Bossman

Kiedy pierwszy raz spotkałam Chase'a Parkera, nie zrobiłam dobrego wrażenia.

Ukrywałam się w łazience w restauracji, zostawiając wiadomość dla mojej najlepszej przyjaciółki, która miała mnie uratować przed moją okropną randką.

On podsłuchał i powiedział mi, że jestem suką, a potem zaczął udzielać mi rad dotyczących randek.

Powiedziałam mu, żeby pilnował swoich spraw - swojego wysokiego, wspaniałego, pełnego wiary w siebie faceta - i wróciłam na moją nieszczęsną randkę.

Kiedy przechodził obok mojego stolika, uśmiechnął się, a ja patrzyłam, jak jego arogancki, seksowny tyłek wraca do swojej randki.

Nie mogłam się powstrzymać od ukradkowych spojrzeń na tego protekcjonalnego palanta po drugiej stronie sali. Oczywiście niejednokrotnie przyłapał mnie na tym i mrugnął.

Kiedy ten wspaniały nieznajomy i jego równie gorąca partnerka nagle pojawili się przy naszym stoliku, myślałam, że chce mnie wydać.

Ale zamiast tego udał, że się znamy i dołączył do nas - opowiadając wymyślne, żenujące historie o naszym udawanym dzieciństwie.

Moja randka nagle zmieniła się z nudnej w dziwacznie ekscytującą.

Kiedy było już po wszystkim i rozstaliśmy się, myślałam o nim częściej niż kiedykolwiek, choć wiedziałam, że już nigdy go nie zobaczę.

Jakie były szanse, że znów na niego wpadnę w mieście zamieszkałym przez osiem milionów ludzi?

Jakie były szanse, że miesiąc później okaże się moim nowym, seksownym szefem?