Straub opowiadają historię dorosłego Jacka. Rozsądnie powrócili do Jacka Sawyera kilkadziesiąt lat później, czyniąc go istotą z tej ziemi z powodu zrozumiałej, ale wybiórczej amnezji, jeśli chodzi o Terytoria. Jack, wyczerpany okrucieństwami, które napotkał jako detektyw wydziału zabójstw, przeszedł na emeryturę, w oczekiwaniu na spokój i zacisze małego miasteczka Wisconsin. Znalazł drogiego przyjaciela w starszym, niewidomym mężczyźnie, dziwnie eleganckim miłośniku muzyki, który anonimowo nadaje programy kilku rozbieżnym osobowościom, do których słuchacze radia w promieniu wielu mil podążają religijnie, uważając go za Wilka w ludzkiej postaci. A teraz Jack zaczyna czuć się w nowym otoczeniu jak w domu.<br> <br> Starszy Jack jest fascynującym i złożonym bohaterem. Jest inteligentny, współczujący i zagubiony, a w rozwiązywaniu konfliktów polega na intuicji i szczęściu. Kiedy już zrozumie, co ma robić, nie waha się, a w stosunku do swoich towarzyszy emanuje pewnością siebie i cechami przywódczymi. Liczne wspomnienia Jacka z Terytoriów, choć rzadko kompletne, odróżniają go od innych ludzi. Jego nieustraszoność jest zarówno przesadna, jak i inspirująca, ale czasami jest niecierpliwy, traci panowanie nad sobą i ukrywa swoją przeszłość.<br> <br> Chociaż "Czarny dom" jest uważany za kontynuację "Talizmanu", niechętnie bym go tak określił. Fabuła jest luźno powiązana z "Talizmanem", ponieważ pojawiają się w niej powracające postacie Jack Sawyer i Parker oraz kilka wycieczek na Terytoria, ale to wszystko.<br> <br> "Czarny dom" wykorzystuje nietypowy i charakterystyczny punkt widzenia. Historia początkowo pisana jest z punktu widzenia wrony, znajomej, którą seryjny morderca nazywa Gorg i która zwabia dla niego dzieci. Wszystko jest napisane tak, jakbyś leciał ponad akcją i podlatywał, by przyjrzeć się jej z bliska, podążając w stronę słońca, szybujemy z dala od rzeki. Kiedy Jack wkracza do akcji, narracja się zmienia, a historia staje się łatwiejsza do śledzenia.<br> <br> Częścią błyskotliwości "Czarnego domu" jest to, że działa on na kilku poziomach. Zagadki morderstwa, studium postaci, fantasy, opowieści grozy; jest zarówno odrębny, jak i powiązany z "Talizmanem". "Czarny dom" to ekscytująca lektura, a także całkiem przerażająca.<br> <br> Jednym z najbardziej intrygujących aspektów "Czarnego domu" są odniesienia do klasyki literatury. "Talizman" opierał się w dużej mierze na twórczości Marka Twaina; tutaj King i Straub odwołują się zarówno do Poego, jak i Dickensa. Podobieństwo tytułów do "Czarnego domu" nie jest przypadkowe; straszniejsze fragmenty książki przypominają mgliste, wilgotne opisy historii o duchach Dickensa. Podobna do Dickensa jest również technika ustalania miejsc, w których wprowadzana jest rozbudowana obsada postaci. Ponieważ Jack pojawia się w opowiadaniu późno, przywiązujemy się do tych ludzi, a nie dowiadujemy się, kim są w stosunku do Jacka.<br> <br> "Czarny dom" to trudna, złożona lektura, znacznie trudniejsza niż "Talizman" i "Miasteczko Salem". Czytelnicy otrzymują wspaniałą nagrodę w postaci wciągającej opowieści napisanej przez dwóch mistrzów, którzy są u szczytu swoich możliwości.

Miałam pewne obawy co do tej książki, odkąd dowiedziałam się, że jest to kontynuacja "Talizmanu", ponieważ tamta, mimo że była kreatywna, była dla mnie bardzo trudną lekturą. W żadnym wypadku nie twierdzę, że była zła, ani że potrafiłabym napisać coś choćby w ułamku tak dobrego jak ona, po prostu nie trafiła do mnie i w końcu zostawiłam kilkanaście ostatnich stron nieprzeczytanych.<br> <br> Muszę przyznać mimo tego, że "Czarny dom" naprawdę mi się spodobał. Nie zachowuje wystarczająco dużo pomysłów z pierwszej książki, aby być pełnoprawnym sequelem, ale jednocześnie daje wystarczająco dużo nowych rzeczy, aby mieć własną tożsamość. Stwierdziłam, że tempo jest dość odpowiednie, postacie nie tylko dają się lubić, ale posiadają pewną głębię, a historia jest wciągająca i raczej wiarygodna.<br> <br> Pod względem fabularnym śledzimy wydarzenia rozgrywające się we French Landing, miasteczku nękanym przez tajemniczego mordercę znanego jako Rybak, którego jedyną nadzieją wydaje się być były policjant Jack Sawyer, który przeniósł się do French Landing po przejściu na przedwczesną emeryturę. Jednak, jako że jest to dzieło Stephena Kinga i Petera Strauba, a nie Agathy Christie, historia ta jest przesiąknięta mitem "Mrocznej Wieży". Fani tej serii będą mieli niezłą niespodziankę ze wszystkich odniesień do MW, ale obcy też nie będą w stanie odłożyć książki, ponieważ siły dobra i zła są stale przyciągane do siebie przez wyższą siłę do ich nieuniknionego starcia. Samo French Landing przypominało mi klimatem serialowe Twin Peaks, a więc miejsca rozgrywania się akcji mojego ukochanego serialu ever.<br> <br> To, co uważam za wielką innowację, to wybór w stylu Matrixa, który narrator przedstawia nam na ostatnich stronach książki. Nagle stajemy się Neo, a Morfeusz wyciąga przed nami dwie pigułki. Jeśli weźmiemy niebieską pigułkę, historia się kończy, a my wierzymy w to, w co chcemy wierzyć. Jeśli jednak weźmiemy czerwoną pigułkę, zostaniemy w krainie czarów jeszcze trochę dłużej i przeczytamy ostatnie strony opowieści, które opisują prawdziwe zakończenie wydarzeń. Sama po zażyciu czerwonej pigułki nie mogę powiedzieć, że żałuję swojej decyzji, ale rozumiem urok niebieskiej pigułki i właściwie polecam tę drogę dla większości czytelników. Na uwagę zasługują wykreowane postaci, Tyler Marshall, Charles Burnside, Henry Leyden i cały miejscowy gang motocyklowy "Pierońska Piątka". Bohaterowie zdecydowanie zapadli mi w pamięć i zwiększają wartość "Czarnego domu".<br> <br> Wiecie, tak naprawdę przeczytałam już tak wiele książek Stephena Kinga, że z trudem przychodzi mi ocenianie poszczególnych pozycji, ale z pewnością "Czarny dom" jest oryginalny i myśląc o twórczości mistrza, będzie przychodził mi do głowy. <br> Książka wydana przez wydawnictwo Prószyński i S-ka posiada wspaniałą okładkę, która już sama jest zachęcająca dla odbiorcy.

Podczas gdy "Talizman" był czymś w rodzaju połączenia gatunków fantasy i horroru, "Czarny dom" jest bardziej crossoverem kryminału i horroru. Biorąc pod uwagę aspekty kryminalno-tajemnicze "Czarny dom" był świetnym dziełem. Mrożący krew w żyłach, odrażający, intrygujący i przerażający jednocześnie - typowy dla tego, co najbardziej cenię u Stephena Kinga. King i Straub wykonali świetną robotę, nie pokazując wszystkiego - utrzymując aurę tajemniczości co do działań naszego złego antagonisty. To, co zrobili nie pokazując, było o wiele bardziej przerażające niż to, co mogliby zrobić podając więcej szczegółów do pewnych wydarzeń. Naprawdę, sposób, w jaki ten wątek się rozwijał, był po prostu wspaniały - i trzymał mnie w napięciu do samego końca<br> <br> Niestety, "Czarny Dom" zawiódł mnie w momencie, gdy przeszliśmy na drugą stronę - części powieści, które nie są "naszym światem", wydały mi się niemal nie na miejscu, co nigdy nie zdarzyło mi się w przypadku "Talizmanu" czy serii "Mroczna Wieża". Nie powiedziałbym, że wszystkie te części powieści były słabe - po prostu niektóre z nich. W podobny sposób jak w przypadku 7 części serii "Mroczna Wieża" - niektóre wydarzenia nie pasowały do siebie. Myślę, że zakończenie "Czarnego domu" było o wiele lepsze niż zakończenie "Mrocznej Wieży". Były pewne podobieństwa, które mnie irytowały - tj. magiczne moce pojawiające się nagle w odpowiednim momencie, itp. (na przykład D'jamba) Pomijając te niuanse, książka zakończyła się w sposób charakterystyczny dla Stephena Kinga, ale było to dobre zakończenie i w żaden sposób nie czuję, że samo zakończenie było tak słabe jak w "Mrocznej Wieży". Być może wpływ Petera Strauba uchronił zakończenie historii od fiaska.<br> <br> Tak czy inaczej, to świetna lektura - nie dla osób o słabych nerwach, ale satysfakcjonująca. Jak tylko doszedłem do 2 rozdziału, nie mogłem się już oderwać. Po tej lekturze mam ochotę, żeby Stephen King napisał po prostu thriller kryminalny - jeśli ktoś zna taką książkę, proszę dać mi znać. Chciałabym też zagłębić się trochę bardziej w Petera Strauba, żeby zobaczyć jak wypada jego indywidualna twórczość.