Carrie

<p>„Carrie”, książka pochodząca aż z 1974 roku, była pierwszą powieścią Stephena Kinga, która została wydana dzięki jego żonie, która wyłowiła rękopis z makulatury i zachęciła autora do ponownej pracy nad nim. Jest też jedną z najkrótszych, jakie King napisał, a wiemy, jak długie potrafią być "kingowskie" książki. King powiedział w wywiadzie, że uznał dzieło za surowe i z niesamowitą zdolnością do przerażania, a fani autora często wskazują je jako jedną z najbardziej poruszających powieści Kinga.</p><p>Carrie jest nastolatką zastraszaną i poniżaną przez kolegów i koleżanki ze szkoły. Nie jest jednak zwykłą dziewczyną: posiada zdolność poruszania przedmiotów za pomocą umysłu. Zdolność, dar lub przekleństwo, które na początku przejawia się swobodnie, kiedy jest pod presją, jest zła lub czuje się zagrożona, podczas gdy później staje się umiejętnością, którą jest w stanie ćwiczyć, która męczy ją fizycznie, ale którą jest w stanie kontrolować z coraz większą łatwością. Cóż, jakby tego było mało Carrie miała za matkę chorą kobietę, fanatyczkę religijną, okropną, złą istotę, która nie robiła nic innego jak tylko maltretowała swoją córkę - &nbsp;fizycznie i psychicznie. W wyniku, kto wie, jakich nadużyć i przemocy doznała w dzieciństwie, matka Carrie, Margaret White, nienawidzi rasy ludzkiej. Ocenia ją przez deformujące okulary. W mężczyznach widzi jedynie napastliwych i gotowych wykorzystać bezbronną dziewczynę, w kobietach nosicielki diabelskiego znamienia, a w Bogu karzącego i karcącego, obecnego w codziennym życiu jedynie po to, by położyć kres niekończącemu się grzechowi, który wypełnia świat.</p><p>„Taka była dziewczyna, którą teraz wszyscy nazywają potworem. Chciałabym, żebyście dobrze to sobie zapamiętali. Oto dziewczyna, która zadowala się hamburgerem i szklanką piwa za dziesiątkę. Dziewczyna, która ze swojej pierwszej szkolnej zabawy chciała wrócić wcześniej, żeby nie niepokoić mamy...”</p><p>Carrie robi bałagan. Traci wszelką kontrolę, wyczerpana latami dokuczania i znęcania się, od dawna szukająca miłości, której nigdy nie znalazła w rodzinie i społeczeństwie. Przejmujące jest jej nieśmiałe i niedowierzające szczęście, gdy zaczyna tańczyć, w pozornie normalnych scenach, z Carrie jako częścią grupy nastolatków, rozmawiających o ubraniach, tańczących, pijących drinki, cieszących się życiem. Ma się świadomość, że coś się wydarzy już od pierwszych stron powieści. A kiedy to się dzieje, otwiera się gigantyczna puszka Pandory, Carrie osiąga upragnioną zemstę, która nie przynosi spełnienia. Nie chciała tego, chciała więcej, od innych i od matki.</p><p>Tak wielu z nas mogło ponownie zobaczyć siebie w Carrie. Jak wielu z was miało do czynienia z dokuczaniem w szkole? Ze zastraszaniem? Z wyśmiewaniem za wygląd fizyczny, ubiór, poglądy? Jeśli się w nich nie znajdujesz, to miałeś/masz szczęście. Niemniej „Carrie” porusza kwestie tak bardzo obecne w szkołach, ale na szczęście wydaje mi się, że z biegiem lat następuje stopniowa poprawa w tych kwestiach. Więcej się edukuje o poszanowaniu człowieka i różnicach, są coraz częściej w szkołach psychologowie. Ale co jeśli poza szkołą w domu również czeka cię zło?&nbsp;</p><p>„Carrie” jest zdecydowanie za krótka jak na Stephena Kinga. Nie „za krótka, bo przeczytałbym jeszcze tysiąc stron o Carrie będącej obiektem kpin", ale za krótka, bo gdzie są te niekończące się opisy miasteczka, w którym rozgrywa się akcja, opisy zupełnie drugorzędnych postaci i ich wad? A no tak, zapomniałem: to literacki debiut Kinga. Ma zalążki wszystkiego, co obecnie czyni Kinga tak charakterystycznym.</p><p>Książkę przeplatają fragmenty gazet, przesłuchań, wszelkiego rodzaju artykuły. Wszystkie mówią o "incydencie", który miał miejsce na wiosennym balu. Uważam, że ten proces jest bardzo sprytny. Sprawił, że byłem bardziej zaciekawiony i chciałem wiedzieć, czym był ten dramatyczny wypadek, o którym wszyscy mówili i który wywołał traumę w całym miasteczku. Całość pięknie się komponuje, dzięki czemu rozumiałem, o co chodzi i stopniowo zmierzałem ku nieuniknionej i przerażającej scenie finałowej, na którą czeka się z niecierpliwością od pierwszych stron. Stephen King wie, jak utrzymać czytelnika na krawędzi fotela, ujawniając tylko tyle, by wzbudzić jego ciekawość i zmotywować go do dalszego czytania.</p><p>Natomiast jeśli chodzi o ekranizację „Carrie” w reżyserii Briana De Palmy, to oceniłbym ją jako doskonały film, ale zacierający cały psychologiczny wymiar książki Kinga i skupiający się na horrorze. A prawdziwym talentem Stephena Kinga jest opowiadanie o człowieczeństwie, o relacjach między ludźmi, o sposobie funkcjonowania istot ludzkich, o miłości czy przyjaźni lub żalu. Wielu autorów potrafi napisać przerażającą książkę, ale znacznie mniej jest takich, którzy potrafią jednocześnie z taką dokładnością opowiedzieć historię ludzkości.&nbsp;</p><p>Wiecie, tak naprawdę jedynym minusem tej książki jest to, że jest za krótka. Chciałbym jeszcze bardziej znienawidzić matkę Carrie, chciałbym więcej relacji z dzieciństwa Carrie, żeby lepiej ją zrozumieć i przywiązać się do niej, chciałbym wreszcie wiedzieć nieco więcej o uczniach Chamberlain High School, zanim będę świadkiem ich tragicznego końca. Ale czy w takim razie to naprawdę krytyka książki, że tak bardzo mi się podobała, że chcę więcej?</p><p>„Carrie” to jeden z najbardziej jaskrawych przykładów kobiecego gniewu, wybuchowej złości nastoletniej ofiary najgorszych obelg, która wreszcie ma szansę na odwet, w najbardziej dramatyczny sposób. Ci z nas, którzy w młodości byli zastraszani, z pewnością mogą odnaleźć siebie w tej nieszczęsnej dziewczynie i choć z pewnością nie będziemy się zgadzać z jej działaniami wątpię, byśmy nie mogli poczuć katharsis, gdy postanawia zemścić się za to, czego doznała, angażując w to nie tylko bezpośrednich sprawców, ale także tych, którzy wiedząc, nie zrobili nic, by jej pomóc i milczeli i odwracali się.</p>

<p>Gdybym miała wskazać jedną z najlepszych i najbardziej wzorcowych książek Stephena Kinga, bez wahania wymieniłabym jego pierwszą publikację i pierwszy prawdziwy sukces. „Carrie” - książka, w której można zanurzyć się w najgłębszych obsesjach i lękach, gdzie ofiarami nie są ci, którzy ich doświadczają, ale ci, którzy za nie zapłacą. Historia 16-letniej nastolatki w latach 70-tych, pozbawionej typowych radości z życia nastoletniego dzieciaka, ofiary matki ogarniętej obsesją religii i grzechu, pustelnika w świecie, który nie widzi światła. Ignorowana i wyśmiewana, Carrie przemierza szkolne korytarze niemal na palcach, wyśmiewana przez rówieśników, którzy raz po raz wbijają jej kolejne szpilki. Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy z tego, co Carrie skrywa w tym swoim sekretnym świecie: moc telekinezy, umiejętność wprawiania wszystkiego w ruch, gdy wzbierają jej emocje. Radość, ból, a przede wszystkim gniew, działają jak narzędzie zemsty dla dziewczyny zbyt często oszukiwanej. Nikt o tym nie wie i każdy, w dniu szkolnej potańcówki, właśnie wtedy, gdy dziewczyna ma zakosztować tej odrobiny lekkości i triumfu, będzie winny.</p><p>Carrie. Jak można nie kibicować Carrie? Jak można nie sycić się krwią, pożarami, zerwanymi drutami? I jednocześnie wiem, że zemsta to pustynia, bo nie zbliży cię do innych, nie sprawi, że będziesz się mniej różnić, ale raczej oddzieli cię od nich na zawsze, ohydnym dystansem, którego nic nigdy nie pokona. W „Carrie” Stephen King uderza wrażliwością, ostrością, z jaką umie poskąpić i opisać deklinacje kobiecej duszy w tak delikatnej fazie, jaką jest dojrzewanie. Prawdziwa groza tkwi nie tyle w telepatycznych zdolnościach bohaterki, ile w psychologicznych wykopaliskach, w badaniu dewiacyjnych relacji międzyludzkich, takich jak ta między Carrie a jej matką, obarczoną egzaltowanym i niejasno niewiarygodnym fanatyzmem religijnym. I jeszcze to domyślne powiązanie piękna, seksualności i władzy, niewinności i grzechu, dominacji i uległości. Zagmatwane pojęcia, często zastygające na poziomie podświadomym, które przynajmniej raz pojawiły się w duszy każdego z nas.</p><p>Głównej bohaterki nie można określić jako pozytywnej lub negatywnej: King pozostawia nam żmudną ocenę, jednak każdy zda sobie sprawę, że Carrie jest niezwykle ludzka. W rzeczywistości szuka wskazówek, miłości matki i jest zdezorientowana co do własnej tożsamości. Nieprzypadkowo powieść otwiera pierwsza miesiączka głównej bohaterki: ważny moment, który wyznacza rozłam między byciem dzieckiem a dorosłą kobietą o imieniu Carrie, zdolną do obudzenia w sobie całej mocy. Carrie jest zdecydowanie najciekawszą postacią w książce, zaraz po niej jest jej matka, która również daje wgląd w jej pochodzenie i to, co doprowadziło ją do podążania tą ścieżką. Inną istotną postacią byłaby Sue, koleżanka Carrie ze szkoły, która jednak z powodu różnic między nią a innymi może tylko bezradnie przyglądać się, a czasem brać udział w okropnościach, przez które przechodzi bohaterka.</p><p>Zawsze zadziwia mnie zdolność Kinga do wyjaśniania traumy i zaburzeń dysocjacyjnych poprzez przelanie ich na papier w tak realistyczny sposób... Zdumiewa mnie też, że „Carrie” to jego pierwsze dzieło, bo widać w nim wielką dojrzałość emocjonalną i niezwykłą empatię wobec swoich bohaterów. Wielu pisarzy nie potrafi dać głosu wielu postaciom, nie mówiąc już o wielu osobowościach tej samej postaci.</p><p>Forma dzieła, w której na przemian pojawiają się fragmenty narracyjne, fragmenty książek naukowych, wycinki z gazet, przesłuchania jest znakomita! Oprócz uszczegółowienia historii poprzez zaoferowanie nam kilku punktów widzenia, to czyni ją również bardzo wiarygodną, podając informacje, które w innym przypadku byłyby niemożliwe do poznania (lub nieprzekonujące, gdyby dzieło miało formę "klasycznej" powieści).</p><p>Historia, którą opowiada tu King, od początku sprawia wrażenie stosunkowo smutnej i poważnej. Jest bardzo dobrze przemyślana i niesie ze sobą niezbędne zwroty akcji, które utrzymują napięcie niezwykle wysoko przez cały czas czytania „Carrie”. Rozdziały, na które podzielona jest książka, są bardzo łatwe do prześledzenia, a ich efektem jest wiarygodne i całkowicie zrozumiałe rozwiązanie całości na końcu opowieści. Z łatwością można odnieść się do działań i decyzji głównej bohaterki i nieustannie oczekiwać kolejnych wydarzeń. Bardzo dobry jest też rozwój fabuły i tempo, w jakim cała akcja buduje się kawałek po kawałku. W żadnym momencie nie traci napięcia.</p><p>Książka jest podzielona na zróżnicowane rozdziały ze świetnymi zwrotami akcji. King znany jest ze swojego stylu narracji. Bardzo długie zdania i szczegółowe opisy miejsc, ludzi i akcji to zdecydowanie cechy rozpoznawcze, które niesie ze sobą dzieło Kinga. Ma dar obrazowego przedstawiania wydarzeń i zawsze udaje mu się sprawić, by czytelnik rzutował obrazy w swoim umyśle. Przerażające, brutalne czy krwawe sceny również są bardzo dobrze opisane i potrafią niekiedy sprawić, że pojawi się gęsia skórka.&nbsp;</p><p>Wszystkie te i wiele innych powodów ostatecznie gwarantują, że „Carrie” jest niesamowicie przyjemną lekturą, choć z bardzo trudnym, wymagającym empatii, tematem jako kanwa historii. ?</p>

Klimatyczny horror.<br> <br> Wczesne arcydzieło króla horroru. Przejmująca i trzymająca w napięciu opowieść o młodej Carrie, której życie kształtuje fanatycznie, religijna matka. Odludek w szkole, znienawidzony, dręczony i zastraszany. Carrie jest inna, wręcz zła, a pewnego dnia jej koledzy z klasy okrutnie się o tym przekonują.<br> <br> Wstrząsająca i okrutna historia - umiejętnie opowiedziana.<br> <br> Stephena Kinga zawsze warto przeczytać!

Książka opowiada o 16-letniej uczennicy o imieniu Carietta, która mieszka sama z surową, religijną matką. Pewnego dnia dostaje swój pierwszy okres pod prysznicem po zajęciach gimnastycznych, a ponieważ nie wiedziała, co to było z powodu braku edukacji od matki, myślała, że umiera i jest bardzo zdenerwowany i wstrząśnięty. Koledzy z klasy śmieją się z niej i dokuczają jej z tego powodu. Następnie, w odpowiedzi na obelgi, upokorzenia i ignorancję ze strony rówieśników, dochodzi do kilku przypadków telekinezy. <br> <br> Kiedy z pomocą nauczycielki chce stać się prawdziwą kobietą (jej matka jest przeciwna chłopcom i nie tylko) zostaje zaproszona przez jednego z nich na kolejny bal. Tam uczennice planują oblać ją dwoma wiadrami świńskiej krwi. Podczas balu zostają poproszeni, aby przyjść do przodu, ponieważ zostali wybrani na króla i królową balu, tak zostają ośmieszeni. <br> Carrie czuje się zdradzona przez wszystkich i mści się dzięki telekinetycznym zdolnością. W końcu cała szkoła płonie. Później, w domu, Carrie planuje zabić matkę, ale ona dźga córkę nożem podczas rozmowy i jest ciężko ranna. Mimo to udaje jej się zatrzymać serce matki. Następnie mści się na wszystkich innych, a miasto powoli wymiera.<br> <br> Książka bardzo mi się podobała. To jest naprawdę ekscytująca i dobra do czytania. Zdecydowanie polecam, ale dla starszych czytelników.

Carrie jest nieśmiałą dziewczyną, a paskudna historia rozgrywa się pod prysznicem w sali gimnastycznej w Ewan College. Taka, która trafia na kilka przeszkód tu i tam. Książka po przeczytaniu leży na biurku, po pięciu minutach już się ją czyta ponownie. Skąd pojawia się taki pociąg do czytania?<br> <br> Czy pierwsza powieść Stephena Kinga ma wszystko, czego potrzebuje dobra powieść? Czy ma ciekawą historię? Czy bohaterowie są wiarygodni? Czy Carrie rozwija się od jednego wątku do drugiego? TAK, ta powieść ma to wszystko. Zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę, jak taka nieśmiała dziewczyna rozpętuje piekło w małym miasteczku.<br> <br> Każdy powinien wyrobić sobie własne zdanie, najlepiej po przeczytaniu tej książki.