Gilles Deleuze - sylwetka autora

Gilles Deleuze, uznawany za jednego z czołowych filozofów drugiej połowy XX wieku, pełnił rolę profesora na Uniwersytecie Paris VIII. Jego myśl wiązana jest z nie-Heglowską „filozofią różnicy”, bliską koncepcjom Jacques’a Derridy, choć Deleuze bardziej inspirował się Nietzschem niż Heideggerem. W swoich pracach, które nie bazowały na dekonstrukcji, zagłębiał się w poglądy historycznych postaci takich jak Hume, Kant, Bergson, Leibniz i Spinoza, zanim wypracował swój własny interdyscyplinarny „empiryzm transcendentalny”. Przedstawił tę koncepcję w "Różnicy i powtórzeniu" oraz "Logice sensu".

Na początku lat 70. nawiązał współpracę z psychoanalitykiem Feliksem Guattarim, co zaowocowało serią ważnych publikacji, w tym bestsellerem "L'Anti-Oedipe" z 1972 roku i kolejnymi dziełami, takimi jak "Mille Plateaux" oraz "Co to jest filozofia?" z 1991 roku. Równocześnie Deleuze tworzył istotne prace estetyczne, w tym książki o Prouście, Baconie, kinie i analizę twórczości Foucaulta, z którym łączyła go bliska przyjaźń.

Deleuze pracował na Ósmym Uniwersytecie Paryskim od 1969 do przejścia na emeryturę w 1987 roku. Jego życie zakończyło się tragicznie w listopadzie 1995 roku, gdy z powodu postępującej choroby układu oddechowego odebrał sobie życie. Wielu uważa go za ostatniego wielkiego filozofa francuskiego.

Kariera Deleuze’a rozpoczęła się w 1945 roku, lecz prawdziwe uznanie zyskał w 1962 wraz z publikacją "Nietzsche i filozofia". Jego prace zaczęły docierać do świata anglojęzycznego dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych. Chociaż niektóre z jego idei korespondują z dekonstrukcją czy postmodernizmem, Deleuze nie ograniczał się do oficjalnych teorii i nie interesował go postmodernizm czy koniec metafizyki, nawet przy długotrwałej znajomości z Jeanem-François Lyotardem. Również, mimo wsparcia Foucaulta, nie skupił się na empirycznym studiowaniu dyskursów historycznych. Jego celem była raczej odnowa filozofii jako sztuki kreacji konceptów, niż kalkulacji logicznej czy odbicia rzeczywistości. Dzieła Deleuze’a są afirmatywne nawet podczas krytyki, nie uprzywilejowując żadnego modelu myślowego, unikając modeli dekonstrukcyjnych.