Bezludna wyspa

Poniższa publikacja stanowi kompendium prac Gillesa Deleuze'a, zebranych z różnych źródeł wydanych w latach 1953-1974, obejmujących okres od jego debiutanckiego dzieła "Empiryzm i subiektywność" aż po zażarte dyskusje dotyczące wydania "Anty-Edypa", napisanego we współpracy z Flixem Guattarim. Tom zawiera artykuły, zapisy konferencji, przedmowy, wywiady i wykłady, które nie były dotąd publikowane w formie książki przez Deleuze’a. Autor postawił jedynie dwa warunki dotyczące zawartości: brak tekstów sprzed 1953 roku i brak dzieł opublikowanych po jego śmierci lub pochodzących z niedokończonych rękopisów. Czytelnik znajdzie tu pewne trudno dostępne wcześniej materiały, rozproszone w różnych czasopismach i antologiach, które teraz są zebrane w jednym miejscu, oferując wgląd w rozwój myśli Deleuze'a w tym okresie.

Książka odnosi się do mitologii, posługując się metaforą bezludnej wyspy jako ideą dla nowego początku. Robinson, mimo swoich niepowodzeń, wskazuje, że kluczem jest uprzednie zgromadzenie pewnych zasobów. W przypadku Zuzanny, kluczowy jest moment odseparowania. Oba te przypadki obrazują potrzebę odnalezienia mitologicznej czystości i powrotu do wyobrażeniowej energii, która przekształca bezludną wyspę w model duszy zbiorowej. Na tej wyspie tworzenie nie jest początkiem, lecz początkiem na nowo – wyspa staje się wtórnym źródłem, miejscem rekonstrukcji wszystkiego, co było na początku. Proces tworzenia świata w tej koncepcji przebiega w dwóch etapach: narodzin i ponownych narodzin, gdzie katastrofa tylko podkreśla potrzebę tego drugiego aktu jako nieodłącznej części cyklu.

W mitologicznym kontekście, wyspa niegdyś odosobniona przez wodny pierścień, staje się miejscem, gdzie mogły powstać żeńskie wspólnoty, jak te związane z Kirke czy Kalipso. Pierwsze narodziny stanowiły sferę bogów i par, natomiast nowe narodziny zaczynają się wraz z jajem – macierzyństwo na wyspie staje się aktem partenogenezy. Tak bezludna wyspa przeobraża się w świętość, której natura oznacza ciągły powrót do początku. Z perspektywy czasu, wszystko to, co reprezentuje bezludna wyspa, jest wyrazem wcześniejszych, często już zapomnianych i głębokich aspektów naszej rzeczywistości. Taki nowy początek wiąże się nie z tworzeniem, ale z odtwarzaniem, z rewitalizacją tego, co już istniało, odpowiadając na wezwanie do rekonstrukcji tego, co uległo zniszczeniu.